معرفی و دانلود کتاب چل گیس

معرفی کتاب چل گیس

کتاب چل گیس اقتباسی مدرن از ماجراهای حسن کچلِ معروف برای رسیدن به معشوق است. حسین جمالی این نمایشنامه کمدی-عاشقانه را با الهام از یک افسانه عامیانه ایرانی نوشته است اما حضور شخصیت‌های مختلفی مانند زورو و پینوکیو آن را از دیگر آثار این حوزه متمایز می‌کند.

درباره‌ی کتاب چل گیس

برداشتی آزاد و خیال‌پردازانه از داستانی قدیمی! شخصیت چل گیس اولین بار در قصه‌ی حسن کچل قدم به دنیای ادبیات گذاشت. این پسر تنبل و گوشه‌نشین که هرگز از خانه بیرون نرفته، به صورت اتفاقی با دختری زیبا ملاقات می‌کند و به او دل می‌بازد. پری‌روی مرموز هم به پسر دل می‌بندد اما او در چنگ جادوگری بدجنس اسیر است، پس حسن کچل تصمیم می‌گیرد او را از زندانش فراری دهد... . حسین جمالی کتاب چل گیس با الهام از این داستان عاشقانه نوشته است؛ یک نمایشنامه متفاوت که خاطره‌ای ماندگار برایتان به جا می‌گذارد!

نمایشنامه چل گیس تلفیقی است از قصه‌ای خیالی و عاشقانه با معروف‌ترین شخصیت‌های ادبیات جهان. زورو، پینوکیو، شازده کوچولو و گربه نره در بخش‌های مختلف وارد داستان می‌شوند و هر کدام پندی برای آموختن به حسن کچل دارند. همچنین، یک روانکاو در نمایشنامه حضور دارد که تحلیل‌هایی جذاب از رابطه‌ی عاشقانه‌ی حسن کچل و چل گیس ارائه می‌دهد. او گاهی مستقیماً به روانکاوی شخصیت‌ها می‌پردازد، در بعضی لحظات تماشاچیان را مخاطب قرار می‌دهد و حتی در مواردی شروع به غر زدن می‌کند که این عمل، رنگ و بویی کمدی به نمایش می‌بخشد.

این نمایشنامه‌ی جذاب مفاهیم عمیقی مانند عشق، سختکوشی و امید را با زبانی طنز به تصویر می‌کشد و از شما می‌خواهد قصه‌های کهن را با نگاهی نو ارزیابی کنید. علاوه بر این، جالب است بدانید علی حاتمی نیز در سال 1348 ماجرای حسن کچل و چل‌گیس را مورد اقتباس قرار داده است.

کتاب چل گیس مناسب چه کسانی است؟

این اثر را به افرادی که از مطالعه‌ی نمایشنامه‌های کمدی و عاشقانه لذت می‌برند، پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب چل گیس می‌خوانیم

حسن- (به لباس زُرو اشاره می​‌کند). اینا رو چند خریدی؟ شما تو شهر بازی‌ها کار می​‌کنید؟ (خنده)

زُرو- آره خنده​‌ام داره... شبیه دلقک​‌ها شدم... شبیه دزدها و راهزن​‌ها شدم...

[اسب را نگه می​‌دارد، پیاده می‌شود، حسن روی اسب می‌ماند].

حسن- نه بابا، به دل نگیر، بیا آشتی کنیم. این سیبو بگیر! (زُرو سیب را می​‌گیرد). منو عشق چل‌گیسم کرده مچل، می‌​تونی صدام کنی حسن کچل!

زُرو- مگه من بی‌​ادبم؟ هر کسی هر چی نداشت، نمی​ذارن که پس اسمش داداش... شهرتون مرام ندارن آدم​‌هاش... اسم شما حسن آقاس... به کسی نگو و بین خودمون بمونه، من زُرواَم... منو می​‌شناسی؟ اینم تورنادو، یار و رفیق و پایه‌​مه، هر چی از مرام این اسب بگم باز هم کمه...

حسن- اگه منم مثل تو یه پایه داشتم، چی می‌​شد؟ پای من خسته از این راه نمی​‌شد... تو چه باحالی پسر! گر چه این لباس یه کم خنده‌داره، ولی مغز تو چه فکرایی داره...

زُرو- دیگه فرقی نداره... خوب و بد همگی زندونین... همه عشق​‌ها و همه خنده​‌هامون پنهونی​‌اَن... تو شهر من انگار یه عده خوشی‌ها رو جمع کردن یه جا و دورش دیوار کشیدن... به زُرو بودن من بخند و خوش باش... من تو شهری زندگی می​‌کنم که دیگه عادی شده بشنوی فلانی سر گرسنه زمین می​ذاره... یا اون پیرمرد و پیرزن کسی رو ندارن ازشون نگهداری کنه! آدم​‌ها نمی‌​خندن... دلشون گرفته و وا نمی​‌شه، چاره چیه؟ من می‌​جنگم با بدها و از اون​‌ها یه دونه هم کم نمی​‌شه... با این اوضاع و احوال فکر کنم بهتره همه لباس زُرو بپوشن تا شاید اونای دیگه ببینن و بترسن و تو گمرک‌​ها به نفع خودشون کشتی‌ها و کانتینرها رو خالی نکن. با سلیقه‌​ی شخصی پول و دارایی مشترک مردم رو هی خرج نکنن... من و تورنادو تو مکزیکو می‌​تازیم تا یه عده از گشنگی نمیرن... درد آدم‌​های دردمند، سینه​‌ام رو چنگ می​زنه...