معرفی و دانلود کتاب قلمرو رویایی سپید

معرفی کتاب قلمرو رویایی سپید

کتاب قلمرو رویایی سپید اثر یاسوناری کاواباتا، نویسنده برجسته ژاپنی و برنده جایزه نوبل ادبیات، یکی از آثار کلاسیک ادبیات ژاپن است که با نثری شاعرانه و تصویری، داستانی از عشق، تنهایی و ناپایداری را در بستر طبیعتی سرد و برفی روایت می‌کند. این کتاب که در گروه داستان‌های عاشقانه و فلسفی قرار می‌گیرد، یکی از سه رمانی بود که کمیته نوبل هنگام اعطای جایزه نوبل ادبیات به کاواباتا در سال 1967 به آن‌ها اشاره کرد.

درباره‌ی کتاب قلمرو رویایی سپید

شیمامورا، مردی ثروتمند و متأهل از توکیو، به منطقه‌ای کوهستانی و برفی سفر می‌کند. در قطار، با دختری به نام یوکو آشنا می‌شود که از مردی بیمار به نام یوکیو مراقبت می‌کند و با او رابطه عاطفی دارد. تصویر چهره یوکو در شیشه قطار، شیمامورا را مجذوب می‌کند و این تصویر در ذهن او باقی می‌ماند. شیمامورا به شهر چشمه‌های آب گرم می‌رسد تا با کوماکو، گیشای جوانی که در سفر قبلی‌اش با او آشنا شده بود، دیدار کند. کوماکو برای تأمین هزینه‌های درمان یوکیو، به عنوان گیشا کار می‌کند. رابطه‌ای پیچیده و پر از احساسات متضاد بین شیمامورا و کوماکو شکل می‌گیرد؛ در حالی که شیمامورا به یوکو نیز علاقه‌مند است. شیمامورا در یکی از دیدارهایش با کوماکو، او را «زن خوبی» خطاب می‌کند. این تغییر در نحوه خطاب، نشان‌دهنده فاصله‌ای است که بین آن‌ها وجود دارد و امیدهای کوماکو برای آینده‌ای مشترک را به چالش می‌کشد. یاسوناری کاواباتا (Yasunari Kawabata) در کتاب قلمرو رویایی سپید (Snow Country)، مفاهیم فلسفی مانند ناپایداری، تنهایی و جستجوی معنا را در زندگی دنبال می‌کند.

یاسوناری کاواباتا در کتاب قلمرو رویایی سپید با استفاده از نثری مینیمالیستی و توصیف‌های دقیق از طبیعت، فضایی شاعرانه و تأمل‌برانگیز خلق می‌کند. درحالی‌که فضای کلی رمان، سنتی و آمیخته با طبیعت است، تکنولوژی‌های مدرن مانند قطار و سینما نیز در داستان حضور دارند و به این طریق، نویسنده به تضاد بین سنت و مدرنیته اشاره می‌کند.

کتاب قلمرو رویایی سپید نمونه‌ای برجسته از زیبایی‌شناسی ژاپنی است که مفاهیمی مانند «مونو نو آواره» (اندوه ناپایداری چیزها)، «سادگی» و «زیبایی در سکوت» را به تصویر می‌کشد. از طرف دیگر، شخصیت‌پردازی در این رمان به‌گونه‌ای است که خواننده را به درون احساسات و تفکرات شخصیت‌ها می‌برد. شیمامورا، با وجود زندگی مرفهی که دارد، احساس خلأ و بی‌هدفی می‌کند. کوماکو، با تمام تلاش‌هایش برای تغییر سرنوشت، در نهایت با واقعیت‌های تلخ زندگی مواجه می‌شود و یوکو نیز نمادی از زیبایی و تراژدی است که در نهایت به نیستی می‌انجامد.

در مجموع، کتاب قلمرو رویایی سپید اثری است که با نثری زیبا و مفاهیم عمیق، خواننده را به سفری درونی و تأمل‌برانگیز می‌برد و تجربه‌ای فراموش‌نشدنی را رقم می‌زند. این کتاب را انتشارات ققنوس با ترجمه‌ی مجتبی اشرفی منتشر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب قلمرو رویایی سپید

• روایتی از عشقی بر باد رفته و زیبایی، به قلم استاد ادبیات ژاپن (آمازون).
• به طرزی زیبا و موجز... همان‌گونه که هایکو با ایهام و اشاره عمل می‌کند، کاواباتا نیز در این رمان، با همان ظرافت و تکنیک‌های لطیف، به کاوش در روابط انسانی پیچیده می‌پردازد. (ضمیمه ادبی تایمز)
• رمان‌های کاواباتا از تأثیرگذارترین و بدیع‌ترین آثار ادبی زمان ما هستند. (نقد کتاب نیویورک تایمز)

کتاب قلمرو رویایی سپید برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای خوانندگانی مناسب است که به ادبیات تأمل‌برانگیز و شاعرانه علاقه دارند و به دنبال درک عمیق‌تری از فرهنگ و زیبایی‌شناسی ژاپنی هستند.

در بخشی از کتاب قلمرو رویایی سپید می‌خوانیم

زن سرش را بلند کرد. گونه‌اش، آن‌جایى که روى دست شیمامورا فشرده بود، از زیر چشم تا لبه بینى‌اش در زیر پودر غلیظش سرخ شده بود. این تصویر شیمامورا را به یاد سرماى سرزمین برف انداخت، و در عین حال، به خاطر تیرگى درخشنده موهاى زن، نوعى گرمى در آن بود.

زن به‌آرامى لبخند زد، انگار نور خیره‌کننده‌اى چشم‌هایش را آزرده بود. شاید وقتى لبخند زد به یاد خودشان افتاد، و حرف‌هاى شیمامورا به‌تدریج به همه اندامش رنگ دادند. وقتى سرش را با کمى دشوارى خم کرد، شیمامورا از پشت یقه کیمونواش دید که حتى پشت زن نیز سرخِ سرخ است. به نظر مى‌رسید پوست مرطوب زن، در تضاد با رنگ موهایش، در برابر نگاه شیمامورا برهنه شده. موهایش را واقعاً نمى‌شد انبوه دانست. بیشتر مویى بود زبر و سخت مثل موى مردها، که در بالاى سرش به سبک ژاپنى آرایش شده و حتى یک تارش هم در جایى نادرست قرار نگرفته بود، و همچون سنگ سیاه مى‌درخشید.

شیمامورا به موهاى زن نگاه کرد و در این فکر بود که نکند سرمایى که این‌گونه شگفت‌زده‌اش کرده چون گفت که تاکنون موهایى به این سردى را لمس نکرده کمتر به سرزمین برف و بیشتر به چیز سردى در خود موها مربوط باشد. زن با انگشت‌هایش شروع به شمردن کرد. تا مدتى همان‌طور مى‌شمرد.

شیمامورا پرسید: «چى رو مى‌شمرى؟» شمارش همان‌طور ادامه داشت.

«بیست و سوم ماه مه بود.»

«دارى روزها رو مى‌شمرى، درسته؟ فراموش نکن که ژوئیه و اوت دو ماه سى و یک‌روزه و طولانى‌ان.»

«صد و نود و نه روز تمام. دقیقاً صد و نود و نه‌روزه.»