معرفی و دانلود کتاب من هم یک انسانم: نگاهی به زندگی شخصی پزشکان

معرفی کتاب من هم یک انسانم: نگاهی به زندگی شخصی پزشکان

کارولین التون در کتاب من هم یک انسانم، به جنبه‌های انسانی و نادیده‌گرفته‌شده‌ی شغل پزشکان می‌پردازد و می‌کوشد اضطراب‌ها و فشار‌هایی را که به آن‌ها وارد می‌شود، به‌تصویر بکشد. التون که به عنوان روانشناس بیست سال به پزشکان مشاوره داده، با نگاهی همدلانه به چالش‌های شغلی این گروه می‌نگرد و از آسیب‌های روانی‌شان می‌گوید تا به این شکل شرایط واقعی‌شان را بازتاب دهد و کمکشان کند بر این وضعیت غلبه کنند.

درباره‌ی کتاب من هم یک انسانم

تقریباً در تمام کشورها، پزشکی از رشته‌های قابل‌احترام، ارزشمند و سطح بالا به شمار می‌رود. اما واقعیت این حرفه بسیار پیچیده و بغرنج‌تر از تصورات رایج است. دانشجوی رشته‌ی پزشکی از همان دوران دانشگاه وارد پروسه‌ی دشوار و طاقت‌فرسایی می‌شود که احتمالاً پیش از آن هرگز انتظارش را نداشته. مواجهه با انواع بیماران و بیماری‌ها، ساعت کاری طولانی و انعطاف‌ناپذیر، یا ریسک بالای کاری تنها چند نمونه از مشکلات او هستند. از سوی دیگر جامعه هم انتظار خیلی زیادی از این قشر دارد. به نظر مردم، پزشکان افرادی باهوش و چیره‌دست هستند که هرگز حق اشتباه کردن ندارند. در واقع خیلی وقت‌ها پزشکان را به چشم ابرانسان می‌بینند و انتظار ندارند خسته و شکسته شود! این نگرش فشار جسمی و روانی قابل‌توجهی را بر این قشر وارد می‌آورد که دیر یا زود به فروپاشی روانی‌ آن‌ها منتهی خواهد شد. پزشک به‌عنوان یک انسان ظرفیت روانی مشخصی دارد و زمانی که چالش‌های شغلی‌اش از حد بگذرد، می‌شکند و به مرحله‌ای می‌رسد که تصمیم می‌گیرد همه‌چیز را رها کند. این معضل تقریباً در تمام دنیا وجود دارد و بخش زیادی از پزشکان، حداقل در برهه‌ای از زندگی کاری‌شان، با آن مواجه شده‌اند.

کارولین التون (Caroline Elton)، روانشناس شغلی باتجربه‌ای است که سال‌هاست به پزشکان و کادر درمان مشاوره می‌دهد. او در کتاب من هم یک انسانم (Also Human) سعی کرده همین معضل فراگیر را توضیح دهد. دکتر التون در این کتاب به جنبه‌های انسانی پزشکی اشاره می‌کند و از چالش‌های روانی و کاری این قشر می‌گوید. او نشان می‌دهد که این افراد نیز تحت‌فشار قرار می‌گیرند، خسته و فرسوده می‌شوند و مانند بقیه افراد در مشاغل دیگر، ممکن است خطا کنند.

فشار کاری و اجتماعی روی پزشکان به حدی زیادی است که خیلی از آن‌ها حتی در دوران دانشجویی به آخر خط می‌رسند. ما هرساله شاهد خودکشی تعداد قابل‌توجهی از نیروی درمانی جوان هستیم که زیر فشار طاقت‌فرسای کار متلاشی می‌شوند. از سوی دیگر، بخش زیادی از فارغ‌التحصیلان پزشکی نیز خیلی زود این رشته را ترک می‌کنند و به اشتغال در کارهای دیگر روی می‌آورند. این آمارها نشان می‌دهد که واقعیت تا چه حد با تصورات فرق دارد. اما این خطای ذهنی صرفاً مربوط به دانشجویان پزشکی نیست، بلکه مردم عادی هم دچار همین اشتباهات هستند. در تصور آن‌ها پزشکان نمی‌توانند بی‌حوصله باشند یا مشکلات شخصی داشته باشند. آن‌ها باید همیشه و در همه حال در دسترس بوده و به بیماران کمک کنند. کارولین التون حدود 20 سال با پزشکان صحبت کرده و رازها و مشکلات آن‌ها را شنیده. آن‌ها در برابر التون اعتراف کرده‌اند که چه تجربیات ناخوشایندی داشته‌اند و متحمل چه سختی‌هایی شده‌اند. التون در کتاب من هم یک انسانم، به بسیاری از این داستان‌ها و تجربه‌ها اشاره می‌کند و آن‌ها را با مخاطب به اشتراک می‌گذارد. او قصد دارد با این کار بخش ملموس و آسیب‌پذیر پزشکان و کار پزشکی را نشان دهد تا از سوی دیگران بهتر درک شوند و بخشی از حجم مشکلاتشان کاهش یابد.

کتاب من هم یک انسانم را فرزانه شریفی برای انتشارات تیمورزاده ترجمه کرده است.

نکوداشت‌های کتاب من هم یک انسانم

• خواندن این کتاب هم برای پزشکان و هم بیماران ضروری است. (دیلی میل)
• گیرا، زیبا و ضروری. (یوهان هاری، نویسنده و روزنامه‌نگار)
• درخشان و ناراحت‌کننده. بخوانید و اشک بریزید. (سوزی اورباخ، روانکاو و نویسنده)

کتاب من هم یک انسانم برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب به پزشکان، تمام کسانی که در حوزه‌ی سلامت فعالیت دارند، و علاقه‌مندان به خواندن روایت‌های حقیقی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب من هم یک انسانم: نگاهی به زندگی شخصی پزشکان می‌خوانیم

تنها روان‌پزشکان نیستند که ارتباط آشکاری بین تجربه شخصیشان از بیماری روانی و تمایل به کمک به کسانی که از شرایط مشابه رنج می‌برند، وجود دارد. این پیوند برای روان‌شناسان و روان‌درمانگران نیز صادق است. این برای من هم صدق می‌کند. برادر بزرگ‌ترم، اوتیسم است. به یاد می‌آورم زمانی که بچه بودم، او به شدت عصبی و پریشان بود. وقتی 6 سالم بود، مادرم از حادثه ناگوار مرگ خواهر محبوبش به دلیل سرطان رنج می‌برد. در نوجوانی در مدرسه شبانه‌روزی، آنقدر بیمار شدم که مجبور شدم برای مدت نیم ترم به خانه برگردم و درمان روانی سرپایی دریافت کردم. به عنوان یک فرد بالغ هم، افسردگی بعد از ضربه روحی و همچنین بعد از تولد 2 فرزندم را تجربه کرده‌ام. شک ندارم که تجربیات شخصی و خانوادگی‌ام در مورد مشکلات روان‌شناسی، در تصمیمم برای تحصیل روان شناسی نقش داشتند. اگر کسی هرگز شاهد مشکلات روانی نزدیکان خود نباشد یا خودش آن‌ها را تجربه نکرده باشد، برایش سخت‌تر است (هرچند غیرممکن نیست) که به آنچه در ذهن دیگران می‌گذرد علاقه‌مند شود.