معرفی و دانلود کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام

معرفی کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام

کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام، روایتی جنجالی و پرکشش است. هادی خورشاهیان به سبک نوشتاری خاصی مقید است که در آن حوادث خارق‌العاده‌ای پشت سر هم و بدون توقف اتفاق می‌افتند و سر و کله‌ی شخصیت‌های عجیبی در طی روایت پیدا می‌شود. او در این کتاب نیز داستان مردی را روایت می‌کند که در جریان یک پرونده‌ی کلاه‌برداری به قتل متهم شده و پس از آن طی هم‌زیستی با خلاف‌کارها به سمت ماجراهای خوفناکی سوق داده می‌شود.

درباره‌ی کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام

عنوان کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام یک گروتسک تمام‌عیار است؛ انگار که کسی را دستگیر کرده باشند و او بگوید من که کاری نکرده‌ام، فقط دو نفر را کشته‌ام! این طنز تلخ در محتوای کتاب نیز مشهود است. در ابتدای داستان با شخصیتی مواجه هستیم که کمی بی‌دست‌وپا به نظر می‌رسد و از شکایت‌های همسر خود عاجز شده است. اما به مرور متوجه وجهه‌ی تاریک این شخصیت می‌شویم. این را می‌توانیم به‌عنوان یک ویژگی مثبت برای قلم هادی خورشاهیان در نظر بگیریم.

رامین نام شخصیت اصلی داستان است که به همراه همسر و دو فرزندش، زندگی نسبتاً مرفهی دارد. این مرد گویی نمی‌تواند زندگی بدون چالش را تحمل کند، روابط عاطفی او نگران‌کننده است و با کلاه‌برداری در بازار املاک امورات خود را می‌گذراند. اما بالاخره دستش رو می‌شود و شاکیان بسیارش، عرصه را برایش تنگ می‌کنند. در این گیر و دار، پلیس او را به یک قتل متهم می‌کند که به پرونده‌ی کلاه‌برداری او مرتبط است.

این مرد که خود را آسیب‌پذیر و بیچاره می‌یابد، از بازداشتگاه فرار کرده و خود را در ماجرای قتل دیگری درگیر می‌کند. پس از مدتی با افراد خلافکار هم‌خانه می‌شود؛ اما ترس از کشته شدن، باعث فرارش از آن خانه می‌شود. در ادامه او خود را وسط ماجرایی حیرت‌انگیز می‌بیند که به قاچاق اسلحه یا عتیقه شباهت دارد؛ در نهایت نیز در مرز آبی ایران و پاکستان دستگیر شده و در زندان، قتل دیگری به پرونده‌اش اضافه می‌شود.

کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام می‌تواند در ژانر رمان‌های نوآر فارسی حرفی برای گفتن داشته باشد. این اثر به همت انتشارات هیلا در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است.

کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به ژانر پلیسی و جنایی علاقه‌مند هستید، مطالعه‌ی این کتاب به شما پیشنهاد می‌شود. علاقه‌مندان به روایت‌های پرماجرا با ریتم تند و هیجان بسیار نیز از مطالعه‌ی این کتاب لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب من فقط دو نفر را کشته‌ام می‌خوانیم

وقتی توی اتاق داشت چای می‌خورد و به پوستر آلن دلون روی دیوار نگاه می‌کرد، به این فکر کردم که احتمالاً جابر یکی از نام‌های بسیارِ رسول بوده که البته روز بعدش از اشتباه درآمدم و متوجه شدم جابر هم یکی از آدم‌هایی بوده که دوره‌ای در این خانه زندگی می‌کرده. حسی به من می‌گفت به جای این‌که فکر کنم آن موقع هم در مقطعی لامپ توی حیاط سوخته بوده، این‌طوری برای خودم قصه‌بافی کنم که لامپ در همۀ این سال‌ها سوخته بوده و کسی آن را عوض نکرده بوده و حالا من آمده‌ام و روشنایی را به این حیاط برگردانده‌ام. نه درست از همان شب، ولی از صبح روز بعدش مصطفی که در هر کاری از من واردتر بود شروع کرد به کشیدن دستی به سر و گوش خانه. اصغر چند روز بعد آمد و مصطفی به‌ش گفت رسول رفته. برای همیشه رفته. این جمله را در حالی گفت که اصلاً دربارۀ رسول حرف نزده بودیم.

مصطفی از جیب کتش پول درمی‌آورد و خرج می‌کرد. پولی که تمام نشد تا آن شب. شبی که در زدند. مصطفی بدون این‌که کتش را بپوشد، در آن هوای سرد که حاصل سوز برف ناگهانی و پیش‌بینی‌نشده و بی‌سابقۀ شب پیش بود، پرید توی حیاط و از دیوارِ رو به بیابان بالا رفت و پرید توی بیابان و رفت. شبی که آمد فقط یک ساک کهنۀ سیاه همراهش بود که آن شب ساک را همراه کتش جا گذاشت و رفت. مات و مبهوت بلند شدم و رفتم در را باز کردم. در آن مدتی که مصطفی پیش من بود، چند بار وقت و بی‌وقت مهمان‌هایی آمده بودند و چای خورده بودند و چند ساعتی و حتی چند شبی مانده بودند و بعد با خداحافظی یا بدون خداحافظی خانه را ترک کرده بودند. به نظر می‌رسید هر کسی پایش را در آن خانه می‌گذارد، بیشتر مهمان خود خانه است تا ساکنان آن. از حرف‌هایی که گاه‌گداری بین آن‌ها رد و بدل می‌شد به این نتیجه رسیدم که رسول نام‌ها و شخصیت‌های مختلف داشته و هر کدام از آن‌ها با رسولی متفاوت با دیگری آشنا بودند.