معرفی و دانلود کتاب الیزابت

معرفی کتاب الیزابت

وحید قربانی‌نژاد شلمانی در کتاب الیزابت داستان دختری را تعریف می‌کند که تنها یک ماه مانده به تولد نُه‌ سالگی‌اش با اتفاقی تلخ و هولناک جان خود را از دست می‌دهد. اکنون برادر او راهی زادگاهش است تا خود را با سوگ ناباورانه‌ی خواهر کوچکش مواجه کند.

درباره‌ی کتاب الیزابت

شخصیت اصلی کتاب الیزابت که داستان زندگی‌اش را برای ما روایت می‌کند، به‌تازگی خواهرش، الیزابت را از دست داده است. او از محل زندگی‌اش، نیویورک، راهی لندن است تا در مراسم سوگواری الیزابت شرکت کند؛ خواهر کوچک نُه‌ساله‌اش که تنها یک ماه به تولدش باقی مانده بود، اما حالا باید تصویر او را با یک روبان مشکی بالای سرش ببیند. اما علت مرگ الیزابت چیست و چه اتفاقاتی در انتظار برادر و دیگر بازماندگانش قرار دارد؟

وحید قربانی‌نژاد شلمانی داستان خود را در هواپیما آغاز می‌کند. در حقیقت داستان این کتاب با سفر برادر الیزابت به خانه‌ی پدری‌اش شروع می‌شود، اما در میانه‌ی داستان اتفاقاتی می‌افتد که شخصیت‌ها و وقایع را به سمت و سویی دیگر رهنمون می‌سازد. و این‌چنین است که ما از زبان دیگر شخصیت‌های داستان از سرگذشت الیزابت و مرگ تلخ او باخبر می‌شویم.

داستان کوتاه در ادبیات فارسی قدمتی صدساله دارد. این ژانر ادبی در تاریخ ادبیات ایران با انتشار مجموعه داستان «یکی بود یکی نبود» اثر محمدعلی جمالزاده آغاز شد و بعدتر سکان این کشتی به نویسندگانی همچون ابراهیم گلستان، هوشنگ گلشیری، صادق چوبک، صادق هدایت و... سپرده شد. اکنون و با گذشت بیش از یک سده از متولد شدن نخستین داستان کوتاه فارسی، نویسندگان جوان پا به میدان گذاشته‌اند و نام‌های تازه‌ای در قفسه‌ی داستان کوتاهِ کتابفروشی‌ها به چشم می‌خورد. وحید قربانی‌نژاد شلمانی نیز یکی از این نام‌هاست که با همت انتشارات گیوا داستان کوتاه خود را منتشر کرده است.

کتاب الیزابت برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به داستان‌های کوتاه علاقه دارید، کتاب الیزابت را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

با وحید قربانی‌نژاد شلمانی بیشتر آشنا شویم

وحید قربانی‌نژاد شلمانی در تیر ماه 1364 چشم به جهان گشود. او از سال 1380 و از سن شانزده‌سالگی به وبلاگ‌نویسی روی آورد و در سال 1397 موفق شد نخستین کتاب خود را منتشر کند. مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه او با عنوان‌های «تاریک، سرد و بی‌نهایت طولانی» و «شب قداره‌های بلند» به انتشار رسیده است.

در بخشی از کتاب الیزابت می‌خوانیم

از پله‌های ایوان بالا رفتم و در منزل را باز کردم. آفتاب از بین پرده‌های ضخیم راهی به داخل نداشت و فضای خانه تاریک بود. چمدانم را همان‌جا رها کردم و به سالن پذیرایی آمدم. از پشت پاهای پدرم را که روی میز گذاشته بود دیدم و به سمتش رفتم. چشم‌هایش بسته بود و صورتش با ریش تراشیده نشده از قبل تکیده‌تر به نظر می‌رسید. بطری نوشیدنی قدیمیش روی میز و لیوان خالی هنوز توی دستش بود. دستم را روی شانه‌اش گذاشتم و او چشمانش را باز کرد و به محض دیدن من بلند شد و مرا در آغوش گرفت و به سختی فشرد. احساس کردم تنش می‌لرزد اما گریه نمی‌کرد. روی صندلی نشاندمش و خودم هم یک صندلی جلو کشیدم و رویش نشستم. هیچ حرفی بین‌مان رد و بدل نشد، من دستش را توی دستم گرفتم و با چشمانم دنبال مادرم گشتم اما خبری از او نبود و خانه خالی به نظر می‌رسید. سرش را که روی پشتی صندلی تکیه داده بود بالا آورد و به من نگاه کرد و تنها کلمه که توانستم بگویم این بود: چطور؟ چطور اتفاق افتاد؟

پدر نفس عمیقی کشید، خم شد برای خودش کمی نوشیدنی ریخت و با یک جرعه سر کشید، می‌دانستم که مشکل اعتیادش به الکل جدی شده بود و مادر برایم نوشته بود که سال پیش مجبور شدند در درمانگاهی برای چند روز بستریش کنند. اما با خوردن مشروبش انگار جرات حرف زدن پیدا کرد:

نمی دونم از کجا شروع کنم، همه چیز از بیماری مادرت شروع شد. شاید این نقطه شروعش باشه. مادرت الان ماه‌هاست که به بیماری افسردگی مبتلا شده اما من نخواستم تو چیزی ازش بدونی.