معرفی و دانلود کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران: از آغاز تا 1390

معرفی کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران: از آغاز تا 1390

کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران از آغاز تا 1390 نمایانگر چکیده‌ای از کوشش‌ها و مطالعات حسن میرعابدینی در زمینه‌ی شناخت و معرفی داستان‌نویسان ایرانی، شرح زندگی‌نامه و آثار ایشان است. در این فرهنگ الفبایی، با اطلاعات معتبری از داستان‌نویسان ایران، از زمان نگارش نخستین آثار داستانی فارسی تاکنون روبه‌رو شده و به منبعی جامع و معتبر در مورد سیر داستان‌نویسی فارسی دسترسی خواهید داشت. پژوهشگران حوزه‌ی ادبیات، مطالعه‌ی این اثر را هرگز از یاد نبرند.

درباره‌ی کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران

هرچند قصه‌گویی، چه در قالب حکایات منثور و چه در قالب آثار منظوم، پیشینه‌ی دور و درازی در ادبیات فارسی دارد اما داستان‌نویسی فارسی با شکل و معنای امروزی آن، بیش از حدود 100 سال قدمت ندارد؛ یک قرن داستان‌نویسی که با کوشش‌ها و طبع‌آزمایی‌های محمدعلی جمالزاده آغاز شده و همچنان ادامه دارد. البته باید توجه داشت در همین دوره‌ی صدساله نیز، داستان‌نویسی فارسی، تحولات و چهره‌های گوناگونی به خود دیده؛ با اوج و فرودهای بسیاری همراه بوده و داستان‌نویسان برجسته‌ای را به ادبیات معاصر عرضه کرده است. این نکته را نیز باید به یاد داشت که تاریخ صد سال اخیر ایران، به لحاظ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نیز دگرگونی‌های فراوانی را پذیرفته و لاجرم همین تغییرات را به دنیای داستان و ادبیات نیز تحمیل کرده است. بااین‌اوصاف، داستان‌نویسی فارسی علی‌رغم عمر کوتاه خود، فرازونشیب‌های بسیاری را از سر گذرانده‌ و به کودکی می‌ماند که در طول سال‌های اندک زندگی خود، توانسته تجربیات زیادی را کسب کند.

بررسی دقیق ادبیات معاصر فارسی، بدون شناخت داستان و داستان‌نویسان شاخص آن هرگز امکان‌پذیر نخواهد بود. حسن میرعابدینی با توجه به همین نکته، کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران را تدوین کرده و در اختیار ادب‌دوستان و صاحب‌نظران حوزه‌ی داستان معاصر فارسی قرار داده. نویسنده در این اثر سترگ، به ترتیب حروف الفبا، شما را با داستان‌نویسان ایرانی، زندگی‌نامه و آثار ایشان آشنا خواهد کرد. اگر تنها قصد آشنایی با عنوان و آثار داستان‌نویسان معاصر را دارید، بازهم تهیه و مطالعه‌ی کتاب حاضر برایتان سودمند خواهد بود، چراکه فهرستی از داستان‌های خواندنی و نام پدیدآورندگانشان را به شما عرضه می‌کند. نویسندگانی در این کتاب مورد توجه بوده‌اند که در دهه‌های 1270 تا 1390 می‌زیسته‌اند و به خلق آثار داستانی مشغول بوده‌اند.

از آن‌جایی که ظهور و پیدایش داستان‌نویسی فارسی ریشه در عوامل متعدد تاریخی و اجتماعی داشته و در طول حیات خود نیز آینه‌ای تمام‌نما برای جریان‌های تاریخی-اجتماعی بوده، شناخت داستان‌ها و داستان‌نویسان ایرانی می‌تواند دورنمایی از تحولات جامعه‌‌ی ایرانی را در سده‌ی اخیر به نمایش بگذارد. بر این اساس، تهیه‌ی فرهنگ‌هایی همانند اثر حاضر، نه‌تنها به جامعه‌ی ادبی، بلکه به تاریخ‌نگاران و جامعه‌شناسان نیز کمک خواهد کرد تا تصویری واقع‌گرایانه از اوضاع و احوال تاریخی و اجتماعی ایران را در پژوهش‌های خود به نمایش بگذارند.

حسن میرعابدینی، علاوه‌بر این‌که در کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران، فهرستی از آثار داستانی داستان‌نویسان معاصر ارائه داده، به نمایشنامه‌ها، مقالات و ترجمه‌های ایشان نیز اشاره کرده است تا از این طریق، گستره‌ی فعالیت‌های ادبی ایشان را نشان بدهد. مؤلف همچنین به مشخصه‌های آثار داستانی هر یک از داستان‌نویسان نیز پرداخته و به این شکل، مخاطبان را با سبک کلی هر کدام از ایشان آشنا خواهد کرد. پیش از تهیه و مطالعه‌ی این کتاب لازم است نکته‌ای را یادآوری کنیم و آن این‌که تنها عنوان و آثار نویسندگان حوزه‌ی داستان‌های بزرگسالان، در این اثر مطرح شده است.

کتاب‌های داستانی، نامه‌های نویسندگان، فهرست‌های ناشران، کتاب‌شناسی‌ها، مقالات و اخبار مجله‌ها و روزنامه‌ها و... منابعی بوده‌اند که حسن میرعابدینی اطلاعات این فرهنگ را با بهره‌گیری از آن‌ها گرد آورده. بدیهی است اطلاعاتی که در مورد زندگی و آثار نویسندگان در این اثر بیان شده، یک‌اندازه نیستند. برخی توضیحات بیشتری را به خود اختصاص داده‌اند و برای برخی دیگر نیز فقط به توضیحاتی کوتاه بسنده شده است. از آن‌جایی که گروهی از نویسندگان بیش از سایرین بر جریان داستان‌نویسی فارسی مؤثر بود‌ه‌اند و این‌که از بعضی از نویسندگان بیش از دیگران اطلاعات معتبر و موثق در دسترس بوده، منطقی است که اطلاعات درج شده در کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران برای بعضی از نویسندگان بیش از سایر داستان‌نویسان باشد.

اگر به‌طور حرفه‌ای در زمینه‌ی ادبیات فارسی فعالیت دارید، به داستان‌نویسی مشغولید یا به تدریس در مراکز آموزشی می‌پردازید، همچنین اگر بنا به علاقه‌ی شخصی خود مایلید داستان‌نویسان ایرانی و آثارشان را بشناسید و نقشه‌ی راهی برای مطالعات ادبی خود در اختیار داشته باشید، کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران را از دست ندهید. نشر چشمه چاپ و انتشار این اثر سترگ را به عهده داشته.

کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان آشنایی با زندگی‌نامه و آثار داستان‌نویسان ایرانی، لازم است دست‌کم یک بار کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران را مطالعه کنند. متخصصان و صاحب‌نظران حوزه‌ی ادبیات نیز از تهیه‌ی این اثر دقیق و جامع غافل نشوند.

در بخشی از کتاب فرهنگ داستان نویسان ایران: از آغاز تا 1390 می‌خوانیم

پس از شهریور 1320 و فرارسیدن دوره کوتاه «دموکراسی ناقص»، بخش عمده‌ای از نیروی روشنفکری صرف تحزّب و روزنامه‌نگاری می‌شود. تلاش برای پاسخ‌گویی به نیازهای جنبش، فرصتی برای رمان‌نویسی باقی نمی‌گذارد، به‌خصوص که مجلات روشنفکرانه مثل سخن، مردم و پیام نو خواهان داستان کوتاه بودند. نویسندگانی که در پیِ جمال‌زاده، هدایت و علوی از راه می‌رسند، داستان کوتاه را به یک شکل ادبیِ معتبر در ایران تبدیل می‌کنند: صادق چوبک، جلال آل‌احمد و ابراهیم گلستان با نگریستن از دریچه دید هدایت به زندگی و ادبیات، کار خود را شروع می‌کنند، اما به‌زودی هریک صدای خود را می‌یابند.

به‌تدریج سنتی ادبی شکل می‌گیرد که نویسندگان برجسته‌ای مانند غلامحسین ساعدی، بهرام صادقی، سیمین دانشور، هوشنگ گلشیری، احمد محمود و محمود دولت‌آبادی بر بستر آن رشد می‌کنند و جهان داستانیِ خاص خود را به‌موازات یا در تقابل با جهان واقعی بنا می‌کنند. تلاش داستان‌نویسان ایرانی برای تلفیق هنرمندانه شگردهای جدید داستان‌نویسی جهان با باورهای بومی و هویت ایرانی، دهه 1340 1350 را به یکی از بارورترین دوره‌های ادبیِ ایران تبدیل می‌کند. اگر در دهه‌های پیشین، هدایت تنها بود، در این سال‌ها نویسندگان متعددی نوشتن را به عنوان سرنوشت خود برمی‌گزینند.

کارهای برتر هدایت، ساعدی، صادقی، گلشیری و احمد محمود را می‌توان نقطه اتصال داستان‌نویسان پیشین با نویسندگان جوانی دانست که نخستین جلوه‌های خلاقیت ادبی‌شان در دهه 1360 پدیدار می‌شود. در این دهه، داستان‌نویسیِ ایران دو چهره راه‌گشای خود صادقی و ساعدی را از دست می‌دهد. مرگی که می‌تواند معنایی استعاری بیابد: نسلی می‌رود و نسل تازه‌ای بار امانت را بر دوش می‌گیرد؛ نسلی که می‌خواهد «متفاوت» بنویسد و با رمان و داستان کوتاه به پژوهش در ابعادِ هر دم به رنگی در آینده واقعیت بپردازد؛ و از طریق تجربه‌کردن فرم به شناختی تازه از واقعیت برسد.