معرفی و دانلود کتاب من به زمان نیاز دارم

معرفی کتاب من به زمان نیاز دارم

کتاب من به زمان نیاز دارم را شاریس ملکم آبکار در حوزه‌ی ادبیات مذهبی و عاشقانه نگاشته است. این رمان ماجرای سفر مذهبی دختری بیست‌و‌پنج‌ساله به نام استر را روایت می‌کند که برای ورود به صومعه راهی لبنان می‌شود.

درباره‌ی کتاب من به زمان نیاز دارم

کتاب من به زمان نیاز دارم اولین رمانِ فارسی از نویسنده‌ی ارمنی، شاریس ملکم آبکار (Sheris Melkom Abgar) است. او پیش‌تر رمان‌های خود را به زبان ارمنی و در حوزه‌ی ادبیات معنوی – مذهبی نگاشته است. کتابِ حاضر آیینه‌ای است که زندگی واقعی نویسنده را منعکس می‌کند. او در سن بیست‌وپنج سالگی تصمیم می‌گیرد وارد صومعه شود. علی‌رغم تمام موانع و مشکلاتی که در دوازده سال اخیر پشت سر گذاشته، اشتیاق این مسیر او را به لبنان می‌کشاند.

رمان من به زمان نیاز دارم در تاریخ هجدهم خرداد 1401، ساعت چهار و ربع بعدازظهر آغاز می‌شود. شخصیت اصلی که اِستر نام دارد، تنها در فرودگاه امام خمینی منتظر است تا گیت پرواز لبنان باز شود و راهی سفری یک ماهه شود، اما خوب می‌داند که این سفر برای او حکم سفری ابدی دارد. استر با کوهی از دلتنگی و ترس از ناشناخته‌های مسیرِ پیش‌ِ رو خود را آماده‌ی سفر می‌کند، اما چیزی که بیش از همه ذهنش را مشغول کرده، دل‌بستگی به فردی است که اخیراً او را ملاقات کرده. حالا بدون اینکه چیزی بینشان شکل گرفته باشد، باید برای همیشه در ذهنش با او خداحافظی کند.

استر در این سفر با چیزهایی مواجه می‌شود که خود را برای آن‌ها آماده نکرده است. او با دو کشیش به نام‌های پدر آگوستین و پدر متیو آشنا می‌شود. آن‌ها این بینش را به استر می‌دهند که برنامه‌ای که خداوند برای ما دارد، با چیزی که خودمان در ذهن داریم بسیار متفاوت است. این تفکری است که می‌تواند چیزهای غیرقابل پیش‌بینیِ سفر را برای استر توجیه کند. استر که با بغض و اشک آماده‌ی این سفر شده بود، در پایانِ کتاب با دلتنگی و بغض قصد بازگشت به ایران را دارد، با این تفاوت که دیگر از اضطراب شروع سفر خبری نیست. او می‌داند که دوباره به لبنان و نزد پدر آگوستین و پدر متیو بازخواهد گشت.

در طول داستان من به زمان نیاز دارم، شخصیت اصلی مدام برای معشوقی که دقیقاً مشخص نیست چه کسی است نامه می‌نویسد. کتاب با نامه‌ی عاشقانه‌ی او به معشوق آغاز می‌شود و پایان می‌گیرد. معشوقی که خودِ استر اقرار می‌کند در هیچ کجای جهان منتظرش نیست.

کتاب من به زمان نیاز دارم برای چه کسانی مناسب است؟

طرفداران رمان‌های مذهبی و عاشقانه، تجربه‌ی خوبی از مطالعه‌ی رمان من به زمان نیاز دارم خواهند داشت.

با شاریس ملکم آبکار بیشتر آشنا شویم

شاریس ملکم آبکار سال 1363 در تهران متولد شده است. او نویسندگی را از یازده سالگی شروع کرده است. نوشته‌های او در دوران کودکی در مجلات و نشریات ارمنی به چاپ رسیده است. شاری ملکم آبکار تحصیلاتش را در دانشکده‌ی زبان و ادبیات ارمنی به پایان رسانده و شغلش را در زمینه‌ی ترجمه، ویراستاری و نویسندگی آغاز کرده است. او همچنین به مدت پانزده سال به‌عنوان معلمِ زبان، ادبیات و دینی ارمنی در مدارس ارمنه مشغول به کار بوده.

شاریس ملکم اولین کتابش، «آن سوی افق سکوت مطلق بود» را در سوگ عزیزانش که در یک سانحه‌ی هواپیمایی جان خود را از دست داده بودند، منتشر کرد. از آن زمان به بعد او به ادبیات معنوی و مذهبی روی آورد. شاریس کتاب دوم خود را به نام «آمی (Ami)» در سال 2015 به چاپ رساند. این کتاب شامل غزل‌هایی درباب نسل‌کشی‌های قرن بیستم است.

از دیگر آثار شاریس ملکم آبکار می‌توان به کتاب‌های «ستراک»، «از قلب من تا قلب تو»، «هرگز تسلیم نخواهم شد» و «آخرین نجات‌یافته» اشاره کرد که همگی به زبان ارمنی نوشته شده‌اند.

در بخشی از کتاب من به زمان نیاز دارم می‌خوانیم

می‌دانی دیگر برای داشتنت تلاش نخواهم کرد. برای فراموش کردنت هم همینطور. تو در گوشه‌ای از ذهنم نیستی که بتوانم آن را نادیده بگیرم، بلکه در تک‌تک سلول‌هایی که مغزم را تشکیل داده‌اند، جای گرفته‌ای. تو در من ریشه داده‌ای. امکان ندارد بتوانم ذهنم را از تو خالی کنم. هربار هم که آن را شست‌وشو دهم، باز از گوشه‌ای خواهی رویید، اما من تمام تلاشم را خواهم کرد تا حالم بهتر شود. تمام توانم را به کار خواهم گرفت تا بتوانم بی تو زندگی کردن را از سر آغاز کنم.

تو در چشم‌هایم خانه کرده‌ای، برای همین است که همه‌جا و در همه‌کس تو را جست‌وجو می‌کنم. بر روی زبانم نام تو حک شده است؛ چراکه حتی به اندازه‌ی کوه‌های اطراف دِیر هم دلتنگت شوم، باز نام تو اولین اسمی است که شب‌هنگام در نیایش به زبان می‌آورم.

بر روی دست‌ها و انگشت‌هایم همانند شبنم صبح‌گاهی نشسته‌ای، چون هر بار قلم را در دست می‌گیرم، از برای تو می‌سرایم...

در پاهایم زاده شده‌ای، چون با هر قدمی که برمی‌دارم همانند امواجی که همیشه به سمت ساحل در حرکتند، من نیز به سویت کشیده می‌شوم. بله شاید درمانی برای من وجود نداشته باشد...! شاید تنها راهش غرق شدن در کار باشد تا زمانی که همانند نورهای خانه‌هایی که اکنون از پنجره‌ی هواپیما دیده می‌شوند، به نقطه‌ای تبدیل شوی. چراکه به فراموش کردن نیست. اتفاق‌های بد را به فراموشی می‌سپارند. تو برایم موهبت، انگیزه، عشق، صدا و زندگی‌ای هستی که تا ابدیت ادامه خواهد یافت...