معرفی و دانلود کتاب رنگ آتش شماره یک

معرفی کتاب رنگ آتش شماره یک

کتاب رنگ آتش شماره یک نوشته‌ی جنی ولنتاین به زندگی دختر نوجوانی به نام آیریس می‌پردازد که پدر خود را هیچ‌وقت ندیده است و اکنون که او در آستانه‌ی مرگ است به یکدیگر می‌رسند. این رمان که برنده‌ی جایزه‌ی گاردین شده است بر روابط و اسرار خانوادگی تمرکز دارد.

معرفی کتاب رنگ آتش شماره یک:

آیریس دختر نوجوانی است که تا به حال پدرش ارنست را ندیده است اما مادرش هانا روزی او را با پدرش روبرو می‌کند و در همان روز به این حقیقت پی می‌برند که ارنست بیمار است و به زودی خواهد مرد. تنها هدف هانا این است که تعدادی از تابلوهای هنری و ارزشمند ارنست را به چنگ آورد. آیریس و پدرش نیز در این میان با هم ارتباط نزدیکی برقرار می‌کنند؛ چرا که هر دو به هنر علاقه‌مند هستند و وجوه مشترک دیگری دارد. ارنست به خاطر همان بیماری از دنیا می‌رود و پشت سر خود رازهای بسیاری را برجای می‌گذارد. آیریس از تمامی این رازها بی‌خبر است و ارنست تمایل دارد که دخترش پس از مرگ وی از آن‌ها مطلع شود. پس از مرگ ارنست، این دختر نوجوان راه پرپیچ و خمی برای کشف حقایق و اسرار خانوادگی پیش روی خود می‌بیند.

کتاب رنگ آتش شماره یک (Fire Colour One) برخلاف بسیاری از رمان‌های نوجوانان بر روابط خانوادگی و مشکلات دوران بلوغ تمرکز دارد و جنی ولنتاین (Jenny Valentine) به خوبی توانسته است از دل چنین موضوعی داستانی جذاب و خواندنی دربیاورد.

مطالعه‌ی کتاب رنگ آتش شماره یک به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

اگر به آثار خانوادگی و احساسی علاقه دارید، مطمئن باشید این رمان تجربه‌ای دلچسب برای‌تان خواهد بود.

جنی ولنتاین را بیشتر بشناسیم:

این نویسنده در سال 1970 به دنیا آمده است و تاکنون 15 کتاب برای نوجوانان نوشته است. از میان سایر آثار ولنتاین می‌توان به مواردی مانند ماجراهای من و ایگی و جشن تولد، در تعطیلات تابستان و... اشاره کرد.

در بخشی از کتاب رنگ آتش شماره یک می‌خوانیم:

پشت سر پرستار از پله‌ها بالا رفتیم، ولی با دنبال کردن بوی فلزی و شیرین و تند وسایل پزشکی که تا طبقه‌ی پایین می‌آمد، خودمان هم می‌توانستیم راه اتاق ارنست را پیدا کنیم. پشت در که رسیدیم، آب دهانم خشک شد و تمام استخوان‌های ستون فقراتم تلق‌تلق به صدا افتادند. اگر می‌توانستم، اگر برای این کار خیلی دیر نشده بود، همان موقع از آن جا فرار می‌کردم. اتاق به رنگ سنگ بود و اثاثه‌ی زیادی نداشت. وقتی وارد شدیم ارنست به چند بالش اضافی تکیه داده و مثلاً نشسته بود. چشمم که به او افتاد احساس کردم دارم گر می‌گیرم. سر و ته تا کمر میان گودالی از میخ و سوزن آویزان بودم، با این حال لحظه‌ای از او چشم برنداشتم، حتی یک بار.

لاول دستش را دراز کرد و محکم دست ارنست را فشار داد و مثل کسی که زور می‌زند از یک چاه خشک آب بیرون بکشد، دست او را به طرف خودش کشید. این روش دست دادن او در ملاقات اولش با مردم بود، دو دستی، همراه با مقدار اعصاب خردکنی تماس چشمی و بیرون انداختن دندان‌ها. حتماً یک نفر جایی به او گفته بود که این کار خوبی است و حتی یکی دو بار سعی کرد این کار را به من هم یاد بدهد. ارنست وقتی لاول دستش را فشار داد فریاد کوتاهی کشید، بعد خودش را منقبض کرد و جلو فشار دست او را گرفت، انگار که بخواهد جلو اسبی را که چهارنعل برود بگیرد. قسم می‌خورم که لاول در تمام مدت دست دادن، یک جای کله‌اش خودش را گری کوپر یا جان وین می‌دید. فکر کردم که الان است که شانه‌ی ارنست در برود. فکر کردم الان است که دستش تقی صدا کند و از بدنش جدا شود.