معرفی و دانلود کتاب گردبادهای مغز من

معرفی کتاب گردبادهای مغز من

کتاب گردبادهای مغز من نوشته‌ی کت پاتریک به ماجراجویی‌های دختر سیزده‌ساله‌ای به‌نام فرانکی می‌پردازد که به نورودایورسیتی یا تنوع عصبی دچار است؛ این داستان شرح چالش‌هایی‌ست که فرانکی با آن‌ها مواجه می‌شود. گفتنی‌ست اثر نامبرده جوایز و افتخارات بسیاری را از آن نویسنده‌ی خود کرده و "بهترین کتاب کودک سال" نام گرفته است.

درباره‌ی کتاب گردبادهای مغز من

فرانکی، شخصیت اصلی داستان گردبادهای مغز من (Tornado Brain)، با دوستانش فرق دارد. او به اختلالی دچار است که او را از هم‌سالانش متفاوت می‌کند. افرادی مثل فرانکی که به تنوع عصبی مبتلا هستند، ممکن است دچار اختلالاتی نظیر اوتیسم، ADHD، بیش‌فعالی و وسواس باشند. فرانکی زندگی را آن‌گونه که دیگر همسن‌وسالانش درک می‌کنند، نمی‌بیند و دریافت متفاوتی از چیزهایی مانند زمان، رنگ‌ها و احساسات دارد.

تحمل صداهای بلند برای فرانکی کار بسیار دشواری است. او به‌سختی روی موضوعی متمرکز می‌شود. تمامی این تفاوت‌ها، از فرانکی یک شخصیت جالب ساخته است که کت پاتریک (Cat Patrick)، نویسنده‌ی کتاب، آن را با روایتی جذاب به ما نشان می‌دهد.

اما یکی از بزرگ‌ترین مشکلات فرانکی این است که نمی‌تواند به‌راحتی برای خودش دوست پیدا کند. او به‌شکلی اتفاقی در مهدکودک دختری به‌نام کُلِت را ملاقات می‌کند و با او دوست می‌شود. برای دوستی فرانکی و کُلِت چالش‌هایی رقم می‌خورد. اما بزرگ‌ترین چالشی که فرانکی با آن روبه‌رو می‌شود در دومین جمعه‌ی ماه آوریل اتفاق می‌افتد؛ زمانی که روزهای آخر کلاس هفتم خود را سپری می‌کند...

اما این چالش چیست؟ کُلِت به ناگهان ناپدید می‌شود... فرانکی تصمیم می‌گیرد هر طور شده دوستش را پیدا کند و برای این کار سرنخ‌هایی را که به دست آورده کنار هم می‌گذارد. او هیچ‌جوره و به هیچ قیمتی حاضر نیست این دوستی را از دست بدهد.

جوایز و افتخارات کتاب گردبادهای مغز من

- نامزد جایزه‌ی کتاب ایالت واشنگتن برای خوانندگان جوان (2021)
- نامزد جایزه‌ی کتاب Truman Readers در سال 2022-2023
- بهترین کتاب کودک سال Bank Street در سال 2021
- کتاب برگزیده‌ی لیست Lone Star در تگزاس (2021)
- کتاب برگزیده‌ی لیست Kids Indie Next در سال 2022
- کتاب برگزیده‌ی انجمن صنفی کتابخانه‌های جوان آمریکا

نکوداشت‌های کتاب گردبادهای مغز من

- شخصیت‌پردازی نقطه‌ی قوت این داستان است. این کتاب به روش‌های متفاوتی می‌پردازد که انسان می‌تواند از طریق آن‌ها احساساتی مثل خشم، امید، ترس و از دست دادن را تجربه کند. (School Library Journal)

- یک معمای هوشمندانه و سرشار از تعلیق که بچه‌ها مصرانه پافشاری می‌کنند که خودشان آن را حل کنند. فرانکی در کنار دیگر قهرمانانی که از لحاظ فکری و مغزی مانند دیگران نیستند، قرار می‌گیرد. موقعیت‌هایی سرشار از جزئیات و شخصیت‌پردازی قوی، کاراکترهای فرعی از جمله مادر دوقلوها و پسر مهربانی که فرانکی را دوست دارد، تجربه‌ی خواندن این کتاب را لذت‌بخش می‌کند. (The Horn Book)

- روایت فرانکی روایتی قوی، باورپذیر، قابل‌اعتماد و جسورانه است؛ چرا که او این تفاوت عصبی را درباره‌ی خود پذیرفته است. داستانی جذاب و تکان‌دهنده که علاقه‌مندان به داستان‌های دوستانه را راضی می‌کند. (The Bulletin of the Center for Children’s Books)

- پاتریک نویسنده‌ی این کتاب در ترکیب کردن ژانرهای مختلف استاد است. این کتاب همزمان داستانی درباره‌ی دوران بلوغ، درامی خانوادگی و قصه‌ای رازآلود است. (School Library Connection)

- پاتریک کار بزرگ و مهمی در خلق یک شخصیت به‌یادماندنی انجام داده است. فرانکی داستان را با شیوه‌ی اول‌شخص روایت می‌کند و از این طریق خوانندگان را به جهان ذهنی‌اش می‌برد. او با چالش‌های زیادی کلنجار می‌رود. خواندن این کتاب شبیه سفری است که خوانندگان حتی مدت‌ها پس از خواندنش نیز، آن را به یاد خواهند آورد. (Booklist)

کتاب گردبادهای مغز من مناسب چه کسانی است؟

کتاب گردبادهای مغز من پیشنهادی خواندنی برای نوجوانان کنجکاو، ماجراجو و خیال‌پرداز است. همچنین اگر نوجوانی را می‌شناسید که مثل فرانکی به‌سختی می‌تواند دوست پیدا کند، یا به اختلالی که فرانکی دچار آن است مبتلاست، می‌توانید این کتاب را به او معرفی کنید یا هدیه بدهید.

با کت پاتریک بیشتر آشنا شویم

کت پاتریک نویسنده‌ای آمریکایی است که در شهر کوچکی در نزدیکی سیاتل زندگی می‌کند. او نخستین رمان خود را در سال 2011 منتشر کرده است و «گردبادهای مغز من» و «قلب کاغذی» دو کتاب داستان مهم او هستند.

در بخشی از کتاب گردبادهای مغز من می‌خوانیم

با خشونت از درهای ایستگاه پلیس گذشتم و با مشت‌های گره‌کرده در پیاده‌رو ایستادم. چیزی نمانده بود افسر زنی که پاکت بزرگی در دستش بود و داشت وارد ساختمان می‌شد، به من برخورد کند. برای اینکه یکهو سر راهش سبز شدم، معذرت‌خواهی نکردم، چون داشتم با خودم کلنجار می‌رفتم که جلوی اشک‌های از سر خشمم را بگیرم و آن جا بدترین نقطه‌ی ممکن برای گریه کردن بود. اگر قصه‌ای درباره‌ی شهرمان می‌نوشتند، اسم خیابان پاسیفیک را می‌گذاشتند خیابان اصلی.

مامان مانده بود تا دوباره خصوصی با افسر صحبت کند، که این کارش جانم را حسابی به لبم رساند. پیچیدم دست چپ، و از جایگاه کارناوالِ کوچکی ‌که تا روز یادبود بسته می‌ماند، گذشتم و به‌سمت نیمکت‌های کنار آن ماهیتابه‌ی چهار و نیم‌متری رفتم. تابلویی که در جلوی ماهیتابه نصب شده است به شما می‌گوید که این ماهیتابه متعلق به دهه‌ی 1940 است و به مناسبت جشنواره‌ی صدف‌های تیغی در آن جا نصب شده. نشستم و سعی کردم از نگاه به توریست‌ها دوری کنم، به‌خصوص از نگاه به آن‌هایی که موقع گرفتن عکس، جلوی ماهیتابه، وانمود می‌کردند که سوسیس هستند. ایده‌شان برای عکاسی خیلی تکراری بود.

تلاش کردم با خودم حرف بزنم و خودم را آرام کنم، چون اگر مامان بیرون می‌آمد و می‌دید که به‌هم ریخته‌ام، این را هم به فهرست دلیل‌هایش برای دارو دادن به من اضافه می‌کرد. به خودم گفتم احتمالاً کلت حالش خوبِ خوبه و به‌زودی برمی‌گرده خونه. همگی دوشنبه برمی‌گردیم مدرسه و یه روز معمولی رو می‌گذرونیم و این ماجرا فقط یه اتفاقِ عجیب‌و‌غریبه.

به این کار می‌گویند حرف زدن با خود که باید کمک می‌کرد حالم بهتر شود، اما نکرد. غرغرکنان چند بار پاشنه‌ام را به نیمکت کوبیدم. احتمالاً قیافه‌ام عصبانی بود، چون وقتی توریست‌های توی ماهیتابه متوجه من ‌شدند، از آن جا ‌رفتند. به خودم گفتم که تمومش کن! مامان الان می‌آد. خودم را مجبور کردم دیگر به نیمکت لگد نزنم. لبخندی زورکی زدم، چون گاهی اگر این ‌کار را بکنی، یک‌دفعه لبخندت واقعی می‌شود...