معرفی و دانلود کتاب یک، دو، پنج حیات

معرفی کتاب یک، دو، پنج حیات

کتاب یک، دو، پنج حیات، رمانی واقع‌گرا نوشته‌ی فرزانه رجبی، داستان زندگی چند آتش‌نشان را به‌طور موازی روایت می‌کند. نویسنده در این داستان تلاش می‌کند تا مخاطب را با دشواری‌های زندگی حرفه‌ای و شخصی آتش‌نشان‌ها، تا حدودی آشنا کند.

درباره‌ی کتاب یک، دو، پنج حیات

آتش‌نشانی یکی از مشاغل دشوار و ضروری برای جامعه است. وضعیت کاری آتش‌نشانان به شکلی است که مرزی بین کار و زندگی شخصی آنان نمی‌توان متصور شد و همین مسئله بزرگ‌ترین سختی شغل آتش‌نشانان است. فرزانه رجبی در کتاب یک، دو، پنج حیات، روایتی از زندگی چند آنش‌نشان به دست می‌دهد. در روایت او سختی‌های این شغل به طور کاملاً ملموسی برای مخاطب بیان شده است.

نام کتاب برگرفته از عدد 125 است که شماره‌ی تماس با آتش‌نشانی و به نوعی نماد این شغل است. عددی که به نجات دادن انسان‌ها از خطرات کمک می‌کند. نویسنده ارقام را به خاطر خوش‌آوایی عنوان کتاب از هم جدا کرده و ترکیب یک، دو، پنج حیات را ساخته است.

داستان این کتاب روایت زندگی آتش‌نشانانی است که در یک مرکز آتش‌نشانی با هم همکارند. طاها، علیرضا و سعید، مهم‌ترین شخصیت‌های این داستان هستند. همکارانی که در دوره‌ای که با هم در این شغل بوده‌اند، فرصت کرده‌اند تا رفاقتی را نیز شکل بدهند. هرکدام از این سه آتش‌نشان، و هم‌چنین دیگر آتش‌نشانان مرکز، زندگی شخصی خود را نیز دارند. فرزانه رجبی در کتاب یک، دو، پنج حیات، زندگی شغلی این سه شخصیت را که اغلب در مرکز آتش‌نشانی و مأموریت‌ها می‌گذرد، روایت می‌کند. در لابه‌لای روایت شغلی، به طور موازی به زندگی‌های شخصی آنان نیز می‌پردازد. طاها خانواده‌اش را در آتش‌سوزی از دست داده است. سعید مادر مریض و خواهر کوچکی دارد که به خاطر شغلش نمی‌تواند زیاد پیش آنان باشد و علیرضا با پدر نامزدش به خاطر شغلش چالش‌هایی دارد. اما اینطور نیست که نویسنده به همین سه شخصیت بسنده کند. او برای هرچه عمیق‌تر نشان دادن اوضاع پیچیده‌ی آتش‌نشانان، هر از گاه، گریزی نیز به زندگی شخصی دیگر شخصیت‌ها می‌زند. در کل این رمان روایتی از زندگی شخصی و شغلی آتش‌نشانان یک مرکز آتش‌نشانی است.

مهم‌ترین ویژگی کتاب، روایت موازی آن است. راوی سوم‌شخص از بیرون به تمام وقایع اشراف دارد و بر اساس نیاز داستان، پلان‌هایی را از بخش‌های مختلف روایت در برابر خواننده قرار می‌دهد. این رفت و برگشت بین خرده‌روایت‌ها به خواننده توانایی می‌دهد تا بتواند کلیت روایت را خود در ذهنش بسازد و در روند شکل‌گیری داستان فعال باشد. علاوه بر آن، زبان نزدیک به محاوره‌ی کتاب که بعضاً خالی از اشکال هم نیست، صمیمیتی را در خواننده ایجاد می‌کند که موجب تحرک احساسات او می‌شود.

چنان‌که گفته شد، هدف اصلی نویسنده از نگارش این رمان، این بوده که خوانندگان با زندگی دشوار آتش‌نشانان بیشتر آشنا شوند. به همین خاطر مسئله‌ی عاطفه در این داستان بسیار برجسته است. وقایع رمان و سبک نگارش آن به گونه‌ای است که عواطف خواننده را تحت‌کنترل در می‌آورد.

کتاب یک، دو، پنج حیات، نوشته‌ی فرزانه رجبی در انتشارات آئی‌سا به چاپ رسیده است.

کتاب یک، دو، پنج حیات برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب حاضر برای کسانی که به رمان‌های واقع‌گرایانه علاقه‌مندند یا عنصر عاطفه در رمان برای آنان مهم است، مناسب است.

در بخشی از کتاب یک، دو، پنج حیات می‌خوانیم

مسئولان آتش‌نشانی عملیات را به دقت زیرنظر داشتند. از نظر آن‌ها مشخص بود که سوران کودکان را یکی پس از دیگری به نردبان می‌رساند و همراه آن‌ها پایین می‌آید. سپس به سرعت، مسیر آمده را برمی‌گردد. ارتفاع زیاد بود و به نظر می‌رسید که سوران نتواند ارتفاع سی‌وشش متری را بیشتر از پنجاه‌بار همراه با کودکانی که در آغوش دارد، طی کند. فکری به ذهن فرمانده رسید که آن را با صدای بلند اعلام کرد:

- بهادری! این جوری خسته می‌شی، یه نفر بذار وسط نردبون بچه‌ها رو تحویل بگیره خودت تا پایین نیا.

به این ترتیب سرعت عملیات بیشتر شد. سوران کودکان را تا میان نردبان می‌آورد و علی‌رضا آن‌ها را به پایین منتقل می‌کرد. استقرار نردبان برای کابین‌های سوم و چهارم مناسب بود اما برای پنجمین کابین، نردبان جمع شد تا در محل مناسب مستقر شود. هنوز نردبان باز نشده بود که هوای بهاری شروع به قدرت‌نمایی کرد و انگار قصد داشت توان، ‌مهارت و مقاومت آتش‌نشان‌ها را محک بزند. چند لحظه کوتاه عملیات متوقف شد، اما هنوز کودکان زیادی در پنج کابین و بالاترین ارتفاع نیاز به کمک داشتند.

حالا که طبیعت قصد آزمایش داشت، ‌بچه‌ها نیز تصمیم گرفتند قدرت خود را به رخ بکشند و در بارندگی هنرنمایی کنند. باران از یک طرف همه چیز را به بازی گرفت و از سوی دیگر گروه نجات یک ایستگاه 96 به مقابله برخاست‌.

هوا سرد شده بود و باید وسیله‌ای برای گرم نگه داشتن گرفتار شدگان به آن‌ها تحویل می‌دادند. اما جز اورکت آتش‌نشان‌ها، هیچ وسیله دیگری در اختیار نبود. آتش‌نشان‌ها و پیشاپیش آن‌ها فرمانده در باران شدید از نردبان هیدرولیکی بلند بالا رفتند و به هر کابین دو یا سه اورکت هدیه دادند. داخل کابین کودکان به سرپرستی خانم مربی خود را گرم نگه داشته و برای فرار از این مهلکه لحظه‌شماری می‌کردند.