معرفی و دانلود کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن

معرفی کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن

کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن، مجموعه شعری از عالیا میرچی است. این شاعر معاصر ایران‌زمین با زبان پر از احساس و دایره‌ی واژگان پربارش مجموعه‌ای را ارائه داده که هم از نظر مضمون و هم فرم قابل تأمل است. یک‌دستی زبان از ابتدا تا انتهای مجموعه، نشان‌دهنده‌ی تبحر شاعر در ماندن در یک فضای شعری است. با خواندن اشعار این مجموعه، گویی به فضایی پا می‌گذاریم که در آن احساسات انسانی ارج و قرب بالایی دارد و صدای سخن عشق به گوشمان می‌رسد.

درباره‌ی کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن

تسلط عالیا میرچی روی واژگان ستودنی است. در اشعار او لحظات مکث بسیار کوتاه است و خواننده با موجی از واژگان، به سمت وضعیت‌هایی کشیده می‌شود که برای او مایه‌ی شگفتی است. کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن، مجموعه شعری قابل تأمل است که از نظر ساختار، مضمون و زیبایی‌شناسی، حرف‌هایی برای گفتن دارد. شاعر از فضای درونی خود سخن می‌گوید و با تشریح حالات شخصی خویش با زبانی پرجوش‌و‌خروش، کاری می‌کند که خواننده با او احساس هم‌ذات‌پنداری داشته باشد.

کمتر شاعری در دنیای امروز می‌بینیم که شعرش به دنیای خودش شبیه باشد. در اشعار عالیا میرچی، آینه‌ها و چلچراغ‌ها برق می‌زنند، جنگل با گیسوان انبوه سبز‌رنگش، انسان را فرا می‌خواند و آشفتگی خواب‌ها در تقویمی کسالت‌بار، همه را به طغیان وا داشته است. زنانگی یکی از عناصر مهم کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن است. شاعر این کتاب با ارائه‌ی تصاویر زنده و پرداختن به احساسات انسانی، نقبی به مضامین اجتماعی زده و درد انسان مدرن را در جامعه‌ای دور افتاده از شعر و ادب، فریاد می‌زند.

کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن، توسط انتشارات روزگار، چاپ و منتشر شده است.

کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن برای چه کسانی مناسب است؟

دوست‌داران شعر معاصر پارسی از مطالعه‌ی این کتاب لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب سقوط سیاره‌ی ساکن می‌خوانیم

اندوهِ من تاریکیِ انباشته پشت پنجره نیست
اندوهِ ماه
مرورِ رگ‌های مرگ است بر سوزن‌سوزنِ بهار
که زنبورک می‌زند و عرق می‌ریزد
که شاخه‌های شکسته را می‌شوید از شرم
و دوباره شروع می‌کند
به شمردنِ شماطه‌ی بیداری در سکوتِ فصل‌ها
چند پا سینه‌ات را فشرده‌اند
شماره‌ی کفش‌هایشان را ببوس
بخوابان لای تقویم درد
و انبوهِ بودن را
بگذار به بی‌حسابی قارچ‌ها

فهرست مطالب کتاب

بنویس!
میراب...
گوش کن
چه کسی گفته هیچ موجی
میز تنهاست
به نشانه‌ها شک نکن
باور می‌کنند
نه مرمرِ سردیسِ قضاوت
تمام قد
به درختانِ بی نامِ خیابانِ تنم
مثل سنگ
بنوش!
دیگر آمده‌ای!
پاره‌پاره زنجیرِ سایه‌ات بوده‌ام
ماه زیرِ سوزنِ گمراه
روشن است
خرابش می‌کنم تا...
ملکوتِ ماتِ این قالی
به پای ماندن
بوی دریاست
برای بلوغِ انگشتانت
به کمانِ کوکت می‌سپارم
هیچ هم...
جوهر کوبانِ...
ستون ستون...
از مردادِ
صبحت به خیر
پشتِ همین
روسپیانِ
بهار طعمی
بیدار شو
صدایم را
شانه‌های...
بوی بدِ بهار
خنده‌ها از یادِ...
خوبِ من
تکرار کن مینا!
همین جا...
روی قله‌ی زانوهات
ریل‌ها را تو...
از انگشتانت...
چرا قاصدک
باد
اندوهِ من...
بر زانو...
تا من
سرنای ستاره
پرده‌ی رنگ‌ها...
سفید
هنوز نمی‌دانم
یک پا
ستون‌ها بر تنِ
به توازی...
بر گذرگاه...
برفش بلاست
هنوز همانم
نه این ستاره‌ها...
سرما بهانه...
هنوز...
نه اتاق الگوی
ده انگشتِ تشنه...
دست به
تنها
از فشردنِ
پاییز پیله کرده...
انگشتانت...
دست‌های تو سهم...
این طور که...
برای...
از مرورِ...
رفته‌ام
کبوتر...
آجرها...
کبوتر
هر چه...
مانده‌ام...
می‌شنوی؟!
هنوز می‌بینم
نه!
برای رود
شاخه‌ها...
شنیدی...
پرنده‌ام!
به ما گفته‌اند
ماه را...
باران...
توانِ تنیدنش...
آن رگ‌های...
با رویای...
باد...
بلاچینِ...
صندلی...
از آینه...
بر قرارِ...
وقت داری...
هی بگو...
تو مگر...
رفته بود
آوای قمری...
آّی!
رفته‌ای
حتا برف
بلوغِ یک...
رویا دیده‌ام