معرفی و دانلود کتاب کوهستان لک لک‌ها

معرفی کتاب کوهستان لک لک‌ها

کوهستان لک لک‌ها به قلم میروسلاو پنکوف، اثری برجسته در ژانر رئالیسم جادویی است و ماجرای یک مرد جوان مسیحی و بلغاری الاصل را به تصویر می‌کشد که بعد از سال‌ها زندگی در آمریکا به زادگاهش بازمی‌گردد، اما در آنجا عشق به یک دختر مسلمان او را در دوراهی سخت و پیچیده‌ای قرار می‌دهد. این اثر جایزه داستان کوتاه بی‌بی‌سی را در سال 2012 کسب کرده است.

درباره‌ی کتاب کوهستان لک لک‌ها:

جوانی که پانزده سال پیش، از کشورش بلغارستان به آمریکا مهاجرت کرده بود برای پیدا کردن پدربزرگش که در روستایی به نام کلیسورا پنهان شده، تصمیم به بازگشت به وطنش می‌گیرد. کلیسورا در مرز کشورهای بلغارستان، یونان و ترکیه واقع شده و جمیعتی از مردم مسلمان و یهودی در آن ساکن هستند.

رمان کوهستان لک لک‌ها (Stork Mountain) در فضایی رویایی پیش می‌رود که عشقی ناگهانی و عجیب، آن را به اوج می‌رساند. جوان که خود مسیحی است به دختری مسلمان و ترک به نام الیف دل می‌بازد که این موضوع سبب رخ دادن ماجراهایی عجیب و در عین حال جذاب در داستان می‌شود. جوان در دوراهی دشوار انتخاب عشق و دین گرفتار شده و زندگی‌اش به این موضوع گره می‌خورد؛ داستانی درخشان که خواندن آن بسیار درگیرکننده و در عین حال لذت‌بخش و قابل تامل است.

میروسلاو پنکوف (Miroslav Penkov) با قلم قدرتمندش، شخصیت اصلی رمانش را درگیر مسائلی می‌کند که تمام کلیشه‌های فضاهای روستایی که تا پیش از این در داستان‌های دیگر وجود داشته در هم می‌شکند. این کتاب درباره‌ی مهاجرت و مشکلات مربوط به آن نیست بلکه قصه‌ی باورهای کهنه و منسوخی است که همچنان سرسختانه انسان امروزی را در دام خود گرفتار کرده و مانع پیشرفت او می‌شوند. پنکوف در بستر یک داستان عاشقانه‌ی نامتعارف، از مفاهیمی مانند مذهب، تاریخ، اسطوره‌ها و ... سخن گفته است.

افتخارات کتاب کوهستان لک لک‌ها:

- برنده جایزه داستان کوتاه بی‌بی‌سی در سال 2012
- نامزد جایزه مرکز داستان در سال 2016

نکوداشت‌های کتاب کوهستان لک لک‌ها:

- رمانی جاه طلبانه، متفکرانه و قابل تأمل، با ایمانی پرشور به قدرت‌های رستگاری هنر. (وندی اسمیت، بوستون گلوب)

- من نمی‌توانم از جایگاه میروسلاو پنکوف در میان رمان نویسان بلغاری صحبت کنم، اما اکنون که کوهستان لک لک‌ها را خوانده‌ام، به راحتی می‌توان گفت که پنکوف رمان نویس محبوب من در آمریکا است. (کایل مینور ، نویسنده‌ی کتاب دعای مست)

- رمانی سوزان. این کتاب کامل است، فردی را با موضوعات سیاسی و تاریخی درگیر می‌کند، به زبانی عجیب روایت می‌شود که برای یک چنین داستانی مناسب به نظر می‌رسد. (هفته‌نامه ناشران (نقد و بررسی ستاره‌دار))

- کوهستان لک لک‌ها سوالاتی را در ذهن ایجاد می‌کند: تا چه حد محکوم به زنده ماندن در گذشته و به دوش کشیدن آن با خود هستیم؟ در چه مرحله‌ای باید رهایش کنیم؟ رمانی زیبا و دلهره‌آور است که به گذشته‌ای دردناک می‌پردازد. (هیلاری رایس، شیکاگو بررسی کتاب‌ها)

میروسلاو پنکوف را بیشتر بشناسیم:

او در سال 1982 در بلغارستان به دنیا آمد. پنکوف در سال 2001، به ایالات متحده مهاجرت کرد و موفق به دریافت مدرک کارشناسی‌ارشد در رشتۀ نگارش خلاق از دانشگاه آرکانزاس شد. داستان‌های وی در سال 2012، موفق به دریافت جایزۀ بین‌المللی داستان کوتاه بی‌بی‌سی و جایزۀ ادورا وِلتی شدند و همچنین، در مسابقات یک فضای عمومی، گرانتا، یک داستان، بهترین داستان‌های کوتاه آمریکایی 2008، جایزۀ پن/ او هنری 2012 و ... نامزد دریافت جایزه شدند.

مجموعه داستان شرقِ غرب که در بیش از ده‌ها کشور منتشر شده است، فینالیست جایزۀ بین‌المللی ویلیام سارویان در سال 2012 و جایزۀ استیون ترنر برای بهترین اثر اولین داستان نویسنده، از مؤسسۀ نامه‌های تگزاس شد. او هم‌اکنون، استاد دانشگاه تگزاس شمالی و سردبیر مجلۀ نقد ادبی آمریکایی است.

در بخشی از کتاب کوهستان لک لک‌ها می‌خوانیم:

بیش از چهل سال پیش، حزب کمونیست بلغارستان پدربزرگم را به جرم انصراف از عضویتش در این حزب، به روستای کلیسورا تبعید کرد. قبل از اینکه دوباره به دل تمدن بازگردد، او به‌عنوان معلم مدرسه، چهار سال به کودکان کلیسورایی درس داد. این تمام چیزی بود که می‌دانستم، تمام چیزی که از پدرم شنیده بودم.

ادعای اینکه پدربزرگ از حزب کمونیست متنفر بود، در واقع، دست‌کم گرفتن حس او نسبت به این حزب بود. اما با این حال، او هرگز حقارتی را که برای کمونیست‌ها قائل بود نشان نداد. گفتن اینکه سرنگونی «حزب» خوشحالش کرد هم درست نیست. یک بار، دربارۀ رهبران جدید دموکرات گفت: «گرگ‌ها فقط پوستشون رو عوض کردن. بیچاره بره‌ای که فکر می‌کنه گرگ سگِ محافظشه.» در یک کلام، پدربزرگ ادعا می‌کرد که اصلاً به کمونیست‌ها فکر نمی‌کند و برایشان آنچه را می‌خواست که تصور می‌کرد بدترین نفرین خداست: جامی از رودخانۀ لِتِه. یک بار، وقتی سال اول دبیرستان بودم، بهم گفت: «امیدوارم که هیچ کس اون‌ها رو تا پنجاه سال دیگه به یاد نیاره.» داشتم مقاله‌ای دربارۀ کمونیسم می‌نوشتم و او خواهشم را برای کمک رد کرده بود. «امیدوارم بچه‌هاشون فراموششون کنن. من که کاملاً فراموششون کردم.»

پرسیدم: «اما مگه داشتن حافظۀ تاریخی کوتاه چیز خطرناکی نیست؟»