معرفی و دانلود کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید

معرفی کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید

کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید مجموعه‌داستانی از ناتاشا امیری است. این مجموعه به وقایعی در زندگی چند راوی، تلاش آنان برای حل کردن گره‌ای در داستان و پرسش‌هایشان در مواجهه با واقعیتی طعنه‌آمیز می‌پردازد. نویسنده‌ی این مجموعه در گذشته برنده‌ی چندین جایزه‌ی ادبی معتبر شده است.

درباره‌ی کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید

مجموعه‌داستان بعد دیگر نمی‌توان خوابید نوشته‌ی ناتاشا امیری در سال 1392 توسط نشر چشمه برای نخستین بار منتشر شد. کتاب نامبرده مجموعه‌ای شامل یازده داستان است که در این داستان‌ها، دغدغه‌های اجتماعی و مضامین مرتبط نیز در بطن ماجرا جا داده شده‌اند. در حقیقت جهان این داستان‌ها جهانی نزدیک به واقعیت است و به همان اندازه، شخصیت‌ها نیز چندبعدی و پیچیده هستند. امیری به دلیل سبک خاص نویسندگی‌اش در این کتاب بوده که از پس خلق چنین شخصیت‌هایی بر آمده است.

ناتاشا امیری در این مجموعه تلاش کرده است تا به تجربه دست بزند و در فرم و زبان مبتکرانه عمل کند. او در این اقدام موفق بوده و در نگاه نخست زبان داستان‌ها توجه مخاطب را جلب می‌کند. توصیفات نویسنده تصویرسازی زنده‌ای از کوچک‌ترین نکات و جزئیات ارائه کرده است. توجه به زبان و جزئیات منجر به از دست رفتن پیرنگ نشده است؛ دقیقاً همین فرم خلاقانه کمک کرده است تا امیری بتواند به‌صورت همزمان به گذشته و حال، افکار راوی و وقایع اطرافش و گره‌های داستان بپردازد. می‌توان گفت که این داستان به انتظارات هرنوع مخاطبی توانایی پاسخ‌گویی دارد.

کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید مناسب علاقه‌مندان به داستان فارسی است و پیشنهاد می‌کنیم علاقه‌مندان به داستان کوتاه این مجموعه را از دست ندهند. همچنین طرفداران ژانر اجتماعی نیز از این کتاب لذت خواهند برد.

با ناتاشا امیری بیشتر آشنا شویم

ناتاشا امیری متولد سال 1349 از داستان‌نویسان و منتقدان ادبی ایرانی است. او نیز مانند بسیاری از اهالی هنر ابتدا مسیر متفاوتی برگزیده بود. امیری دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی مهندسی کشاورزی است اما در این زمینه فعالیتی نداشته. از سال 1374 و پس از ملاقات با غزاله علیزاده، نویسنده‌ی به‌نام رمان فارسی، به داستان‌نویسی روی آورد و نخستین داستانش به نام «هیچ» را در مجله‌ی ادبی مشهور کلک منتشر کرد. از دیگر آثار او می‌توانیم از کتاب‌های «هولا... هولا»، «با من به جهنم بیا»، «راویان» و «نقش 80» نام ببریم.

امیری نامزد و برنده‌ی دریافت جوایز ادبی متعددی نیز شده است و از این جوایز می‌توانیم به برنده‌ی دریافت جایزه‌ی داستان اولی‌های خانه‌ی داستان، دو بار نامزدی دریافت جایزه‌ی بنیاد گلشیری، نامزدی دریافت جایزه‌ی کتاب سال، برنده‌ی داستان مردمی سایت سخن و برگزیده‌ی مراسم تندیس کتاب صدیقه دولت‌آبادی اشاره کنیم. ناتاشا امیری به جز عرصه‌ی ادبیات، در نقاشی و مجسمه‌سازی نیز فعالیت داشته است.

در بخشی از کتاب بعد دیگر نمی‌توان خوابید می‌خوانیم

پوستم را پاره کردم، به‌زور پاهایم را از توی کفش‌ها درآوردم، فرق سرم را برداشتم، انگشت‌هایم را از توی دستکشِ دست‌ها بیرون کشیدم، روی شانه‌هایم گذاشتم و کسی را که خودم نبود از خودم بیرون کشیدم، اما وقتی موژان پرسید: «مشکلت؟» فقط توانستم کشیده‌ای به خود بزنم: «من آدم کثیفی هستم!»

خفت‌آور بود نخواهم بیچاره به‌نظر بیایم و این چیزی نبود که به خاطرش پیش او بودم، حتا اگر اسمش غلط‌خوانی بود که به هر چیز با نگاه هر چه نبود نگاه می‌شد، طوری که انگار غلط نیست. اما نمی‌توانستم بی‌مقدمه سر اصل موضوع بروم که آن‌قدر مهم بود تا کارش را تعطیل کندیا به خیال بدخواه بودنم، به منشی بگوید از دفتر مشاوره‌اش بیرونم بیندازد. آن کلمه‌ی شروع‌کننده به زبانم نمی‌آمد و گاهی لازم بود چیزی نگویم یا وقت دیگر یا طور دیگری بگویم یا قبلش چیزهای دیگری گفته باشم که بعد توضیحاتی بدهم.

اما موژان نشسته پشت میز فلزی در نوری که از میان پرده‌ی قهوه‌ای چرک‌مُرده‌ی پنجره می‌تابید، گره روسری گل‌داری را که روی کلاه مخمل زرشکی گذاشته بود، پشت گردن محکم کرد و پرسید: «کجا اولین‌بار دیدیش؟»

باید چیزی می‌گفتم تا اتاق با درزهای بازشده‌ی کاغذدیواری، لکه‌ی بزرگ و قهوه‌ای روی سقف، قاب خط‌نوشته‌ی نستعلیقِ کج‌شده: «یک زمان تنها بمانی تو ز خلق، در غم و اندیشه مانی تا به حلق»؛ مثل بادکنکی سوراخ‌شده، از سنگینی دربیاید. هر چند وقتی صدایم را شنیدم جا خوردم، انگار زبان آدم غریبه‌ای را قرض گرفته بودم: از چنگ پسرک کولی که مرغ عشقی پاکت فال‌هایش را بیرون می‌کشید خلاص شدم که دیدمش؛ با بلوز چهارخانه‌ی سُرمه‌ای‌وسفید، ریش بلند و عینک پنسی روی نیمکت پارک جلوِ فرهنگسرا نشسته، کتاب می‌خواند و شعاع خورشید نیمی از بدنش را زرد کرده بود.

فهرست مطالب کتاب

پندارهای یک دکترمنزوی
مرگ‌آباد
از جنس غبار
کوچه‌های تاریک پیچ‌درپیچ
تا این‌جا... تا بعد
خیابان «ب»
از چیزی که هستی بترس
ارتفاع
بعد دیگر نمی‌توان خوابید
کاکتوس، سیگار و هنرمند پسامدرن
اولین و آخرین‌بار