معرفی و دانلود کتاب متهم ردیف اول (عشق)

معرفی کتاب متهم ردیف اول (عشق)

کتاب متهم ردیف اول (عشق) نوشته‌ی منیره سادات امامی، داستان عشق و دلدادگی دختری جوان به پسرعمویش را روایت می‌کند و فراق، رنج‌ها، سرخوردگی‌ها، تفاوت‌ها، اختلافات و ... میان آن دو را به تصویر می‌کشد.

کتاب متهم ردیف اول (عشق) برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به داستان‌های عاشقانه علاقه‌مند هستید، این کتاب برای شماست.

در بخشی از کتاب متهم ردیف اول (عشق) می‌خوانیم:

پسر بچه‌ای توپی را وسط حیاط پرت کرد و رشته‌ی افکارم بریده شد. بازی پر هیاهویی در حیاط شروع شد که تمرکز مرا بر هم زد. تمرکزم بر اینکه خودم را سبک سنگین کنم و ببینم این وسط کجای کارم. تنها راهی که هر بار به آن می‌رسیدم این بود که باید و باید درس بخوانم. قبول شدن در یک رشته‌ی اسم و رسم دار می‌توانست نظر میلاد و مادرش را به من جلب کند. پسر بچه‌های فامیل فوتبال بازی می‌کردند.

من به بهانه‌ی درس در حیاط نشسته بودم، پیش بچه‌ها. خودم را از دید آن‌ها مخفی کرده بودم. شاید هم می‌خواستم اعتراضم را به میلاد نشان دهم. می‌خواستم ببینم اصلاً نبود من را حس می‌کند یا می‌آید دنبالم بگردد، می‌خواستم بیاید و از من بپرسد دلیل نبودنم را. بگوید چرا رفتی؟ چرا نیستی؟ چرا اینجایی؟چرا تنها نشستی؟چیزی شده؟... نشسته بودم روی پله‌ی حیاط. کتابم روی پایم باز بود. به بازی بچه‌ها نگاه می‌کردم.

سر و صدای بچه‌ها بالا گرفت. دعوا بر سر جِر زنی یکی از آن تخم جِن‌های فامیل بود. کار به کتک کاری رسید. بی‌اختیار خودم را رساندم تا جلوی وخامت آن اوضاع آشفته را بگیرم. داد و قال و دعوا بود و من بچه‌ها را از هم سوا می‌کردم. آن وسط یکی تا لگد هم خوردم اما آرامشان کردم. گفتم من هم بازی می‌کنم. می‌خواستم شرایط را تحت کنترل خودم در بیاورم. دوباره دعوا شد که من در کدام تیم بازی کنم. گفتم: من هم نخودی‌ام و هم داور. بسم الله!. بازی از سر گرفته شد.

بازی فوتبالم خوب بود. از بچگی ته بن‌بست خانه‌ی مادربزرگم با بچه‌های کوچه فوتبال بازی کرده بودم. لایی کشیدم و چند باری هم برای هر دو تیم گل زدم. بچه‌ها را دوست داشتم. پیش آن‌ها خوده خودم بودم و از خود بودن نمی‌ترسیدم. معذب نبودم. غرق بازی شدم آنقدر که در اواسط کار دمپایی‌هایم را کنار زمین پرت کردم و پا برهنه این سو و آن سو می‌دویدم. بازی، غم ندیده شدن را از من می‌گرفت.

خوشحال بودم و از ته دل چند باری خندیدم. ناگهان توپ به سویی پرتاب شد. ناخودآگاه نگاهم به آن سمت کشیده شد؛ به جایی که چشم‌های نافذ پسری پشت پنجره با لبخندی بر لب به من خیره شده بود. روسری‌ام عقب رفته بود. شلوارم حسابی خاکی شده بود. پا برهنه وسط حیاط خشکم زد.