معرفی و دانلود کتاب دوباره هرگز

معرفی کتاب دوباره هرگز

کتاب دوباره هرگز، رمانی عاشقانه از مهوش اغتفاری است. در این اثر سرگذشت شخصیتی به نام «مولود» به تصویر کشیده شده است؛ زنی جوان که در گیرودار زندگی دشوار و طاقت‌فرسای خویش، در دام عشقی بی‌سرانجام گرفتار می‌آید.

درباره کتاب دوباره هرگز

مهوش اغتفاری یکی از نویسندگان توانای ادبیات امروزِ ایران است. او در کتابِ دوباره هرگز که رمانی عاشقانه با درون‌مایه‌های اجتماعی‌ست، به روایت دشواری‌های زندگی زنان در جامعه‌ی سنتیِ ایران پرداخته است. شخصیت اصلی رمان دوباره هرگز زنی به نام مولود است. او که در ایام کودکی پدر عزیز خویش را از دست داده، تمام حیات خود را در وجود مادر خلاصه می‌بیند. با این همه، مادر مولود، بی‌اعتنا به احساسات یگانه دخترش، با مردی غریبه پیمان ازدواج می‌بندد، و این‌چنین، زندگی را به کام مولود تلخ می‌سازد. مولود پس از ازدواج مادر، برای زندگی به خانه‌ی یکی از اقوامش، موسوم به «بی‌بی»، عزیمت می‌کند. در همین خانه است که او با مردی به نام خلیل آشنا می‌شود، و این آشنایی نطفه‌ی عشقی ویرانگر را در دل مولود به بار می‌نشاند.

مولود حدود بیست سال منتظر خلیل می‌ماند. او در راه عشق خلیل همه چیز خود را فدا می‌کند؛ از امید و آرزوهایش گرفته تا شور و حالِ جوانی‌اش. تا این‌که سرانجام خلیل با اعترافی جانکاه سر می‌رسد؛ اعترافی مبنی بر این‌که در تمام این سال‌ها، خلیل مزدوج بوده و حتی فرزندی نیز دارد. مولود با شنیدن این اعتراف قید خلیل را می‌زند و از او چشم می‌پوشد. پس از این، واقعه‌ای دیگر، زندگی مولود را سیاه‌تر از پیش می‌کند. این واقعه همانا مرگ بی‌بی‌ست. مرگ بی‌بی بدان معناست که مولود از این پس باید به تنهایی گلیم خود را از آب بیرون بکشد...

کتاب دوباره هرگز نخستین بار در سال 1390، از سوی نشر چشمه، در اختیار مخاطبین علاقه‌مند قرار گرفت.

کتاب دوباره هرگز مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به داستان‌ها و رمان‌های عاشقانه و دنبال‌کنندگان ادبیات امروز ایران، دو گروه از مخاطبین اصلی کتاب دوباره هرگز، اثر مهوش اغتفاری، به شمار می‌روند.

با مهوش اغتفاری بیشتر آشنا شویم

مهوش اغتفاری، متولد سال 1338، داستان‌نویسِ ایرانی است. او در آثارش زندگی دشوار هم‌جنسان خویش در جامعه‌ی سنت‌زده‌ی ایران را به تصویر می‌کشد. رمان «دوباره هرگز» بهترین اثر به‌انتشاررسیده از اغتفاری به شمار می‌رود.

در بخشی از کتاب دوباره هرگز می‌خوانیم

اما آن خانه با تمام سردى و دلگیرى، گاه دلپذیر هم مى‌شد. همان ساعات خوشى که اهل خانه به مهمانى مى‌رفتند و فقط او مى‌ماند و مادر، که دیگر انگشت اخطاردهنده‌اش را به‌سوى او نشانه نمى‌رفت و بى‌هیچ اعتراضى مى‌گذاشت آزادانه در حیاط، و حتا دوروبرش بچرخد. در تشت مسى‌اش آب بریزد، لباس‌ها را به دستش دهد و با صداى بلند، بى‌هیچ ترسى با او حرف بزند. گاهى مادر ضمن چنگ زدن به رخت‌ها ترانه‌اى را هم زیر لب زمزمه مى‌کرد و او در پناه آن صداى امن، با خاطرى آسوده پا به دنیاى پرراز، و تخیل بى‌مرز کودکى مى‌گذاشت. لابه‌لاى طناب رخت‌هایى که مانند تونلى باریک و روشن تا بلنداى حیاط امتداد داشت راه مى‌رفت و غوطه‌ور در بوى خوش و خنکاى نمناک ملافه‌ها، رویاهاى رنگى خود را بر پرده‌هاى سفید آن نقش مى‌کرد و جان مى‌بخشید. یا دور از چشم او، با گام‌هایى محتاط و آرام به زیرزمین متروک انتهاى حیاط نزدیک مى‌شد و با ترسى گنگ که مانع از کنجکاوى‌اش نمى‌شد، روى زمین دراز مى‌شد و صورتش را به پنجره‌ى تار و غبارگرفته‌ى آن مى‌چسباند و تلاش مى‌کرد در فضاى تاریک و لابه‌لاى خرده‌ریزه‌هاى آن، زنى را ببیند که افسون قصه و وسوسه‌ى پراضطراب دیدنش تمام سال‌هاى کودکى‌اش را تسخیر کرده بود.

اما یک صبح پاییزى آن سفرهاى دورودراز و هرروزه پایان گرفت. مادر کیفى به دستش داد و تا جلو مدرسه همراهى‌اش کرد: تعطیل که شدى همین راهو مى‌گیرى و مى‌رى خونه تا من برگردم.

و او گیج و هراسان از هیاهوى بچه‌ها، مادر را که مى‌رفت تا تنها مسافر آن سوى دنیا باشد با نگاهى غمگین و پریشان تا انتهاى کوچه بدرقه کرد و ماند تا لحظه‌هاى سنگین و پراضطراب تنهایى را، در انتظار بازآمدن وى، در تب‌وتابى جان‌فرسا به‌سر کند.