معرفی و دانلود کتاب رویای بی‌قرار

معرفی کتاب رویای بی‌قرار

زهره و هادی زوجی هستند که در کنار هم احساس خوشبختی می‌کنند، تا آن‌که مشکل ناباروری هادی بر کیفیت روابط میان آن‌ها تأثیر می‌گذارد. در کتاب رویای بی‌قرار، نوشته‌ی فاطمه مسعودی، داستان تلاش این زوج و فرازونشیب‌هایی را که سپری می‌کنند، خواهید خواند.

درباره‌ی کتاب رویای بی‌قرار

نیاز به داشتن فرزند و پذیرفتن نقش والد در میان بیشتر زوج‌ها اهمیت ویژه‌ای دارد و می‌تواند در بهبود روابط آن‌ها تأثیرگذار باشد. زهره و هادی یکی از زوج‌هایی هستند که اشتیاق زیادی برای فرزنددار شدن دارند، اما با گذشت زمان و به تعویق افتادن این اتفاق مجبور می‌شوند به پزشک مراجعه کنند و ناگهان با حقیقت تلخ اختلال ژنتیکی هادی و ناباروری او مواجه می‌شوند. در کتاب رویای بی‌قرار، نوشته‌ی فاطمه مسعودی، داستان تلاش زهره برای تغییر شرایط و احساسات متعارض او نسبت به ناباروری هادی را خواهید خواند.

زهره می‌داند باید برای درمان پروسه‌ای زمان‌بر را طی کنند که درنهایت ممکن است اصلاً نتیجه‌بخش نباشد. مشکل دیگر زهره این است که هم‌زمان باید بی‌توجهی‌های هادی و تغییر روحیات او را نیز تاب بیاورد و درنهایت هر لحظه منتظر بر باد رفتن امید و آرزوی خود باشد. باید دید درنهایت او می‌تواند با شرایط دشواری که بر زندگی زناشویی‌اش سایه افکنده کنار بیاید، یا تسلیم هیجانات و افکار ناخوشایند خود خواهد شد.

این رمان به یکی از مشکلات زناشویی مهم که می‌تواند جنبه‌ی اجتماعی نیز داشته باشد اختصاص یافته است.

کتاب رویای بی‌قرار را انتشارات کتاب نیستان منتشر کرده است.

کتاب رویای بی‌قرار مناسب چه کسانی است؟

خواندن این رمان برای علاقه‌مندان به داستان‌ها و رمان‌های اجتماعی جالب توجه خواهد بود.

در بخشی از کتاب رویای بی‌قرار می‌خوانیم

من و هادی از روز عقد به بچه‌دار شدن فکر کردیم. البته با اختلاف زمانی، اما هر دو بچه دوست داشتیم. هرجا چشممان به اسباب‌بازی یا کتاب کودک می‌افتاد بدون لحظه‌ای مکث می‌خریدیم. من هر شب با رویای چنین روزی به خواب می‌رفتم و هر صبح به شوق چنین روزی بیدار می‌شدم. همه‌چیز خوب بود تا این‌که فهمیدیم مشکل داریم. روزهای اول فکر می‌کردم فقط هادی عوض شده است، اما الان که به ماجرا نگاه می‌کنم می‌بینم من هم به اندازه او عوض شده‌ام. نمی‌دانم چرا باید در چنین لحظاتی به این موضوعات فکر کنم، اما این افکار دست از سرم برنمی‌دارد. شاید چون می‌دانم از فردا دوباره زندگی عادی خواهد شد، و فقط من و هادی در این خانه می‌مانیم. بدون هیچ بچه‌ای!

فکر می‌کردم این لحظات برایم جهنم باشد، اما انگار مرز بین بهشت و جهنم است. نسیم خنک بهشت را هم حس می‌کنم هر چند آتش جهنم تنم را می‌سوزاند. پانزده روز است و شاید بیشتر که با هادی درست و راحت حرف نزده‌ام. خیلی از هم دور شده‌ایم. عادت داشتم مثل بچه‌ها وقتی از سرکار به خانه می‌آمد همه‌ی اتفاقات روز را موبه‌مو برایش تعریف کنم، اما مدت‌هاست حتی پنج دقیقه هم با هم صحبت نکرده‌ایم. بچه نیامده این‌قدر بین ما فاصله انداخته است، بیاید چه خواهد کرد!

گوشی موبایلم زنگ می‌خورد. نگاهی به شماره می‌اندازم، باز هم سمیه است. می‌گویم: «این چقدر استرس داره.»
مامان تسبیحش را کنار می‌گذارد: «اذیت می‌شی، جواب نده.»
می‌گویم: «نه بابا چه اذیتی؟! به خاطر خودش می‌گم.»
جواب می‌دهم: «جانم سمیه؟!»
صدایش می‌لرزد، نفسش بالا نمی‌آید. صدای بالا کشیدن بینی‌اش را می‌شنوم، اما کلماتش را واضح نمی‌شنوم.