معرفی و دانلود کتاب سوسنگرد یادمان‌های جنوب: قطعه‌ای از آسمان

معرفی کتاب سوسنگرد یادمان‌های جنوب: قطعه‌ای از آسمان

کتاب سوسنگرد یادمان‌های جنوب: قطعه‌ای از آسمان نوشتۀ گل علی بابایی به منظور آشنایی بیشتر علاقه‌مندان با منطقه‌ی عملیاتی سوسنگرد به نگارش درآمده است. هر یک از کتاب‌های این مجموعه شناسنامه مختصر و مفیدی از یک منطقه هستند.

تمام کتاب‌های مجموعه قطعه‌ای از آسمان، ابتدا به تاریخچه‌ای از گذشته‌ی منطقه پرداخته و در ادامه حوادثی که در دوران دفاع مقدس اتفاق افتاده را شرح می‌دهد. نویسندگان در این کتاب‌ها خاطرات تاریخ‌سازان مناطق جنگ زده را با زبانی ساده به رشته‌ی تحریر در آورده‌اند.

خواندن کتاب‌های این مجموعه به تمامی علاقه‌مندان به تاریخ دفاع مقدس و افرادی که قصد دارند از مناطق جنگی بازدید کنند پیشنهاد می‌شود. این کتاب‌ها آنچنان فضای آن دوران را برای خواننده تداعی می‌کنند که اگر کسی دوست داشته باشد از این مناطق بازدید کند اما شرایطش را نداشته باشد، خود را در آن مکان احساس خواهد کرد.

در بخشی از کتاب سوسنگرد یادمان‌های جنوب می‌خوانیم:

با نزدیک شدن به شهر، حالتی خوش مرا در بر گرفت، انگار پر گرفته بودم! دلم هوای پرواز داشت. با یکی از بچه‌ها به نام جعفر، که خیلی خوب با هم جوش خورده‌ایم، صحبت‌هایی کردم که اگر خدا خواست و من به دیار باقی شتافتم، گردن‌بند گلوله‌ای اهدایی فهیم را به همراه این دفترچه و کیف بغلی‌ام، که خیلی خیلی دوستش دارم، به تهران بفرستد. او قول مساعد داد و هر دو از خدا خواستیم که ما را در کمال آگاهی و پس از وارد کردن سخت‌ترین ضربه، که از قدرتمان برمی‌آید، به کافران بعثی، به دیار خود بخواند.

از سوسنگرد می‌گفتم. با نگاه سطحی که در حین گذشتن از شهر داشتم، گمانم بر این است که حتی یک خانه نیز در شهر نمی‌توان یافت که بدون علامتی از گلولۀ توپ و خمپاره باشد. این شهر بعد از جنگ، محتاج بچه‌هایی کاری و عاشق است که بیایند و از بیخ این‌جا را نوسازی کنند. باید بگویم که سوسنگرد چند بار از طرف بعثی‌ها پر و خالی شده و به قدرت خداوندی، اکنون چندین کیلومتر، یعنی تا این‌جایی که الآن نشسته‌ام، آن‌ها را عقب زده‌اند. ان‌شاءالله در همین چند روز تا پشت مرزها فرار خواهند کرد.

از شهر گذشتیم و به سمت چولانیه خارج شدیم. پس از چندین کیلومتر، به این محل رسیده، با بچه‌های آشنا برخورد کردیم. همگی خوشحال بودیم. در بین آن‌ها وحیدی نامی بود که اصفاهونی! بود و خیلی خوش‌لهجه. مرا به یاد اصفهانی‌های سازمان می‌اندازد که خیلی وقت است آن‌ها را ندیده‌ام؛ به‌خصوص علی‌رضا را. وحیدی وقتی مرا دید، جمله‌ای گفت که خیلی چسبید. او گفت: چهره‌هایتان عجب نورانی شده! این‌چنین به نظرش رسیده بود.