معرفی و دانلود کتاب سفر به جنوب: گفت و شنودی با چند نوجوان رزمنده

معرفی کتاب سفر به جنوب: گفت و شنودی با چند نوجوان رزمنده

کتاب سفر به جنوب: گفت و شنودی با چند نوجوان رزمنده نوشته‌ی محمدرضا سرشار در قالب گزارشی داستانی سعی بر این دارد تا ایمان، مقاومت و اتحاد نوجوانان در جنگ تحمیلی را به تصویر بکشد.

محمدرضا سرشار در سفرش به جنوب در سال 1365 تصمیم گرفت تا آنچه را که دیده در قالب یادداشت‌هایی کوتاه گردآوری کرده و این بار جنگ را از منظر نوجوانان به رشته‌ی تحریر درآورد. شما در این کتاب با شخصیت‌های بسیاری روبه‌رو خواهید شد. افرادی که مدرسه را رها کرده‌ تا بتوانند در جبهه‌های جنگ خدمت کنند.

این کتاب با توصیف درست فضا و موقعیت نوجوانان بسیجی در حقیقت می‌خواهد تا از زمان اعزام این نوجوانان به جبهه بگوید. کسانی که به گفته‌ی خود با رفتن به جبهه لطمه‌ای به ادامه تحصیلشان وارد نشده و حتی از امتحانات خود عقب نیفتاده‌اند. به گفته‌ی محمدرضا سرشار این نوجوانان بزرگ‌ترین کارها را کرده اما حاضر نیستند تا در رابطه با آن‌ها لب به سخن بگشایند. چرا که اصلا فعالیت‌های خود را مهم نمی‌دانند و این بزرگ‌ترین معضل نویسنده در این مصاحبه با آنان است.

محمدرضا سرشار در ادبیات کودک و نوجوان ما جزو نویسندگان برجسته محسوب می‌شود. او در این کتاب سعی دارد تا از نوجوانانی بگوید که بدون هیچ ادعایی جان خود را در دست گرفته و به جبهه رفته‌اند. نوجوانانی که قطعا در جنگ تحمیلی کم نبوده‌اند.

در بخشی از کتاب سفر به جنوب: گفت و شنودی با چند نوجوان رزمنده می‌خوانیم:

یک هفته از سفرمان به جنوب گذشته است. برایتان گفتم که در این مدت، به کجاها رفته‌ایم. اشاره کردم که سفری هم به آرامگاه شهدای هویزه داشتیم. آنجا، گرداگرد آرامگاه‌های عده‌ای از این عزیزان، بنای زیبا و باشکوهی ساخته‌اند: چیزی بین امامزاده و مسجد. نمای داخل، با کاشی‌های نقش‌دار نیلی ‌رنگ تزئین شده است. یک طرفش هم ‌در شمال غربی حیاط‌ در باغچه‌ای نه‌ چندان بزرگ، گندم کاشته‌اند؛ که طلایی شده و رسیده است.

کف قسمت جنوبی آرامگاه، حدود نیم ‌متر از زمین نیمه دیگر حیاط، بلندتر است. در این قسمت، آرامگاه‌های شهدا قرار دارد: هم‌سطح، در یک ردیف، با قاب عکس‌های منظمی که بالای هر قبر قرار دارد. در شرق و غرب آرامگاه‌ها، قسمتی از حیاط را سقف زده‌اند؛ و مثل مسجدهای قدیمی، به شکل ایوان‌هایی ضربی یک ‌شکل در آورده‌اند. در یکی از این ایوان‌ها، مجموعه کوچک و غرورانگیزی قرار دارد: مجموعه‌ای از سلاح‌ها و پوتین‌ها و کلاه‌خودهای شهدای هویزه، که از آنان باقی ‌مانده است؛ مجموعه‌ای از ساده‌ترین سلاح‌ها!

وقت اذان ظهر است. اذانگوی عرب ‌زبان آرامگاه، بعد از آن که یک‌یک ما را در آغوش می‌کشد و خوشامد می‌گوید و جاهای مختلف آرامگاه را نشانمان می‌دهد، به اذان می‌ایستد. صدای دلنشین، اما حزن‌انگیزی دارد؛ مثل حال و هوای ساکت و آرام آرامگاه. مثل عکس‌هایی که خاموش، در قاب‌ها به ما نگاه می‌کنند. مثل سلاح‌ها و وسایل در هم ‌پیچیده و له شده باقی ‌مانده از شهدا. مثل دشت و گندمزارهای اطراف مقبره، مثل تانک‌ها و نفربرهای سوخته و متلاشی ‌شده بین راه، که تا کمرکش آن‌ها را، ساقه‌های بارور گندم پوشانده بود. و... مثل آسمان غمگین و گرفته دل ما...