معرفی و دانلود کتاب نامه‌هایی برای...

معرفی کتاب نامه‌هایی برای...

کتاب نامه‌هایی برای... نوشته‌ی فردین جمالی صوفی، به‌عنوان یک داستان بلند و در قالب هفت نامه‌نگاری عاشقانه‌ی یک پسر 18‌ساله برای محبوبش منتشر شده است. این رمان عشق یک‌طرفه‌ی این جوان رزمی‌کار به دختر همسایه‌اش را روایت می‌کند و هم‌زمان گریزی هم به شیوه‌ی عاشق شدن و نوع ارتباط‌ها در دهه‌های پیشین می‌زند. هر فصل کتاب یکی از نامه‌های عاشق خطاب به معشوق است و تعداد آن نیز اشاره‌ای تمثیلی به «هفت شهر عشق» در ادبیات کلاسیک ایران دارد.

درباره‌ی کتاب نامه‌هایی برای...

یکی از گونه‌های کمتر تجربه‌شده در ادبیات داستانی، رمان‌هایی است که در قالب نامه‌نگاری نوشته شده است. مشهورترین نمونه‌ی این فرم ادبی، کتاب «رنج‌های ورتر جوان» اثر یوهان ولفگانگ فون گوته، شاعر و رمان‌نویس آلمانی است که به شکلی درخشان، عشق، هجران، ناکامی و حرمان شخصیت اصلی داستان را در قالب نامه‌های او روایت می‌کند. بن‌مایه‌ی اغلب این رمان‌ها، رمانتیسم و تراژدی است، اما مهم‌ترین دلیلی که می‌توان چنین آثاری را به‌عنوان داستان و نه خاطره‌گویی در نظر آورد، تواناییِ نویسنده در پیش‌برد فرم و پرداخت مناسب مؤلفه‌های داستانی به‌ویژه شخصیت‌پردازی، تعلیق و منطق روایی است. از این منظر، انتخاب چنین فرمی برای داستان‌گویی، فارغ از الزام منطق داستانی، به کوشش زیاد نویسنده برای تبدیل‌کردن آن به یک رمان بستگی دارد.

کتاب نامه‌هایی برای... نوشته‌ی فردین جمالی صوفی، از معدود آثار منتشرشده‌ی نویسنده‌های ایرانی در این فرم، و شامل هفت نامه‌ی یک جوان ورزشکار خطاب به معشوقش است. او به‌عنوان یک قهرمان رزمی‌کار در رشته‌ی کیک‌بوکسینگ، یک روز دختری را در محله‌ی قدیمی‌شان می‌بیند و در همان نگاه اول عاشقش می‌شود. ازآن‌پس، این دختر همه‌ی فکر و ذهن راوی را پر می‌کند و تمام هدف زندگی‌اش، جلب نظر این دختر و تلاش برای به‌دست‌آوردن او می‌شود. راوی در این نامه‌ها، با استفاده‌ی به‌جا از دیالوگ و فلش‌بک‌های زمانی، و بدون پرداختن به حاشیه، داستان را قدم‌به‌قدم پیش می‌برد و خواننده را درگیر ادامه و سرانجام این قصه‌ی عاشقانه می‌کند.

استفاده‌ی درست نویسنده از مناسبات محله‌ها در دهه‌های شصت و هفتاد که ماجرا در آن دوره می‌گذرد و همچنین توجه او به ویژگی‌های عرفی آن زمان در ابراز علاقه، دلیلی موجه در انتخاب این فرم برای داستانش است. به‌ویژه آنکه، سنت نامه نوشتن تا قبل از پیشرفت تکنولوژی و روی کار آمدن وسایل ارتباط‌جمعی مثل شبکه‌های اجتماعی، از معدود راه‌های ارتباطی میان دوست‌ها، خانواده‌ها و دلداده‌ها بود. از این منظر، استفاده‌ی نویسنده از فرم نامه‌نگاری، اشاره‌ای هوشمندانه به آیین نامه نوشتن مردم به یکدیگر در دهه‌های پیشین و نقطه‌ی اتصال زمانی داستان به آن دوره‌ است.

کتاب نامه‌هایی برای... نوشته‌ی فردین جمالی صوفی را انتشارات افرا منتشر و در سال 1401 روانه‌ی بازار کتاب کرده است.

کتاب نامه‌هایی برای... مناسب چه کسانی است؟

این کتاب به علاقمندان داستان‌های ایرانی، به‌ویژه دوستداران رمان‌های کوتاه عاشقانه پیشنهاد می‌شود.

با فردین جمالی صوفی بیشتر آشنا شویم

فردین جمالی صوفی، متولد سال 1372، به‌تازگی به‌عنوان نویسنده و رمان‌نویس کار خود را در فضای ادبی ایران شروع کرده است. کتاب حاضر، تنها اثر منتشرشده‌ی او به حساب می‌آید و به‌عنوان یک داستان بلند در میان آثار ادبی امروز ایران شناخته می‌شود.

در بخشی از کتاب نامه‌هایی برای... می‌خوانیم

نمی‌دانم چه شد، اما انگار آن روزها اقبال با من یار بود. هرجا می‌رفتم تو را می‌دیدم، حتی روزهایی که سخت درگیر اتفاقات زندگی خودم بودم. شاید ندانی، اما من خیلی دانش‌آموز خوبی نبودم. حتی یک ‌سال هم تجدید آوردم و این باعث شد با بچه‌های کوچک‌تر از خودم هم‌کلاس شوم. وقتی فهمیدم تو درس‌خوان هستی به صرافت افتادم من هم ‌درس بخوانم. کنکور دادم و در رشته‌ی تربیت‌بدنی قبول شدم به این امید که روزی استاد دانشگاهی بشوم یا حداقل معلم ورزشی، چیزی!

بله، رویا جان. تو ناخواسته باعث شدی من درس بخوانم چون دوست داشتم خودم را بالا بکشم و به چشم تو فقط یک ورزشکار معمولی نباشم. آن روزها هنوز ننه جان زنده بود و من هر روز به او سر می‌زدم. با اینکه سواد درست‌درمانی نداشت اما کلی شعر از حافظ، مولانا و خیام حفظ بود. شب‌ها برایم شعر می‌خواند و گاهی من فیلمی می‌گذاشتم تا با هم ببینیم. نمی‌دانم چرا آنقدر فیلم‌ها را جدی می‌گرفت. همیشه با تسبیح برای نقش مثبت فیلم‌ها صلوات می‌فرستاد و نقش منفی را نفرین می‌کرد. می‌گفتم: «ننه جان، این‌ها بازیگرن چرا نفرین می‌کنی؟» می‌گفت: «خدا ذلیل‌شون کنه که اینقدر این بچه رو می‌زنن.» عاشق فیلم‌های فرانکی بود، درست مثل خودم.

آن روزها همین‌طور می‌گذشت و تنها اتفاق خوبی که می‌افتاد دیدن گاه‌و‌بی‌گاه تو بود. یادت هست وقتی از آن کوچه‌ی خاطره‌ها می‌آمدی من سوار بر موتور گوشه‌ای ایستاده بودم. همین که با هم چشم‌در‌چشم می‌شدیم چراغش را خاموش و روشن می‌کردم و تو می‌خندیدی! آه، چه بگویم از آن خنده که انگار به آن معتاد شده بودم. روزهایی که نمی‌دیدمت یا حتی می‌دیدم و به من نمی‌خندیدی خیلی سخت می‌گذشت...