معرفی و دانلود کتاب رقص ما را نگاه کن: کتاب دوم مجموعه وطن دیگران

معرفی کتاب رقص ما را نگاه کن: کتاب دوم مجموعه وطن دیگران

ماتیلد، زنی فرانسوی است که پس از جنگ جهانی دوم با سربازی مراکشی ازدواج کرده است. او در کتاب رقص ما را نگاه کن، پس از گذراندن سال‌های مبارزه برای کسب استقلال مراکش، اکنون در مزرعه‌ای آباد و زیبا با همسرش امین و در جامعه‌ای در حال تحول زندگی می‌کند. لیلا سلیمانی در این رمان، زندگی این زوج را در جامعه‌ای پسااستعماری به نمایش می‌گذارد. این کتاب که در گروه رمان‌های واقع‌گرای سیاسی و اجتماعی طبقه‌بندی می‌شود، در سال 2023 نامزد جایزه‌ی ادبیات اتحادیه‌ی اروپا شده است.

درباره‌ی کتاب رقص ما را نگاه کن

ماتیلد و امین بلحاج زوجی ساکن مراکش هستند که پس از گذار از جنگ و استعمار، اکنون در سال‌های پایانی دهه‌ی 60 میلادی در مزرعه‌ای آباد و پویا در نزدیکی شهر مکنس زندگی می‌کنند. آن‌ها قصد دارند با ساخت استخری در حیاطشان، موفقیت و تغییر درونی‌شان را جشن بگیرند؛ اما در پس‌زمینه‌ی این شادی، تحولات اجتماعی-سیاسی پس از استقلال جاری است. سلطان حسن دوم در این زمان، حاکم مراکش است، طبقه‌ی بورژوا دارد رشد می‌کند، مزرعه‌دارها می‌خواهند جزء طبقه‌ی بورژوا باشند و مالکان تازه‌ی زمین‌ها در دوران استقلال، چیز زیادی از کشاورزی نمی‌دانند. آن‌ها بیشتر دوست دارند در شهر زندگی کنند و سرکارگرها اداره‌ی زمین‌ها را به عهده بگیرد. همچنین زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد که قرار است زمین‌های کشاورزی ملی شود، دربار اراضی اربابان را تقسیم کند و به کشاورزانی که زمین ندارند، بدهد. در کتاب رقص ما را نگاه کن (Regardez-nous danser) که در اصل جلد دوم از سه‌گانه‌ی وطن دیگران (Le pays des autres) است، لیلا سلیمانی (Leila Slimani) رمانی سیاسی-اجتماعی درباره‌ی مراکش در دهه‌ی 60 و 70 میلادی نگاشته است.

ادبیات پسااستعماری در رمان رقص ما را نگاه کن

لیلا سلیمانی در رمان رقص ما را نگاه کن درباره‌ی جامعه‌ای می‌نویسد که پس از استقلال و از سر گذراندن تجربه‌ی استعمار، از جامعه‌ای سنتی به جامعه‌ای مدرن تبدیل می‌شود؛ اما این تحول مدرنیته‌ای سطحی را به دنبال دارد که در پس ظاهر خود، نابرابری، بی‌عدالتی و شکاف اجتماعی چشمگیری را به همراه دارد. سلیمانی در این اثر، با الهام از تجربیات زندگی شخصی خود، بخشی از زندگی یک خانواده را در بستر اجتماعی و فرهنگی پس از استقلال مراکش روایت می‌کند و تنش‌های میان سنت و مدرنیته، فرهنگ‌های دینی و غربی و طبقات مختلف جامعه را به نمایش می‌گذارد. نویسنده هم‌زمان به فشارهای سیاسی، سرکوب مخالفان و تضاد میان قدرت سلطنتی و خواست‌های آزادانه‌ی نسل جوان می‌پردازد.

لیلا سلیمانی اولین زن مراکشی است که برنده‌ی جایزه‌ی گنکور، یکی از معتبرترین جوایز ادبی فرانسه شده است. او در کتاب رقص ما را نگاه کن با توصیف‌های حسی و تصویری از زندگی روستایی، فضاسازی‌های غنی و شاعرانه ارائه می‌کند. وی شخصیت‌های چندوجهی و درگیر تضاد خلق می‌کند و به‌دقت دوران بحران، رنج مردمی که بین سنت و تجدد گرفتارند و نقاب‌های جامعه‌ی بورژوازی را در داستان بازتاب می‌دهد. این اثر، با نگاهی عمیق به تحولات اجتماعی و فرهنگی مراکش پس از استقلال، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات پسااستعماری دارد و به‌عنوان یکی از آثار شاخص این حوزه شناخته می‌شود.

کتاب حاضر را انتشارات مروارید با ترجمه‌ی پریزاد تجلی منتشر کرده است.

کتاب رقص ما را نگاه کن برای شما مناسب است اگر

• به رمان‌های سیاسی و اجتماعی با درونمایه‌ی تاریخی و خانوادگی علاقه‌مندید.
• در حوزه‌ی ادبیات پسااستعماری مطالعه می‌کنید.
• داستان‌هایی با نقد ساختارهای اجتماعی، هویت و جنسیت را می‌پسندید.

در بخشی از کتاب رقص ما را نگاه کن: کتاب دوم مجموعه وطن دیگران می‌خوانیم

ننه‌سلیمه در مکالمات طولانی‌ای که در بالکن با سلیم داشتند به او می‌گفت: «وقتی مردم شهری آن‌جا را ترک کنند بدبختی و ویرانی نزدیک است.» سلیم دو روز بعد از رسیدنش به الصویره در اتاق ناشناسی بیدار شد. اصلاً یادش نمی‌آمد چطور و چه زمانی به این‌جا رسیده. تنها چیزی که یادش بود دل‌دردهای شدیدی بود که نمی‌گذاشت بخوابد و بالا آوردن‌های مداوم که او را از پا انداخته بود. هر چه می‌خورد برمی‌گرداند، حتی آبی که دست مهربان مادرانه‌ای به دهانش می‌ریخت. چندین بار مادرش را خواسته بود، ننه‌سلیمه او را در آغوش گرفته و با خودش فکر می‌کرد همۀ مردها همین‌طور به مادرهایشان وابسته هستند.

زن خیر و حامیِ او، پیرزنی لاغراندام بود با پوستی سیاه و موهایی سفید و فرفری که گاهی با روسری رنگی‌ای آن‌ها را می‌پوشاند. روی چانه‌اش خال گوشتی‌ای بود که چند تار موی خاکستری سیخ از آن بیرون زده بود. لب‌هایش نازک و خشک و چشم‌های ریزش نزدیک‌بین بودند. گونه‌هایش که خیلی بالا بودند به او قیافه‌ای جدی و سرسخت می‌دادند. بااین‌حال ننه‌امینه زنی مهمان‌نواز بود و طبیعتی بشاش داشت. وقتی این پسر بلوند را با تب بالا و در حال هذیان گفتن به او سپردند، ابتدا فکر کرد این هم یکی از آن هیپی‌هایی است که از آن‌سر دنیا به دنبال خدا به این‌جا آمده. با ادابازی با او حرف می‌زد و سعی می‌کرد ارتباط برقرار کند، دست‌هایش را روی هم و زیر سرش می‌گذاشت تا به او بگوید که بخوابد. روی برش‌های نان گرد کره می‌مالید و ادای خوردن درمی‌آورد. پسر چیزی نمی‌خورد. دو شب مدام هذیان می‌گفت، در خواب اسب سفید را می‌دید، درخت‌هایی که باد آن‌ها را کج کرده بود و این زنی که صورتش را با صورت عایشه کاندیشه ساحرۀ معروف اشتباه می‌گرفت.

فهرست مطالب کتاب

مقدمۀ مترجم
بخش اول
رباط 19 نوامبر 1970: عایشه
بخش دوم