معرفی و دانلود کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی

معرفی کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی

کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی نوشته‌ی طاهره علوی، با شرح زندگی روزمره‌ی یک دختر ایرانی مهاجر، از زاویه‌ی تازه‌ای مهاجرت را به تصویر می‌کشد و با نگاهی تحلیلی به شخصیت سایر مهاجران نظر می‌اندازد. اثری که با طنزی هوشمندانه، نگاه نژادپرستانه‌ی راوی را به نقد می‌کشد و تأثیرات این نوع نگاه را بر زندگی فرد نشان می‌دهد. این رمان نامزد دریافت جایزه‌ی مهرگان ادب بوده است.

درباره‌ی کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی

طاهره علوی کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی را از نگاه یک دختر جوان ایرانی روایت می‌کند که برای تحصیل به پاریس مهاجرت کرده است. داستان با روایت دختر از حرف‌ها و گفته‌های پدر در نامه‌هایش آغاز می‌شود. نامه‌هایی که پدر در آن از اوضاع نامساعد اقتصادی و سقوط ریال می‌گوید اما همواره تأکید دارد که اگر مجبور باشد کت تنش را بفروشد، این کار را انجام می‌دهد و هزینه‌ی تحصیل دخترش را فراهم می‌کند. برای همین است که دختر مدام از خواندن نامه‌های پدرش اجتناب می‌کند.

او که حالا ساکن زیرشیروانی خانه‌ی یک مهاجر اسپانیایی است، به ناچار با مهاجرهای دیگری با ملیت‌های آمریکایی، اروپایی، آفریقایی و آسیایی مراوده دارد اما چنان در کلیشه‌های ناسیونالیستی غرق شده که نمی‌تواند ارتباط خوبی با آن‌ها برقرار کند. راوی به مرور مخاطب را در جریان نگاه خود نسبت به همسایه‌هایش قرار می‌دهد و عقاید نژادپرستانه‌اش را عیان می‌کند. همین نگاه به تدریج او را منزوی می‌کند و به این ترتیب سگ خانه به تنها همدم او تبدیل می‌شود تا اینکه بازگشت دوباره‌ی یکی از مهاجرین همسایه باعث شکل‌گیری رخداد تازه‌ای در زندگی این دختر می‌شود.

طاهره علوی در این رمان بی‌آنکه درگیر تعلیق خاصی شود، با بهره‌گیری از نثری ساده و طنزی ظریف و زیرپوستی، به نقد افراد و جوامعی می‌پردازد که در قالب‌های فکری خود محصور مانده‌ و به خودبرتربینی آلوده شده‌اند به طوری که سرنوشتی به جز تنهایی نصیبشان نمی‌شود. رمان جالب و تأمل‌برانگیز من و اتاق‌های زیر شیروانی با تلاش انتشارات هیلا در دسترس مخاطبان و علاقه‌مندان قرار گرفته است.

کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی برای چه کسانی مناسب است؟

اگر در پی خواندن یک رمان ایرانی متفاوت هستید که در خلال روایت، زیرلایه‌های روانشناسی شخصیت‌ها را نیز آشکار می‌سازد، از خواندن این رمان لذت خواهید برد. همچنین علاقه‌مندان به داستان‌های اجتماعی با محوریت مهاجرت از این داستان لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب من و اتاق‌های زیر شیروانی می‌خوانیم

به طور حتم باور کردنش براى خود من سخت‌تر بود؛ این‌که یک ناسیونالیست دوآتشه مثل من با یک نظامى آمریکایى مثل تونى دوست باشد. ولى این‌طور بود. رفته‌رفته او به بهترین و نزدیک‌ترین دوست من تبدیل شد. البته دور و برم آدم‌هاى قابل اعتماد کم نداشتم. ولى تونى با بقیه فرق داشت؛ کنار او راحت‌تر بودم؛ چون هیچ‌گونه باید و نبایدى از ذهنم عبور نمى‌کرد. تونى از آن دسته آدم‌هایى بود که از هیچ کار خلافى رویگردان نیستند، در ضمن دست دیگران را هم براى کار خلاف باز مى‌گذارند. از فحش و بد و بیراه و فضاحت گرفته تا بدگویى و توطئه و... خلاصه دوستم در این‌که جهان و جهانیان را با خیال راحت و وجدانى آسوده به گُه بکشد، ید طولایى داشت. جانماز که آب نمى‌کشید هیچ، هر بار با جسارت و صراحت اعلام مى‌کرد که اى مردم بدانید و آگاه باشید که من بار دیگر به جهان شما ریدم. او خودش را بسیار بد مى‌دانست. ولى دیگران را از خودش هم بدتر مى‌دانست و به من مى‌گفت:

«تو این فلان‌فلان‌شده‌ها را نمى‌شناسى.»

بعد سرش را روى گردن کلفتش پیش مى‌آورد و با بم‌ترین صداها ادامه مى‌داد:

«تو باهوش‌تر از منى. درس‌خوانده‌ترى. دایم سرت توى کتاب است. قبول. با این حال من این آشغال‌ها را بهتر از تو مى‌شناسم.»

آن‌وقت صدایش را مثل این‌که بخواهد رازى را برملا کند، چند پرده پایین مى‌آورد و اضافه مى‌کرد:

«مى‌دانى من این کثافت‌ها را لخت دیده‌ام؛ بدون ادا و اطوارها و رفتارهاى شیک و آب‌کشیده‌شان. در جبهه؛ وقتى کنار جنازه زن‌ها و بچه‌هاى ویتنامى به اصطلاح خودشان دست از کار مى‌کشیدند تا استراحت کنند. آن‌وقت در باره کس و کار خودشان حرف مى‌زدند یا اگر زن و بچه‌اى نداشتند دست به جیب مى‌شدند تا عکس دوست‌دخترهایشان را به هم نشان بدهند.»