معرفی و دانلود کتاب هیچ کس مقصر نیست

معرفی کتاب هیچ کس مقصر نیست

در کتاب هیچ کس مقصر نیست شما هم در پایان با نویسنده، سارا حسن‌زاده، موافق خواهید بود که بله کسی مقصر نیست، اما گاهی باید زندگی را از نو شناخت تا متوجه شویم چرا همه چیز به این شکل پیش رفته است. این کتاب روایتی است از سه زندگی، سه ذهن ناآرام و سه صدا که به دنبال خود می‌گردند. هر سه این شخصیت‌ها خود را جدا از جامعه و متفاوت از اطرافیان خود می‌بینند. داستان با یک جلسه درمانی آغاز می‌شود و سطر به سطر گره‌هایی زده می‌شود که به مرور باز خواهند شد.

درباره‌ی کتاب هیچ کس مقصر نیست

کتاب هیچ کس مقصر نیست اثر سارا حسن‌زاده یک روایت صمیمی از سه شخصیت بوده که زندگی آن‌ها به واسطه گذشته‌ای مشترک به یکدیگر گره خورده است. این سه ذهن ناآرام که همواره خود را جدا از دیگران می‌بینند، به دنبال کشف خود هستند. در دل این قصه روابط عاشقانه، شکست‌ها، موشکافی روابط با دیگران و بازیابی هویت این سه روایت می‌شود تا اندک‌اندک گره‌هایی که در طول داستان به وجود آمده است باز شود.

کتاب از زبان سه شخصیت روایت می‌شود که هر سه به واسطه یک رابطه نسبتاً عاشقانه به یکدیگر گره خورده‌اند. سارا حسن‌زاده با استفاده از این سه شخصیت توانسته عمق بیشتری به اثر خود دهد و حوادث و وقایع را از دید جامع‌تری بررسی کند تا خواننده با لایه‌های درونی هر سه شخصیت بیشتر آشنا شود.

نقطه آغاز کتاب هیچ کس مقصر نیست که همان جلسه درمان در اتاق روان‌درمانگر است، ما را متوجه این نکته می‌کند که با یک روایت عاشقانه یا یک وصال و جدایی ساده مواجه نیستیم و باید در یک سفر درونی با شخصیت‌ها همراه شویم. سفرهایی که از روابط بیرونی عبور کرده و به زوایای پنهان ذهن و گذشته شخصیت‌ها نفوذ می‌کنند.

یکی از مضامین کلیدی این اثر که در سطر سطر کتاب به چشم می‌خورد، ترس از تنهایی و زرهی است که اشخاص می‌پوشند بی‌آنکه به اطرافیان نشان دهند زیر این زره مقاوم چه چیزی نهفته است: ظاهری قوی ولی باطنی آسیب‌پذیر و تنها.

سبک نوشتار سارا حسن‌زاده در این کتاب ساده و روان است، اما درعین‌حال عمق زبان نویسنده شما را به دل داستان می‌برد. متن بدون توصیفات اضافی فضای احساسی به وجود آورده است و دیالوگ‌ها و مونولوگ‌ها به خواننده کمک می‌کنند تا با شخصیت‌ها ارتباط برقرار کند و در درک آن‌ها و مسیری که پیموده‌اند شریک شود. نویسنده مسئله و موضوعی را رها نمی‌کند و همه گره‌های داستانی را یک به یک باز می‌کند. از روابط بین فرزند و پدر تا رابطه زن و شوهر همگی در پایان داستان واکاوی می‌شوند.

در پایان باید گفت رمان هیچکس مقصر نیست نه یک روایت عاشقانه و نه در مورد یک مثلث عشقی، بلکه کندوکاوی در شخصیت انسان‌هایی است که شاید خود ما یکی از آن‌ها باشیم؛ انسان‌هایی که به واسطه زرهی که بر تن دارند خود را برای اطرافیان درک‌نشدنی‌تر می‌کنند. به‌علاوه می‌توان این کتاب را بازخوانی تجربه‌هایی مانند شکست یا جدایی در روابط از منظری دیگر دانست. انتشارات هیلا این کتاب را منتشر و روانه بازار کرده است.

کتاب تقصیر هیچ کس نیست برای چه کسانی مناسب است؟

این رمان برای کسانی که می‌خواهند لایه‌های پنهان روابط انسانی و شکست‌های عاطفی را کشف کنند، اثری جذاب خواهد بود. همچنین برای افرادی که تجربه جدایی، تنهایی یا تردید در روابط را داشته‌اند، روایتی آشنا و تأمل‌برانگیز ارائه می‌دهد.

در بخشی از کتاب هیچ کس مقصر نیست می‌خوانیم

برایت نامه می‌نویسم، در شرایطی که از هم دور هستیم و این سال‌های دوری تأکیدی بر جدایی همیشگی بوده‌اند. تو همیشه از کسانی که دوستت داشته‌اند کناره گرفته‌ای، آن‌ها را ترک کرده‌ای. در واقع، هرگز کسی برایت اهمیتی نداشته. کارهایی هم که به من نسبت دادی، تمامشان را انجام دادی و کاملاً خودت را محق دانستی.

از نظر تو، رفتارهای من مسائلی ناراحت‌کننده به حساب می‌آمد. در مهمانی‌ها، هر وقت کسی پشت پیانو می‌نشست یا با ویولن قطعه‌ای می‌نواخت، دلم می‌خواست بگویم دست نگه دارد. اخم‌هایم درهم می‌رفت و بیرون می‌رفتم. تصور همه این بود که از موسیقی بیزارم، در حقیقت از خاطراتی فرار می‌کردم که با شنیدن آن نواها در من تداعی می‌شد. تو و ثریا در سکوت سرزنشم می‌کردید. در حالی که شما هرگز نه از من چیزی فهمیدید، نه از احساساتی که در من نابود شده بود.

در کودکی شب‌ها به اتاق پدرم می‌رفتم. تأکید داشت قبل از خواب به او شب‌بخیر بگویم. از او می‌ترسیدم و بیش‌تر از اتاقش که هر وقت کار ناشایستی انجام می‌دادم (البته از نظر او)، وادارم می‌کرد ساعت‌ها آن‌جا بایستم. تنها، و بی‌آن‌که اجازه داشته باشم بنشینم. مجسمه‌های اتاق در نور کمرنگی که از لای پرده‌های ضخیم به اتاق نفوذ می‌کرد، مرموز به نظر می‌آمدند. خیال می‌کردم به شکل موجوداتی زنده درمی‌آیند و به من حمله می‌کنند. چشمانم را می‌بستم و فریاد می‌زدم: «پدر متأسفم، مرا ببخش.» و بعد، صدای پاهای او را می‌شنیدم که به اتاق نزدیک می‌شد. در را باز می‌کرد و موجی از نور به درون می‌تابید. سایه بلندش جلوتر از خود او بر زمین پهن می‌شد و به نظرم می‌رسید انگار اوست که از خستگی بر زمین دراز کشیده.