معرفی و دانلود کتاب درخت خون

معرفی کتاب درخت خون

داستان گوشه‌گیری و فراموشی... کتاب درخت خون نوشته‌ی مهدی جواهریان، روایتی از یک نقاش عزلت‌نشین دوره‌ی قاجاریه است؛ هنرمندی که خیال جاودانه شدن در سر دارد، اما آگاهانه در انزوایی خودخواسته قرار می‌گیرد. این داستان بلند که با زبانی شبیه نثر دوره‌ی قاجار نوشته شده، روایتگر نسبت هنرمند با قدرت و جامعه است و وضعیتی مشابه صادق هدایت را در اوایل دهه‌ی بیست برای قهرمان داستان ترسیم می‌کند. فضای داستان با مضمون‌هایی مانند عشق، خیانت، مرگ و زندگی درآمیخته می‌شود.

درباره‌ی کتاب درخت خون

منتقدان ادبی معتقدند داستان‌نویسی مدرن ایران با کتاب «بوف کور» صادق هدایت شروع می‌شود و سپس نویسنده‌هایی مثل ابراهیم گلستان و صادق چوبک به استحکام این ساختار کمک می‌کنند؛ ازهمین‌رو تأثیرپذیری جریان داستان‌نویسی ایران از این نویسنده‌ها امری بدیهی محسوب می‌شود. بااین‌حال مهدی جواهریان در کتاب درخت خون عامدانه تلاش می‌کند تا با استفاده از بازی‌های فرمی و راوی‌های مختلف، فضایی شبیه بوف کور به وجود بیاورد و در هر سه فصل کتابش، زمان را در هم می‌ریزد. او برای آنکه به گرفتار آمدن در دام تقلید نیز متهم نشود، با انتخاب زبانی آرکائیک و نثری مسجع، فرمی آمیخته به آرایه‌های ادبی و استعاره‌های زبانی خلق می‌کند. رمان در سه فصل نوشته شده و ماجرا در دوره‌ی سلطنت ناصرالدین‌شاه قاجار رخ می‌دهد. فصل اول کتاب قصه‌ی جمال‌الدین نقاش از زبان راوی اول‌شخص است؛ او به‌عنوان هنرمندی آرمان‌خواه و خلاق، در بسیاری از هنرها ازجمله تذهیب، نگارگری، خوشنویسی، سفالگری، گچ‌کاری و طراحی نقش قالی و پارچه خود را می‌آزماید؛ بااین‌وجود، از موقعیتش رضایت ندارد و به همین خاطر، خود را در تنهایی و انزوا قرار می‌دهد.

در فصل دوم کتاب، راوی سوم‌شخص، جزئیات پیرامونی شخصیت اصلی داستان را با توصیفاتی دقیق ذکر می‌کند و خرده‌روایت‌هایی را درباره‌ی جمال‌الدین نقاش از دوره‌های مختلف زندگی‌اش توصیف می‌شود. در فصل سوم نیز راوی دوم‌شخص در قالب مونولوگ‌هایی طولانی، با خودش گفت‌وگو برقرار می‌کند. مهدی جواهریان برای ایجاد فضایی هماهنگ با زبان و زمان داستان، از ضرب‌المثل‌ها، باورهای عامیانه و آداب‌ورسوم دوره‌ی قاجار بهره می‌برد و فضایی باورپذیر را از زیست اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آن دوره‌ی تاریخی ترسیم می‌کند. کتاب درخت خون از این منظر، اثری متفاوت در ادبیات داستانی امروز ایران است و در فرم و روایت، در فضایی جدید خلق می‌شود. این کتاب را انتشارات چشمه منتشر کرده و به عنوان اثری متفاوت، مورد اقبال مخاطب‌های قرار گرفته است.

در نکوداشت کتاب درخت خون

• «درختِ خون» با نثری مسجع و آهنگین به آرایه‌های ادبی و مملو از نگاره‌ها و تزئینات زبانی آمیخته شده است؛ تا جایی که می‌توان گفت این کتاب با تأثیر روشنی از منشآت قائم‌مقام فراهانی نوشته شده است. این آشنایی‌زدایی به صورت یکدست در سراسر داستان حفظ می‌شود و از تقلیدِ تنها فاصله دارد. زبان این رمان، انتخاب آگاهانه‌ی فرمیِ درخوری برای محتوای کلاسیک کتاب است. (ketabnews)

کتاب درخت خون مناسب چه کسانی است؟

این کتاب به دوستداران رمان فارسی، به‌ویژه علاقه‌مندان به روایت‌های داستانی تاریخی پیشنهاد می‌شود.

با مهدی جواهریان بیشتر آشنا شویم

مهدی جواهریان متولد سال 1357 است و به‌عنوان نویسنده و مترجم فعالیت دارد. او که در دانشگاه در رشته‌ی سینما تحصیل کرده، تاکنون بیشتر در مقام مترجم فعالیت داشته و آثاری همچون «توان بردگان» اثر لئونارد کوهن، «سراشیب شرق: شعرهایی از هندوستان»، مجموعه شعری از اکتاویو پاز و «آشنایی با ناباکوف» را چاپ کرده است. از بهترین آثار او می‌توان به کتاب حاضر و همچنین ترجمه‌های مشترکش با همکاری پیام یزدان‌جو در کتاب‌های «سیذارتا: چنین زیست بودا»، «اوپانیشادها: کتاب‌های حکمت»، «دهاماپادا: چنین گفت بودا» و «گیتا: کتاب فرزانگی» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب درخت خون می‌خوانیم

در اوانِ بیست‌سالگی تنها بر کسبِ کمال رشک می‌بردم. دوباره خامه‌ و دوات دست گرفتم تا به سودای استادی نستعلیق را به راهِ رشید و عماد بنویسم که نشد. سرِ سرکشم سودای دیگر داشت. به سال نرسیده، مجذوبِ تذهیب و نگارگری شدم و نزدِ استاد میرزا ابهر درسِ نقاشی گرفتم. دو سالِ اول فقط پاکار بودم و خاک می‌خوردم تا آن‌که استاد خمیرِ کاغذ به دستم داد برای ورز دادن. اول نقشِ قالی آموختم و بعد برای پارچه‌باف و کاشی‌پز الگو ‌کشیدم. سال‌ها گذشت تا توانستم طراحی کنم و چون نوبت به رنگ رسید دیگر توانِ انتظار برای اجازتِ استاد نبود که رنگ‌ها چون آهن‌رُبا تنم را بی‌اراده به خویش می‌کشید. دزدکی از رنگ‌های کارگاه برمی‌داشتم و به دشت ‌می‌زدم به شوقِ تمرین. چاله‌ای در خانه ساخته بودم و اسبابِ مسروقه در آن پنهان می‌داشتم.

به اندک زمانی در نقاشیِ لاکی تبحر یافتم و دخلم با خرجم برابر شد. انکار ندارم که در جوانی می‌خواستم برای شاه نقاشی کنم یا نقشِ او را بر قلم آورم یا دست‌کم کتاب‌هایی را به نام و دستورش مصور کنم. آرزو داشتم مثل عبدالله‌خانِ نقاش در بخشِ زیرینِ شمشیرِ فتحعلی‌شاه نقشی خُرد از خود بکشم؛ اما پیش از آن می‌بایست رجاله‌ای می‌شدم که به بازارِ القاب‌فروشان می‌رفت و چاپلوسی پیشه می‌کرد. مرا لحظه‌ای سودای چنین خیانتی به خویشتن هرگز نبود. من از این جهانِ دون‌پرور بیزارم و با مرگِ خود لکه‌ای سیاه به ظلمتِ عالم می‌افزایم. چه بسیار دستمالچی‌هایی مانند عباس‌میرزا که با پولِ دربار به فرنگ رفتند به آموختنِ فنونِ نقاشی و هرگز به وطن بازنگشتند. ولی مرا حتی شایسته‌ی آن ندانستند که به مجمع‌الصنایع راهم دهند.