دانلود کتاب چگونه می‌توان خودکشی را کاهش داد؟

پگی جی. پارکس در کتاب چگونه می‌توان خودکشی را کاهش داد؟ علاوه بر بررسی علل خودکشی در نوجوانان، به شرح جدیدترین روش‌های پیشگیری و درمان آن می‌پردازد.

ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ یکی از ﺧﺼﻮﺻﯽﺗﺮﯾﻦ اﻗﺪاماتی است ﮐﻪ امکان دارد توسط فردی اتفاق افتد. براساس مطالعات صورت گرفته نشان داده شده که عمل خودکشی هر اندازه هم که شخصی باشد اما تأثیر متقابلی روی افراد دیگر می‌گذارد.

خودکشی یک اتفاق مخصوص بشر است. حیوانات از طریق بیماری و عوامل خارجی از بین می‌روند اما تنها انسان می‌تواند به صورت ارادی و عمدی خود را بکشد. این مسئله حقیقت دارد که برخی حیوانات تحت شرایط معین طوری رفتار می‌کنند که منجر به مرگ آن‌ها خواهد شد اما شواهدی در دست نیست که اثبات کند این رفتار با آرزوی مرگشان همراه باشد.

خودکشی اقدامی عمدی و ارادی است که غالباً به علت ناامیدی، اختلالات روانی مانند افسردگی، اسکیزوفرنی، شکست عشقی، اعتیاد به الکل و دارو، مشکلات مالی و ارتباطات بین فردی صورت می‌گیرد. در همه‌ی جوامع خودکشی وجود دارد و در هر کشوری از روش‌های خاص و متفاوتی برای انجام این عمل بیمارگونه استفاده می‌شود. شیوه‌های رایج این‌ کار عبارتند از: حلق‌آویز کردن، مسمومیت، سلاح گرم و کشیدن تیغ روی رگ.

پگی جی. پارکس (Peggy J. Parks) در کتاب چگونه می‌توان خودکشی را کاهش داد؟ (How can suicide be reduced) عوامل حیاتی و مهمی از خودکشی را در نوجوانان مورد بررسی قرار می‌دهد که منجر به اختلالات روانی در آن‌ها می‌شود.

در بخشی از کتاب چگونه می‌توان خودکشی را کاهش داد؟ می‌خوانیم:

سرتاسر تاریخ سرشار از شرح زندگی افرادی‌ست که سوابق پزشکی آن‌ها حاکی از پایان دادن به زندگی با خودکشی است. ولی این موضوع تا قرن بیستم از اهمیت چندانی برخوردار نبود و از این قرن به بعد مفهوم پیشگیری از خودکشی توجه ویژه‌ای پیدا کرد. تا قرن بیست این موضوع به عنوان مسئله‌ای بی‌اهمیت به شمار می‌رفت، همان‌گونه که جورج هو کلت در کتابش با نام نوامبر روح: معمای خودکشی چنین می‌نویسد: «با شروع این قرن بیشتر پزشکان از درمان افراد در معرض خطر خودکشی امتناع می‌کردند و اعتقاد داشتند که این افراد دیوانه هستند و یا به دلیل وراثت محکوم به خودکشی می‌باشند.

خودکشی گناه و جرم محسوب می‌شد و متخصصان پزشکی نمی‌خواستند خودشان را درگیر چنین موضوعاتی کنند. بنابراین افراد در معرض خطر خودکشی مورد بی‌اعتنایی قرار گرفته شده و یا در بیمارستان‌های روانی بستری می‌شدند.» یکی از اولین افرادی که در برابر چنین وضعیت تبعیض‌آمیزی اعتراض کرد هری مارش وارن بود. او بعد از اینکه در سال 1906 نتوانست زن جوانی را که خودکشی می‌کرد نجات دهد تصمیم گرفت زندگی خود را وقف کمک به افرادی کند که قصد خودکشی دارند و احساس می‌کنند دلیلی برای زنده ماندن ندارند.