معرفی و دانلود کتاب چکاوک

معرفی کتاب چکاوک

داستانی در مورد هیچ‌چیز و همه‌چیز!... کتاب چکاوک نوشته‌ی ژان فرانسوا بیوشمین، راوی زندگی عادی و ساده‌ی نویسنده‌ی شصت‌ساله‌ای است که به همراه خانواده‌اش در یک روستا زندگی می‌کند. او از روزهایش می‌گوید؛ از تلاشش برای نوشتن، گیاهان و باغبانی کردن، از سگش، همسایه‌ها، همسرش و مخصوصا برادر کوچک‌ترش. برادری که به اسکیزوفرنی مبتلاست و خود را به چکاوک تشبیه می‌کند.

درباره‌ی کتاب چکاوک

ژان فرانسوا بیوشمین (Jean-François Beauchemin) نویسنده‌ی بسیار پرکاری است و در طول کمتر از سی سال بیشتر از بیست رمان نوشته است. بااین‌وجود، از نویسندگان قدرتمند و محبوب امروز کانادا محسوب می‌شود و نگارش رمان‌های زیاد باعث نشده از کیفیت کارش کاسته شود. نویسنده‌ی این کتاب سبک نگارشی خاصی دارد و او را رمان‌نویسی شاعر مسلک می‌دانند که بیشتر به احساسات انسانی می‌پردازد. در حقیقت داستان‌های او بین شعر و متن ادبی در نوسان هستند و گاهی در آثارش این دو فرم با هم تداخل پیدا می‌کنند. رمان بیست‌وسوم او، چکاوک (Le roitelet) هم تابع قاعده‌ی همیشگی اوست. این رمان داستان ساده‌ای دارد. نویسنده‌ی پا به سن گذاشته‌ای در یک روستا با همسر و سگ و گربه‌اش زندگی می‌کند. او راوی داستان است و زندگی روزمره‌اش را بازگو می‌کند؛ از اتفاقاتی که در خانه با همسرش می‌افتد می‌گوید، از سگش پابلو که خیلی دوستش دارد و همیشه با اوست، از گیاهانش که به آن‌ها عشق می‌ورزد و روزها را با رسیدگی به آن‌ها سر می‌کند، و البته از برادرش. برادری که دو سال از او کوچک‌تر است و زندگی ناآرام و ناراحتی دارد. او به اسکیزوفرنی مبتلاست و خود را چکاوک می‌بیند. نویسنده / روای داستان با بردار بیمارش رابطه‌ای همراه با عشق و مراقبت و نگرانی دارد.

در رمان چکاوک اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد و قصه حول زندگی روزمره و عادی راوی می‌گردد. بااینکه فصل‌های کتاب خیلی کوتاه هستند ولی قصه ریتم تندی ندارد و با طمأنینه پیش می‌رود. ژان فرانسوا بیوشمین در خیلی از بخش‌های داستان از توصیفات ادبی و داستانی رایج امتناع می‌کند و عمداً متنی شاعرانه می‌نویسد. برای مثال راوی در جایی در مورد برادر اسکیزوفرنی‌اش می‌گوید او کم‌کم به چکاوک تبدیل می‌شد، «پرنده‌ای ظریف که طلا و روشنی روحش از بالای سرش می‌گریزد» و «پادشاهی با قدرتی بسیار ناچیز، حتی هیچ، سلطان کشوری بی‌اعتبار، کشور رؤیاها و اوهام.» همین سبک و شیوه‌ی شعرگونه باعث جذابیت کتاب شده و مخاطب را با خود همراه می‌سازد.

بخش مهمی از داستان چکاوک به رابطه‌ی نویسنده و برادرش می‌پردازد و عمق و پیچیدگی آن را نشان می‌دهد. یکی از درون‌مایه‌های مهم این کتاب بیماری است ولی ژان فرانسوا بیوشمین بیشتر از اینکه خود این وضعیت روحی را دراماتیزه کند، پیامدها و تأثیرات آن را بر زندگی شرح می‌دهد. روای داستان سعی می‌کند شرایط روحی و آشفتگی برادرش را توصیف نماید و از زاویه‌ی دید او به اطراف و دنیا نگاه کند. اینکه او چطور زندگی و دنیا و حتی ادبیات را درک می‌کند. بیوشمین در این داستان زندگی را در ساده‌ترین شکلش بازنمایی کرده و سادگی و زیبایی آن را می‌ستاید.

رمان چکاوک را انتشارات آناپل با ترجمه‌ی امیر خوش اخلاق منتشر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب چکاوک

• رمانی زیبا که زندگی دو بردار را در یک روستا روایت می‌کند. (فیگارو)
• این الماس کوچک توازن ظریفی بین زندگی یک بیمار روانی و دنیای پرندگان برقرار می‌کند و به‌زیبایی رنج‌ها، نگرانی‌ها و مهربانی انسانی را نشان می‌دهد. (LeJournaldeQuebec)

کتاب چکاوک برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب به دوستداران داستان‌های شاعرانه و انسانی توصیه می‌شود. اگر به رمان‌های فرانسوی زبان علاقه دارید، می‌توانید این کتاب را مطالعه کنید.

با ژان فرانسوا بیوشمین بیشتر آشنا شویم

ژان فرانسوا بیوشمین (متولد 1960) شاعر و نویسنده‌ی کانادایی است. او در دانشگاه مونترال تحصیل کرده و سال‌ها مجری و تهیه‌کننده رادیو سی بی سی کانادا بود. بیوشمین در سال 1998 اولین رمانش را به چاپ رساند، شش سال بعد با کتاب «روز کلاغ‌ها» به شهرت رسید و برنده‌ی جایزه‌ی Jean-Hamelin شد. او نویسنده‌ای پرکار محسوب می‌شود و طی این 25 سالی که به شکل حرفه‌ای می‌نویسد، تقریباً هر سال یک رمان منتشر کرده است. کتاب‌های «منتظر ژوزفین هستم» و «چند گام تا ابدیت» از دیگر آثار داستانی او محسوب می‌شوند. بیوشمین چند مجموعه شعر و یک کتاب کودک هم به انتشار رسانده است. او دو بار نامزد جایزه‌ی «فرماندار کل» برای داستان‌های فرانسوی زبان شده و توانسته جایزه‌ی فروشندگان کتاب کِبِک را به دست آورد.

در بخشی از کتاب چکاوک می‌خوانیم

دیروز، آتشی روشن کردیم که تا پاسی از شب می‌سوخت. لیویا نیمه‌شب به خواب رفت، اما پابلو که ابتدا مردد بود، ترجیح داد کنار من دراز بکشد. حدود سه ساعت سوسوی شعله‌ها روی آن جثه عظیم با موهای بلوند می‌تابید. صدای پا در جنگل، صدای خش‌خش ناگهانی شاخه درختی که زیر سُم له می‌شد، گاهی او را از خواب بیدار می‌کرد، بعد دوباره به خواب می‌رفت. تصور می‌کنم خوابش از همان جایی که بیدار شده بود، ادامه پیدا می‌کرد.

یک مکانیسم درونی کنجکاو که حافظه نبود، بلکه نوعی تفکر افراطی بود، مرا به چند دهه پیش برد. به برادرم فکر می‌کردم که از دیدن من در ده‌سالگی نگران بود، و به بازی‌های مناسب سن من علاقه چندانی نداشت و شیفته پیچ‌وتاب‌های عجیب گلی شده بود که روح انسان را به آشوب می‌کشید. او هم مثل من به این بینش دست یافته بود که زندگی می‌تواند بالاتر باشد، یا کمتر محدود به زمان باشد، و در مرکز آن، مثل سوراخی در یک میوه، چیزی پنهان شده که آینده را می‌سازد. اما همان‌طور که گفتم، سرنوشت او از همان سن‌وسال راهی متفاوت از سرنوشت من در پیش گرفت. من سرگشتگی، نگرانی، نارضایتی و هیجانم را تحمل می‌کنم، اما او از وسواس فکری، پریشانی و ناتوانی‌اش برای خوشبختی آشفته بود.

حالا دیگر آن‌قدر جوان نیستم، با این حال آن بچه کوچولوی مات و مبهوت هنوز در بدن من زندگی می‌کند که یکی از دغدغه‌هایش این است که روزهایم را هر چه زیباتر کند.