معرفی و دانلود کتاب دکمه گمشده

معرفی کتاب دکمه گمشده

کتاب دکمه گمشده نوشته‌ی ایرن روزدوبودکو روایت فیلمنامه‌نویس جوانی است که در یک سفر تفریحی شیفته‌ی بازیگر زنی جذاب و اغواگر می‌شود و در شبی طوفانی او را گم می‌کند، اما هیچ‌گاه نمی‌تواند فراموشش کند... این تریلر روان‌شناختی و تعلیقی، به‌عنوان رمان برتر سال 2005 اوکراین انتخاب شده است.

درباره‌ی کتاب دکمه گمشده

داستان در سال 1977 آغاز می‌شود. جوان هجده‌ساله‌ای به نام دن، دانشجوی تازه‌وارد دانشکده‌ی فیلمنامه‌نویسی است. کمی پس از شروع دانشگاه، او برای تعطیلات به مسافرخانه‌ای در منطقه‌ای کوهپایه‌ای می‌رود. مسافرخانه‌ای که برای عوامل سینمایی است و بسیاری از سینمایی‌ها برای استراحت و خوش‌گذارنی به آن‌جا می‌آیند. او در آن‌جا با دختری جوان به نام لیزا آشنا می‌شود. بازیگری اغواگر و زیبا که در همان چند روز، رابطه‌ی صمیمانه‌ای با دن برقرار می‌کند. اما ناگهان، در شبی طوفانی او را می‌گذارد و می‌رود. دن هرگز نمی‌تواند خاطره‌ی او را از ذهنش بیرون کند و دائماً به فکر و به دنبال لیزا است. سال‌ها می‌گذرد و دن تبدیل به فیلمنامه‌نویس مطرح و قابل‌احترامی می‌شود. سال 1997 در کلاس فیلمنامه‌نویسی خود زن آشنایی را می‌بیند. لیزا! بعد از بیست سال دوباره با هم مواجه می‌شوند ولی همه‌چیز تغییر کرده...

کتاب دکمه گمشده (The Lost Button) داستانی پرکشش دارد و سرگذشت دن را در گستره‌ی جغرافیایی وسیعی نشان می‌دهد: از شرق اروپا تا افغانستان تا آمریکا. رمان ایرن روزدوبودکو (Iren Rozdobudko) نزدیک به سی سال طول می‌کشد و از دوران اوکراینِ شوروی شروع می‌شود و تا پس از فروپاشی و استقلال اوکراین ادامه می‌یابد. همگام با این تغییرات زمان و مکانی شخصیت دن هم متحول می‌شود. داستان درون‌مایه‌ای روان‌شناختی دارد و وسواس دن نسبت به لیزا را بیان می‌کند. وسواسی که به نابودی‌اش منجر می‌شود. این رمان جایزه‌ی رمان برتر سال 2005 اوکراین را بدست آورده.

کتاب دکمه گمشده را نسرین زیلایی و زهرا راستگوفر ترجمه کرده‌اند و نشر آناپل به انتشار رسانده است.

اقتباس‌های سینمایی از کتاب دکمه گمشده

در سال 2008 فیلمی به نام «دکمه» از این کتاب اقتباس شد. فیلمنامه را خود ایرن روزدوبودکو نوشته و ویکتوریا ایساکوا و آنا کوزینا در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند.

کتاب دکمه گمشده برای چه کسانی مناسب است؟

این رمان را می‌توان به طرفداران داستان‌های روان‌شناختی توصیه نمود.

با ایرن روزدوبودکو بیشتر آشنا شویم

ایرن روزدوبودکو شاعر، داستان‌نویس، فیلمنامه‌نویس و مترجم اوکراینی در سال 1962 در دونتسک به دنیا آمد. روزدوبودکو در نوشتن داستان‌های روان‌شناختی، پلیسی و تعلیقی مهارت زیادی دارد و به همین خاطر به «بانوی کارآگاه» اوکراین معروف است. او در دانشگاه کیف روزنامه‌نگاری خوانده و پیش از نویسندگی سال‌ها در مجلات و روزنامه‌های کشورش مشغول فعالیت بوده است. ایرن روزدوبودکو از محبوب‌ترین و پرافتخارترین نویسندگان اوکراین محسوب می‌شود. او نامزد و برنده‌ی جایزه‌های زیادی شده که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به نامزدی کتاب سال بی‌بی‌سی، کتاب کودکان سال بی‌بی‌سی و جایزه‌ی ملی شوچنکو اشاره کرد. کتاب‌های «دکمه 2» و «آرسن» از آثار اخیر او هستند.

در بخشی از کتاب دکمه گمشده می‌خوانیم

اولین ملاقات ما این‌گونه بود: در مقابل من، تقریباً روی لبه صخره‌ای که رو به دریایی زیبا از رنگ‌ها بود –یعنی جنگلی پاییزی– یک موجود عجیب و غریب سر تا پا رنگ آنجا ایستاده بود، با خرمنی از موهای بلند بافته شده. من او را از پشت سر دیدم، بنابراین مدتی طول کشید تا بفهمم دختر است یا پسر. نقاشی او توجه مرا جلب کرد و وقتی برگشت، چشمانش مرا آتش زد. چنین چشم‌هایی معمولاً روی تمثال‌ها نقاشی می‌شوند –بزرگ، غمگین و... تهی. چشمانش طوری بودند که انگار به همه می‌نگرد اما به طور خاص به هیچ‌کس نگاه نمی‌کنند. راه بهتری برای توضیحش بلد نیستم. اگر هنرمندی، برای مثال رافائل یا وروبل، زنی فانی را به عنوان مدل خود انتخاب کند، چهره‌ای که او به تصویر کشیده زنده می‌شود. در نقاشی‌های مذهبی، تصویر انتزاعی است. چهره قدیس‌ها بی‌احساس است. و به همین دلیل است که آن‌ها برای انسان‌های فانی، چندان قابل‌درک نیستند. این چهره‌ دختر هنرمندی است که من دیدم. مضطرب‌کننده بود. بعداً خیلی به آن چهره فکر کردم و پشیمان شدم که جرأت نکردم با او صحبت کنم...

و دو سال پیش دوباره او را در ساحل دیدم. اگرچه، تشخیص او آسان نبود. همان‌طور که اشاره کردم، صورت، بازوها، و پاهایش پوشیده از کبودی و خراش بود. بعضی از آن‌ها بسیار تازه بودند، بعضی دیگر داشتند خوب می‌شدند. صورتش، اگر از یک طرف به آن نگاه می‌کرد، تقریباً صاف بود و انگار روی کاغذ کشیده شده بود، مچ دست‌هایش مانند بچه‌ها کوچک بود. البته نگاهش عوض شده بود. دیگر خلائی در چشمانش وجود نداشت، فقط شگفتی بود. دیدن آن حتی تحمل‌ناپذیرتر بود.

اَنجی نشسته بود و در حال نقاشی پرتره در میان هنرمندان دیگر رو به دریا بود. سفارشی به او دادم. وقتی داشت نقاشی می‌کشید، آتشی در درونم می‌سوخت. در واقع، این اولین بار نبود که من در طول اقامتم در کشور زیبا و وحشی شما چنین آتشی را در درون خود احساس می‌کردم. شاید به این دلیل بود که اجداد من اینجا متولد شده بودند... اما برای من تمام دردهایی که دیده و درک کرده بودم انگار در آن دختر متمرکز شده بود.