معرفی و دانلود کتاب سحابی خرچنگ

معرفی کتاب سحابی خرچنگ

کتاب سحابی خرچنگ رمانی است اپیزودیک از ادبیات پست‌مدرن فرانسه؛ اریک شوویار در این رمان داستان زندگی شخصیتی به نام «کراب» را روایت می‌کند که بسته به شرایط، در موقعیت‌های خیالی، و یا معلق میان خیال و واقعیت قرار می‌گیرد. این کتاب با آمیزش عناصر پست‌مدرنیسم، ادبیات تجربی و فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم، از آثار ویژه و جذاب در ادبیات معاصر فرانسه به شمار می‌آید.

درباره‌ی کتاب سحابی خرچنگ

اریک شوویار (Éric Chevillard) از درخشان‌ترین و نوآورترین نویسندگان ادبیات معاصر فرانسه، ادبیات را نه ابزار انتقال محتوا، بلکه خود محتوا می‌داند. برای او نوشتن شکلی از تجربه‌گرایی با خود زبان و مرزهای واقعیت است؛ مسئله‌ای که به‌خوبی در کتاب سحابی خرچنگ (Le Nebuleuse Du Crabe) نیز تجسم یافته است. او در این کتاب وارد سفری میان خیال و واقعیت شده تا به گفته‌ی خودش: ببیند چه می‌شود. شوویار با بازی‌های زبانی فوق‌العاده،‌ عناصر سورئال و طرح مفاهیم فلسفی با مایه‌های طنز و هجو، خواننده را نیز با خود همسفر کرده و تجربه‌ای نوین از جهان ادبیات پست‌مدرن به او پیشکش می‌کند.

کتاب سحابی خرچنگ داستان شخصیتی عجیب به نام «کراب» است که جنبه‌هایی خاص از زندگی او به تصویر کشیده می‌شود. ساختار اپیزودیک رمان فرصتی است برای آنکه بیش از داستان، تمرکز خود را بر مفاهیمی قرار دهیم که نویسنده تلاش کرده در زندگی کراب وارد کند. ماجرای این شخصیت عجیب که دقیق مشخص نیست انسان است، یا یک شیء یا حتی یک حیوان، از زبان سوم شخص روایت شده و نماد کاملی است از یک قهرمان پست‌مدرنیست. اگر بتوان اسم قهرمان بر آن گذاشت؛ چراکه شناسایی قهرمان در ادبیات این سبک، خود مسئله‌ای بحث‌برانگیز است. کراب که بسیاری آن را با پرسوناژ پلوم اثر معروف آنری میشو و مرسو در کتاب بیگانه از آلبر کامو مقایسه می‌کنند، در جهانی بی‌معنا، بدون یقین و بدون هدف پرسه می‌زند و پی هیچ‌، سرگردان است. او آزاد است هر کاری بکند و همین آزادی عامل اصلی اضطراب‌های وجودی در او می‌شوند. از این جهت اثر دارای وجوه اگزیستانسیالیست بسیار نیز هست که با گوشه‌چشمی به فلسفه‌ی سارتر، کامو و کی‌یرکگور، از انسانی می‌گوید که در جهان بی‌پاسخ رها شده و باید خود معنایش را خلق کند.

کراب با شخصیت مه‌گونه و نامشخصش، گویی یک سحابی است؛ تکه‌ای ابر. اریک شوویار با به کار بردن طنز منحصر‌به‌فرد خود، لحظاتی بامزه و هجوآمیز از دل پوچی و بیهودگی زیستن در این جهان خلق کرده و در این راستا، آزمایش‌های زبانی بسیاری انجام داده است. درواقع زبان در آثار شوویار نه ابزار، که خود سوژه هستند. واژگان نه برای پیشبرد داستانی معین، که به‌عنوان موضوعی مستقل به کار می‌روند. ویژگی‌ای که در سبک نوشتاری رولان بارت و ژاک دریدا نیز دیده می‌شود. کتاب سحابی خرچنگ با زیر پا گذاشتن ساختارهای متداول روایت حاوی (شروع - میانه - پایان) داستان را به قطعات گسسته و اپیزودیک تبدیل و از روایت خطی عدول کرده است. هر فصل این کتاب دنیایی متفاوت از دیگری است که حتی ممکن است هویت شخصیت اصلی یعنی کراب را دستخوش تغییر کند؛ و این همان موضوعی است که ادبیات پست‌مدرنیسم همواره در پی آن است.

کراب در طول کتاب سحابی خرچنگ وسواسی ملموس نسبت به مرگ و غیبت داشتن از خود نشان می‌دهد که به‌عنوان مستقیم‌ترین بازنمود نگرانی انسان معاصر درباره‌ی فناپذیری، تلقی می‌شود. او که به‌مثابه‌ی یک واحد روایی سیال عمل می‌کند، با هویتی مبهم در هر اپیزود از زندگی نامنسجم خود، نقشی تازه را می‌پذیرد. این ویژگی در کنار بازی‌های زبانی و چندژانری بودن، کتاب پیش رو را در زمره‌ی ادبیات تجربی قرار می‌دهد.

کتاب سحابی خرچنگ با در دست داشتن شخصیتی بی‌هویت و داستانی غیرخطی، بیهودگی نهفته در دل زندگی انسان معاصر را به سخره می‌گیرد؛ و به این وسیله به مفهومی بنیادین اشاره دارد: اینکه پایان هر چیزی مرگ است و تنها مرگ است که معنا می‌آفریند. بخش‌های این کتاب شاید تلاش‌های بی‌نتیجه‌ی کراب‌اند برای دست یافتن به هدفی برتر؛ چیزی که هیچ‌گاه یافت نخواهد شد مگر به یک شرط و آن گرامی داشتن لحظه و ذات زندگی است. این کتاب با بیان هجوآمیز و طرح مسائل فلسفی، از مهم‌ترین آثار ادبیات پست‌مدرن به شمار آمده و از ارزش فرمی و محتوایی بالایی برخوردار است. پس بهتر است همراهی با ماجراهای کراب را از دست ندهید و به این سفر سورئال و در عین حال آشنا، آری بگویید.

این کتاب به همت انتشارات ققنوس در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب سحابی خرچنگ

• این کتاب زمین بازی پست‌مدرنیسم است، زیرا نویسنده آن پارادوکس‌ها را روی هم می‌ریزد تا زمانی که انسجام را به کل پشت سر بگذارد... به طرزی سرگیجه‌آور سرگرم‌کننده. (نیویورک تایمز)

• از جهان بکت و کافکا؛ و با این وجود، اثری دارای اصالت و هیجان‌انگیز. (نقد کرکوس)

کتاب سحابی خرچنگ برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این کتاب به علاقه‌مندان ادبیات پست‌مدرن و رمان‌های فرانسوی، توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب سحابی خرچنگ می‌خوانیم

هیچ‌چیز و هیچ‌کس منصرفش نخواهد کرد، بهتر است به جای حرف زدن آب دهانتان را خرج آبیاری کشت و زرعتان کنید، او از تصمیمش برنخواهد گشت. کراب عزمش را جزم کرده که جنون را انتخاب کند. تصمیمش آنی نبوده، اشتباه نکنید. تصمیم‌های ناگهانی فقط به دیوار می‌خورند. این طرحی است که مدت‌ها در ذهنش پرورده شده، مدت‌ها پخته شده است. کراب بعد از سال‌ها تفکر و تمرین روزانۀ هوشش، در واقع کشف کرده که فقط جنون می‌تواند او را، آن‌طور که باید و شاید، هم از ابتذال و هم از ملال (که در کنار هم زندگی می‌کنند) حفظ کند. این کشف را مدیون استدلال موشکافانه‌ای است که در این‌جا تکرارش نخواهد کرد؛ اگر این کار را بکند، خودبه‌خود برخلاف اصول جدیدش رفتار کرده است. برای او همین بس‌ که بگوید سر و تهش مرگ است.

آدم چطور دیوانه می‌شود؟ چون به این سادگی‌ها نیست. ذهنی که اراده می‌کند دیوانه شود، فقط طرح روش‌هایی را می‌ریزد؛ خب هدف هر روشی در پایان این است که به گردش ستارگان نظم و ترتیب بدهد. کراب باید پول خرید یک متّه را بدهد؟ و همین‌طور ابزارهای دیگر؟ گازانبر؟ رنده؟ یا می‌تواند سرتاپا فقط به نیروی تمرکزش تکیه کند تا جایی که هوشش را با ولتاژِ بسیار زیاد بسوزاند؟ شعور سخت و زیادی روشن‌بین، ستارۀ باریک، نوک‌تیز، تیز، نافذ و رسوخ‌کننده که شب را روی روز می‌دوزد ناگهان متلاشی، منفجر، پراکنده، آرام‌گرفته: تولد یک سحابی.

اما کراب از الکل بیشتر از روان‌گردان‌ها انتظار نخواهد داشت. او این چند ساعت مستی یا بی‌خبری را که در آن همه‌چیز بزرگ می‌شود نمی‌خواهد. چه فایده‌ای دارد که زیر این نقاب رقت‌انگیز نمایش، با چشم‌های بی‌فروغ، گونه‌های سرخ، گوش‌های بزرگ کبود و دماغ گندۀ قرمز ورم‌کرده خودتان را به گیجی بزنید، یا از توهم‌های روسپی‌گردی لذت ببرید که از یک باغ سبزی‌کاری یا قارچ‌زار دور از وطن‌ درآمده‌اند و صبح‌ هیچ‌ خاطره‌ای جز جاپودری خالی‌شان برایتان نمی‌ماند؟ آرزوی کراب این است که در جنون غرق شود، با سر، فقط سر، فقط لذت جسم سردرگمش را نگه بدارد، راهش را به طرف چمنزارهای عریض و طویل چهارفصل کج‌ کند، خودش را به مراقبت‌های از سرِ لطف مردان کتان‌پوش بسپرد، سرپناهش یک اتاق‌ روشن تسخیرناپذیر باشد، و خوراکش لبنیات و گوشت‌های بی‌استخوان و تُرد، و ماهی‌هایی که نه تیغ دارند و نه آن چشم خیره‌ای که تمام کله‌شان را می‌گیرد و خون آدم را از ترس منجمد می‌کند؛ خلاصه، بلندپروازیِ حقیری است.