معرفی و دانلود کتاب دوئل

معرفی کتاب دوئل

کتاب دوئل نوشته‌ی جوزف کنراد، داستان دو افسر ارتش ناپلئون است که به‌ دلیل خصومت شخصی دائم با یکدیگر درگیرند و بارها دست به دوئل می‌زنند. ستوان فِرو و ستوان دوبِر، هر دو افسرانی شجاع و ماهر و وفادارند، اما به خاطر یک اتفاق از هم کینه‌ای به دل می‌گیرند که تا سال‌ها ادامه می‌یابد و به مبارزه‌ی رودررو و انتقام ختم می‌شود. فیلم تحسین‌شده‌ی دوئل‌بازها که نامزد نخل طلای کن بود، بر اساس همین داستان ساخته شده است.

درباره‌ی کتاب دوئل

کتابی که پیش روی شماست، با نام دوئل (The Duel)، در ابتدای قرن نوزدهم و در دوران ناپلئون اتفاق می افتد. ستوان فِرو و ستوان دوبِر هر دو افسر هنگ سواره‌نظام ارتش ناپلئون هستند. دوبر ملازم ژنرال لشکر و فرو مسئول رسیدگی به کارهای هنگ خود است. داستان از جایی آغاز می‌شود که فرو با مردی دوئل می‌کند و باعث می‌شود او به‌شدت آسیب ببیند. فرمانده‌ی لشکر از دستیارش، دوبر می‌خواهد به سراغ فرو برود و او را در بازداشت خانگی نگه دارد. دوبر به خانه‌ی آن افسر می‌رود، اما او را نمی‌یابد. خدمتکار خانه به او اطلاع می‌دهد که اربابش در منزل مادام دو لیون است؛ زنی فرهیخته و باظرافت و سرشناس که همیشه پذیرای آدم‌های مهم و نظامیان شهر است.

دوبر به‌سرعت خود را به خانه‌ی مادام می‌رساند و فرو را در سالن پذیرایی و میان جمع بازداشت می‌کند. همین باعث می‌شود تا فرو به‌شدت عصبانی شود و از دوبر کینه به دل بگیرد. او که حال بدی پیدا کرده و احساس می‌کند مقابل مادام و دوستانش تحقیر شده همکارش را به دوئل دعوت می‌کند. او از دوبر می‌خواهد که همان‌جا در باغ خانه با هم دوئل کنند...

کتاب دوئل که با عنوان مسأله‌ی آبرو (The Point of Honor) هم شناخته می‌شود، از مشهورترین داستان‌های کوتاه جوزف کنراد (Joseph Conrad) است. همان‌طور که پیش‌تر بیان کردیم، قصه در مورد دو نظامی فرانسوی است که با هم به مشکل برمی‌خورند و تا سال‌ها با یکدیگر درگیرند. معروف است که در آن زمان دوئل نظامیان با یکدیگر امری نکوهیده، اما قانوناً مجاز بوده است.

شخصیت‌های اصلی داستان دوئل، فرو و دوبر، کاراکترهایی متضاد و متفاوت‌اند. این تمایز هم در ظاهر و هم در باطن آن‌ها مشهود است. دوبر قدبلند و بلوند، از خانواده‌ای بااصل‌ونسب و از نزدیکان ژنرال به‌حساب می‌آید. این در حالی است که فرو، قدی کوتاه و موهایی مجعد و مشکی دارد. او، که از خانواده‌ای معمولی زاده شده، به نسبت دوبر از جایگاه اجتماعی پایین‌تری برخوردار است. دوبر خونسرد و بی‌تفاوت است و فرو، طبعی پرجوش‌وخروش، گرم و عصبی دارد. جوزف کنراد اما این تضاد را در طول داستانش عمق می‌بخشد و آن را از کینه‌ای شخصی به وضعیتی سیاسی تبدیل می‌کند. ازآنجایی‌که قصه در طول جنگ‌های اروپایی رخ می‌دهد، می‌توان گفت اختلاف این دو شخصیت نمادی از کشمکش و درگیری کشورهاست. از دیدگاه کنراد، همان‌قدر که درگیری این افسرها بر سر موضوعی اَبزورد و پوچ است، جنگ‌های کشورها هم به همان اندازه بی‌معناست و هیچ مفهومی ندارد. نتیجه‌ی هر دو نیز انتقام‌جویی، اتلاف عمر، جنگ و فاجعه است.

گفتنی‌ست کتاب دوئل را سهیل سمی ترجمه و نشر خوب به چاپ رسانده است.

اقتباس سینمایی از کتاب دوئل

• ریدلی اسکات، کارگردان مشهور هالیوودی، در سال 1977، فیلم «دوئل‌بازها» (The Duellists) را بر اساس این داستان کوتاه کنراد ساخت. این فیلم که در آن هاروی کیتل، آلبرت فینی و کیت کارادین بازی می‌کردند، اولین فیلم بلند اسکات محسوب می‌شد و با نظر مثبت منتقدین و استقبال قابل‌توجه مخاطبان مواجه گشت. این اثر در همان سال نامزد نخل طلای جشنواره‌ی کن شد و توانست جایزه‌ی بخش فیلم اول این جشنواره را به دست آورد.

کتاب دوئل برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به داستان‌های کوتاه تاریخی علاقه دارید و از دوستداران جوزف کنراد هستید، این داستان را از دست ندهید.

در بخشی از کتاب دوئل می‌خوانیم

از لحظه‌ای که تیغه‌های شمشیرشان به هم خورده بود، حدود هفتاد ثانیه می‌گذشت و ستوان دوبر برای آنکه حریف بی‌محابایش را چون سوسکی برای نمایش در قفسۀ گونه‌های جانوری به سیخ نکشد، مجبور شد یک بار دیگر عقب بنشیند. اما نتیجه آن شد که حریفش انگیزۀ او را درست نفهمید و با غرشی ظفرمندانه بر شدت حملاتش افزود.

ستوان دوبر با خود اندیشید که «این حیوانِ کف به لب آورده می‌خواهد من را پشت به دیوار گیر بیندازد.» حس می‌کرد به خانه خیلی نزدیک است، بیش از آنچه واقعاً بود. اما جرئت نکرد سربرگرداند و نگاه کند. به‌نظرش آمد که دشمنش را بیش از نوک شمشیر با چشمانش دور نگه داشته است. ستوان فرو قوز کرد و با چابکیِ ببری غضبناک چنان به جلو جست زد که به دل دلیر‌ترین مردان هم خوف می‌انداخت. اما هراسناک‌تر از خشم حیوانی وحشی که در عین معصومیت قلبی به‌اقتضای طبیعتش حمله می‌کند، عزم راسخ در قساوت بود که نمونه‌اش را فقط در انسان می‌توان سراغ یافت. ستوان دوبر سرانجام این را در کشاکش دغدغه‌های دنیوی‌اش دریافت. کشیده شدن میان این ماجرا احمقانه و البته مایۀ خسران بود، اما حریفش کار را با هر نیت احمقانه‌ای که آغاز کرده بود، حالا دیگر کاملاً روشن بود به‌قصد کُشت می‌جنگد و نه کمتر از آن. ارادۀ آهنینش برای انجام این کار از حد غرایز پست‌تر یک ببر به مراتب قوی‌تر بود. مثل همۀ مردانی که ذاتاً شجاع‌اند، ستوان دوبر به مواجهۀ تمام‌عیار با خطر علاقه داشت. و از آن جا که دستان کشیده و ذهنِ بی‌تشویش به او برتری می‌داد، این علاقه دوچندان شد. حال نوبت ستوان فرو بود که با غرشی خوفناک از سر خشمی توأم با بهت و سردرگمی عقب بنشیند. خیلی سریع حمله‌ای انحرافی کرد و بعد مستقیم به پیش یورش برد.