معرفی و دانلود کتاب اول‌ شخص مفرد

معرفی کتاب اول‌ شخص مفرد

کتاب اول‌ شخص مفرد نوشته‌ی نویسنده‌‌ی سرشناس ژاپنی، هاروکی موراکامی است که متشکل از هشت داستان کوتاه می‌باشد. تمامی این داستان‌ها از زاویه‌ی دید اول شخص مفرد روایت شده‌اند. این کتاب که در سال 2019 به تحریر درآمده به موضوعاتی از قبیل خاطرات، هویت و ذات پیچیده‌ی روابط انسانی می‌پردازد که تمام آن‌ها به وفور در آثار پیشین موراکامی تکرار شده‌اند. این کتاب در سال 2022 نامزد دریافت مدال اندرو کارنگی شده است.

درباره‌ی کتاب اول شخص مفرد

کتاب اول شخص مفرد (First Person Singular) جدیدترین اثر نویسنده‌ی معروف و برجسته‌ی ژاپنی هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) است که با ترجمه‌ی خوب مهدی غبرایی از نشر افق به چاپ رسیده است. این کتاب مجموعه‌ای از هشت داستان کوتاه است که تمامی آن‌ها از زاویه دید اول شخص مفرد روایت می‌شوند. این داستان‌ها به سه بخش تقسیم می‌شوند: خاطرات راوی از جوانی، ماجراهای او در مسیر شغلی‌اش به عنوان یک نویسنده و شرح عشق در زندگی‌اش.

زاویه دید اول شخص در داستان‌ها سبب می‌شود گاهی مخاطب تصور کند که تمامی داستان‌ها از زبان یک نفر روایت می‌شوند و گاه ویژ‌گی‌های شخصیت‌ها آنچنان به خود موراکامی شباهت می‌یابند که خواننده مرز میان داستان و واقعیت را گم می‌کند.

داستان‌ها سبک و سیاق آثار پیشین موراکامی را دنبال می‌کنند و همان‌طور که موراکامی در اغلب آثارش آورده است، داستان از زبان و دید قهرمان اصلی داستان روایت می‌شود تا مخاطب بتواند به عمق افکار و احساسات صادقانه‌ی شخصیت‌ها نفوذ کند. اکثر داستان‌های این مجموعه در لایه‌ای از عنصر مورد علاقه‌ی موراکامی در داستان یعنی رئالیسم جادویی پیچیده شده‌اند و غالباً به شکلی معماگونه به پیچیدگی روابط انسانی و عشق می‌پردازند. همچنین در این داستان‌ها علاقه‌ی وسواس‌گونه‌ی موراکامی نسبت به موسیقی و آن حس نوستالژی آثار قبلی‌اش، تکرار شده، و سبب می‌شوند در مخاطب حسی به لطافت و نرمی نسیم به وجود بیاید.

نکوداشت‌های کتاب اول شخص مفرد

• وسواس همیشگی موراکامی نسبت به موسیقی که همیشه در آثارش مشهود است، این بار نیز در کتاب اول شخص مفرد تجلی یافته و به شکلی زیبا در داستان‌هایش تکرار شده‌اند. (همیلتون کین، اپرا دیلی)
• اول شخص مفرد طرفداران موراکامی را راضی خواهد کرد. این هشت داستان، که همگی به صورت اول شخص روایت شده‌اند، همگی بازتابی جسورانه از موراکامی هستند. [و] به خوانندگان یادآوری می کنند که چرا آثار موراکامی منحصر به فرد هستند. (للاند چوک، واشنگتن پست)
• قدم گذاشتن در اول شخص مفرد یعنی عبور از لحظه‌ی حال و ورود به سرزمین گمشده‌ای که با خاطرات قدیمی مرزبندی شده است. (اندرو اروین، The Brooklyn Rail)
• فکری که اغلب هنگام خواندن کتاب اول شخص مفرد، کتاب جدید و درخشان هاروکی موراکامی به ذهنم خطور می‌کرد این بود که این داستان‌ها جادویی هستند. اثر موراکامی را هر چه می خواهید بنامید. رئالیسم جادویی، رئالیسم ماوراء طبیعی. او اسرارآمیز می‌نویسد و خوانندگان خود را در سر تا سر جهان در معرض سؤالات اساسی و کیهانی قرار می‌دهد و فقط هنر قادر است این سوالات را در ذهن کسی بپروراند: توشه‌ی هویت به چه معناست؟ آیا شخصی که سال‌ها پیش بودم همان کسی است که اکنون هستم؟ [موراکامی] اجازه می‌دهد تا صدای خودش وارد روایت‌ها شود و لحنی اعتراف‌آمیز ایجاد می‌کند که من را به یاد اثر جدید آلیس مونرو می اندازد... (دیوید مینز، نقد کتاب نیویورک تایمز)

کتاب اول شخص مفرد برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب‌ با داستان‌های کوتاه و اعجاب‌انگیزش برای دوست‌داران آثار داستانی مناسب خواهد بود. همچنین از آن‌جایی که داستان‌های این کتاب، چکیده‌ای از آثار قبلی موراکامی بوده و به خوبی می‌توانند نمایانگر قلم و سبک او باشند، انتخاب خوبی برای شروع مطالعه‌ی کتاب‌ها و آثار این نویسنده خواهند بود.

در بخشی از کتاب اول‌ شخص مفرد می‌خوانیم

من بنا به شغلم با آدم‌های زیادی مصاحبه کرده بودم و خیلی خوب بو می‌بردم حرف کی را می‌شود باور کرد و حرف کی را نمی‌شود. پس از اینکه کسی مدتی حرف زد، تو برخی اشارات ظریف و علایم معینی را که مرد (یا زن) طرف مصاحبه می‌فرستد درمی‌یابی، و یک‌جور حس شهودی پیدا می‌کنی که آیا باورپذیر است یا نه. و من هیچ این احساس را نداشتم که آنچه میمون شیناگاوا می‌گوید ساختگی است. طرز نگاهش، قیافه‌اش، حالت غرق فکرش چند دقیقه در میان، مکث‌هایش، اطوارش، طرز گیر کردن برای یافتن کلمات مناسب هیچ‌کدام مصنوعی و اجباری به ‌نظر نمی‌رسید. و بالاتر از همه، صداقت کلی و حتی دردناک اعترافش بود.

سفر تفریحی تک‌نفره‌ی من تمام شده و به گردباد معمولی شهر برگشته بودم. حتی بدون هیچ مأموریت کاری مهم، هرچه سنم بالاتر می‌رود سرم شلوغ‌تر می‌شود. زمان هم انگار سرعت گرفته است. در نتیجه نه با کسی از میمون‌ شیناگاوا حرف زدم و نه چیزی درباره‌اش نوشتم. وقتی کسی حرفم باورش نمی‌شود، چه تلاشی بکنم؟ مردم سر‌آخر می‌گویند باز هم یک چیزهایی گِل هم کرده. ضمناً نمی‌توانستم حساب کنم از چه چارچوبی استفاده کنم. خیلی تو ذوق می‌زد اگر می‌نوشتم موضوع واقعی است و تا نمی‌توانستم دلیل و مدرک بیاورم دلیل، یعنی اینکه این میمون وجود دارد کسی خریدار داستانم نبود. بااین‌حال، اگر می‌نوشتم این داستان است، نقطه‌ی کانونی روشن یا متمرکزی نداشت. حتی پیش از شروع نوشتن خوب می‌توانستم قیافه‌ی حیرت‌زده‌ی سردبیر را پس از خواندن نسخه‌ی اول مجسم کنم و بفهمم چه سؤالی می‌کند؛ «تردید دارم ازت بپرسم، چون نویسنده تویی، اما... قرار است جان‌مایه‌ی این داستان چه باشد؟»

فهرست مطالب کتاب

به‌جای مقدمه
بیدار شدن از خواب
کارستان
بر بالشی سنگی
چارلی پارکر بوسانووا می نوازد
با بیتل ها
اعترافات میمون شینا گاوا
کارناوال
مجموعه اشعار یاکولت سوالوز
اول شخص مفرد