معرفی و دانلود کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی

معرفی کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی

رفاه و سیاست اجتماعی دو مفهوم نزدیک به هم هستند که هدف آن‌ها بهبود آسایش افراد و جوامع است. فرهاد بزرافکن، مجتبی معیری و فائقه نعمت ساعتلو در کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی واژگان اساسی این دو حوزه را گردآوری نموده و شرح داده‌اند.

درباره‌ی کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی

مفهوم رفاه به کمک‌های مالی و مادی ارائه‌شده از جانب دولت یا سایر سازمان‌ها به افراد نیازمند اشاره دارد. در حالی که سیاست اجتماعی به مجموعه‌ی وسیع‌تری از قوانین، مقررات و برنامه‌هایی اطلاق می‌شود که نتایج اجتماعی و اقتصادی را شکل می‌دهند. سیاست‌گذاری‌هایی که در راستای گسترش رفاه جامعه صورت می‌گیرند، تأثیری مستقیم بر افزایش میزان رضایت و بهبود وضعیت معیشتی مردم از خود باقی می‌گذارند؛ وظیفه‌ای خطیر و حیاتی که بر دوش حکومت و قانون‌‌گذاران است. فرهاد بزرافکن، مجتبی معیری و فائقه نعمت ساعتلو در کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی کوشیده‌اند مجموعه‌ی کامل و جامعی از اصطلاحات و واژگان مربوط به این حیطه را گردآوری نموده و به شرح معانی آن‌ها بپردازند.

خاستگاه سیاست‌های رفاهی و اجتماعی را می‌توان در اوایل قرن بیستم جست‌وجو کرد؛ زمانی که صنعتی شدن جوامع و گسترش شهرنشینی، فقر و نابرابری مبسوطی را با خود به همراه داشت. در این زمان بود که دولت‌ها نیاز به حمایت‌های اجتماعی و شبکه‌های ایمنی را برای کمک به جمعیت‌های آسیب‌پذیر مانند سالمندان، کودکان و افراد دارای معلولیت درک کردند. در ایالات متحده‌ی آمریکا در دهه‌ی 1930 طیف وسیعی از مزایای رفاه اجتماعی، از جمله بیمه‌ی بیکاری، مستمری‌های سالمندی، و پروژه‌های عمومی از جانب دولت به مردم ارائه شد.

امروزه رفاه و سیاست اجتماعی همچنان نقشی حیاتی را در ارتقاء عدالت اجتماعی و کاهش فقر ایفا می‌کند. دولت‌ها در سراسر جهان انواع مختلفی از کمک‌های رفاهی مانند انتقال نقدی، یارانه‌ی غذایی و حمایت مسکن را ارائه می‌کنند. این برنامه‌ها به کاهش فقر کمک می‌کنند و استانداردهای اساسی زندگی را برای کسانی که به هر دلیلی قادر به تأمین هزینه‌ی زندگی خود نیستند، فراهم می‌آورد.

سیاست اجتماعی علاوه بر ارائه‌ی کمک‌های مالی مستقیم، طیفی از برنامه‌ها و ابتکارات را نیز با هدف ارتقاء برابری در میان افراد جامعه در بر می‌گیرد. به عنوان مثال، سیاست‌های آموزشی که دسترسی به مدارس باکیفیت و برنامه‌های آموزشی بالارده را فراهم می‌کند، می‌تواند به کاهش نابرابری درآمد افراد و بهبود تحرک اقتصادی کمک کند. سیاست‌هایی که از مسکن مقرون‌به‌صرفه، حمل‌ونقل عمومی و مراقبت‌های بهداشتی حمایت می‌کنند نیز می‌توانند تأثیر قابل توجهی بر رفاه مردم داشته باشند.

علی‌رغم نقش مهمی که رفاه و سیاست اجتماعی در ارتقاء عدالت اجتماعی ایفا می‌کند، این برنامه‌ها اغلب مورد انتقاد و مناقشه قرار می‌گیرند. برخی استدلال می‌کنند که برنامه‌های رفاهی منجر به شیوع فرهنگ وابستگی شده و مردم را به انفعال دعوت می‌کند. برخی دیگر استدلال می‌کنند که سیاست‌های اجتماعی بسیار گران هستند و باید در آن‌ها تجدید نظری اساسی صورت بگیرد. در حالی که این انتقادات ممکن است تا حدی اعتبار داشته باشند، مهم است که به یاد داشته باشیم رفاه و سیاست اجتماعی اجزای اساسی رضایتمندی افراد یک جامعه به شمار می‌روند. این برنامه‌ها با ایجاد شبکه‌های ایمن برای نیازمندان و ارتقاء فرصت‌های برابر برای همه، به ایجاد جامعه‌ای باثبات‌تر و مرفه‌تر کمک می‌کنند. به این ترتیب، برای سیاستگذاران مهم است که به سرمایه‌گذاری در ابتکارات سیاست رفاهی و اجتماعی با قوتی بیش از گذشته ادامه دهند. در این میان ما نیز باید سطح دانش خود را نسبت به این موضوع افزایش دهیم. کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی نیز به همین منظور به رشته‌ی تحریر درآمده است و منبعی ارزشمند برای پژوهشگران و علاقه‌مندان این حوزه به شمار می‌رود. این اثر به همت انتشارات مازیار تهیه و منتشر شده است.

کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان به علوم اجتماعی و علوم سیاسی و همچنین دغدغه‌مندان این حوزه می‌توانند در پژوهش‌ها و مطالعات خود از این کتاب بهره بگیرند.

در بخشی از کتاب فرهنگ توصیفی رفاه و سیاست گذاری اجتماعی می‌خوانیم

«استثمار» واژه‌ای است که اغلب به روابط میان مردم یا گرو‌ه‌ها مرتبط است، به این صورت که یک گروه یا فرد به لحاظ ساختاری در موقعیتی است که می‌تواند از دیگران بهره‌برداری کند. استثمار همیشه با اشاره‌هایی به ظلم و بی‌عدالتی همراه است؛ با این حال، مکاتب فکری مختلف دیدگاه‌های گوناگونی در این مورد دارند که این بهره‌کشی‌های غیرمنصفانه چیست و در کدام شرایط ساختاری رخ می‌دهد. از نظر مارکسیسم، استثمار رابطه‌ای است میان طبقات. یک طبقه «استثمار می‌شود» چون بیش از آن‌چه مصرف می‌کند تولید می‌کند، درحالی که طبقه‌ی «استثمارگر یا حاکم به واسطه‌ی کنترل تولید اضافی قدرت خود را حفظ می‌کند. مارکس می‌گوید: «در نظام سرمایه‌داری، استثمار پشت نقاب دروغین آزادی و برابری در فرایند مبادله پنهان می‌شود که در آن ظاهراً کارگران آزادانه توان کار با نیروی کار خویش را به دستمزدی معادل ارزش کارشان می‌فروشند»

ولی کارگران مورد استثمار قرار می‌گیرند چون ساعات کار روزانه طولانی‌تر از آن است که برای تولید دستمزدهای آن‌ها ضروری است و بقیه روز کاری آن‌ها صرف تولید اضافه‌ای می‌شود که سود کارفرمای سرمایه‌دار آن‌هاست. در مقابل، در اقتصاد نوکلاسیک استثمار فقط هنگامی رخ می‌دهد که کارفرما به کارگر مبلغی کمتر از حاصل دریافتی نهایی، با افزوده نهایی سود ناشی از اشتغال آن‌ها پرداخت کند. کارخانه یا شرکتی که در پی به حداکثر رساندن سود است کارگران را آن‌قدر به کار می‌گیرد تا بیشترین هزینه‌ی اشتغال آن‌ها معادل با کم‌ترین عواید تولید آن‌ها شود. شرکتی که با رقابت در بازار کار مواجه باشد نمی‌تواند کنترلی بر دستمزدها داشته باشد، و به این ترتیب کمترین هزینه‌ی استخدام هر کارگر اضافی درست معادل دستمزد او خواهد شد و به حداکثر رساندن سود مستلزم این است که کارگران آن قدر تولید کنند که حاصل دریافتی نهایی آن‌ها معادل با دستمزدشان باشد.