معرفی و دانلود کتاب ساکن خیابان بهشت

معرفی کتاب ساکن خیابان بهشت

کتاب ساکن خیابان بهشت همزمان از عشق و فقدان آن سخن می‌گوید و تصویری دقیق و روان‌شناختی از انسان‌ها و دغدغه‌هایشان ارائه می‌دهد. مریم رجبی در این رمان با نگاهی روانشناختی و اجتماعی، زندگی انسان‌ها را به تصویر می‌کشد و به بررسی آسیب‌های اجتماعی، به‌ویژه در زندگی زنان، می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب ساکن خیابان بهشت

در ساعات اولیه‌ی صبح یک روز بارانی در دی‌ماه، راوی داستان با مرگ مادرش که در بخش مراقبت‌های ویژه‌ی بیمارستان بستری است، روبه‌رو می‌شود. او در کنار تخت مادر، احساساتی متضاد را تجربه می‌کند. وی از یک‌سو، با غم و اندوه عمیق از دست دادن مادر و از سوی دیگر، با ناتوانی در ابراز این احساسات روبه‌روست. درحالی‌که اطرافیان واکنش‌های عاطفی شدیدی بروز می‌دهند، راوی در درون خود با سوگ و سکوت دست‌وپنجه نرم می‌کند. رابطه‌ی راوی با مادرش، پر از خاطرات، رازها و احساسات سرکوب‌شده است و مرگ مادر فرصتی برای بازنگری در این رابطه و مواجهه با گذشته فراهم می‌کند. غم از دست دادن مادر او را به خاطرات گذشته می‌برد و دوران کودکی را در ذهن او تداعی می‌کند. مریم رجبی در کتاب ساکن خیابان بهشت، سوگ، انکار، پذیرش و تأثیر مرگ بر بازماندگان را به‌صورت ملموس و احساسی به تصویر می‌کشد.

راوی داستان که زنی سی‌وچند ساله و در پزشک قانونی به شغل پزشکی مشغول است، در کودکی با مشکلات و مصائبی مواجه بوده و این تجارب بر بزرگسالی‌اش تأثیر گذاشته‌اند. او در محیط کاری خود با پرونده‌های مختلفی روبه‌رو می‌شود که هرکدام بازتابی از دردها و رنج‌های جامعه هستند. نویسنده تلاش کرده است تا بدون قضاوت، روایتگر داستان‌هایی باشد که شخصیت‌های آن‌ها هرکدام قهرمان زندگی خود هستند. او با جسارت به مسائلی پرداخته که کمتر در آثار دیگر مورد توجه قرار گرفته‌اند.

مریم رجبی در کتاب ساکن خیابان بهشت، به‌ طور خاص به آسیب‌های اجتماعی زنان می‌پردازد و تلاش می‌کند تصویری دقیق و روان‌شناختی از انسان‌ها و دغدغه‌هایشان ارائه دهد. نویسنده در مقام راوی، اعمال و رفتار آن‌ها را قضاوت نمی‌کند و شخصیت‌های داستان، هرکدام راوی درد و رنجی هستند که در وجودشان ریشه دوانده و به‌نوعی قهرمان داستان خود هستند.

در مجموع می‌توان گفت رمان ساکن خیابان بهشت با نثری ساده و صمیمی، به موضوعاتی چون عشق، فقدان، مرگ، خاطرات خانوادگی و تأثیرات آن‌ها بر روان انسان می‌پردازد. این کتاب را انتشارات هیلا منتشر کرده است.

کتاب ساکن خیابان بهشت برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی که به رمان‌های اجتماعی و روانشناختی ایرانی علاقه‌مند هستند، مناسب خواهد بود.

در بخشی از کتاب ساکن خیابان بهشت می‌خوانیم

سوپ بیمارستان رژیمى است، نه نمک دارد، نه ادویه، نه مزه. دلخواه مامان نیست، لب نمى‌زند. مامان دوست دارد غذا چرب و شور و تند باشد، و البته پرگوشت و پرادویه، درست هم‌مزه خوراک‌هایى که خودش مى‌پخت. به لیلا گفته بودم برایش غذاى خانگى درست کند بلکه اشتهایش باز شود. لیلا گفته بود: «این‌ها همه بهانه‌س، مامان افسردگى گرفته.»

سعید گفته بود: «افسردگى؟ یه زخم ساده پائه که چند روز بسترى شه بیمارستان خوب مى‌شه. شما چرا عادت دارین همه‌چى رو بزرگ کنین؟»

بزرگ؟ یعنى زخم کهنه بدترکیب من بزرگ نبود که پنهانش کرده بودم؟ آن هم زخمى که هر روز و شب جلو چشمم بود. درست روى مچ دستم. زخمى که سوزش گاهگاهش ناراحتم مى‌کرد، زخمى که نمى‌دانم چرا هر چند وقت یک بار پوست مى‌انداخت و آن‌قدر مى‌خارید که باید با نوک چاقو مى‌افتادم به جانش تا خونش درآید. سعید وقتى دیدش که مى‌خواست ساعت طلاى کوارتز را به دستم ببندد. رفته بودیم براى خرید عروسى. گفتم: «ببندش به دست راستم.»

فروشنده حواسش به ما بود. دو دستش را گذاشته بود روى پیشخان و به مچ دست من زل زده بود. خودش به هر مچ دستش یک ساعت صفحه‌گرد طلایى بسته بود. گفت: «نه خانم، دستبند دستتونه نماى ساعت رو مى‌گیره. ببندین به اون یکى دستتون.»

نگاهش کردم، سمج ایستاده بود که ساعت را دستم کنم، جورى که فکر کردم نکند زخم مچ دستم را دیده و مى‌خواهد آشکارش کند، به همه نشانش دهد و بعد لبخند بزند. سعید دستم را گرفت و یکهو آستینم را بالا زد. جاى سوختگى‌ام مثل روشنایى کورکننده خودش را انداخت بیرون. زخم فربه بود و بزرگ. چروک برداشته بود و گوشت زیرش را انگار خورده بود. سعید یکه خورد و دستم را رها کرد. «این چیه؟»