معرفی و دانلود کتاب سایه‌ آنچه بودیم

معرفی کتاب سایه‌ آنچه بودیم

اکنون سه انقلابیِ سالخورده دور هم جمع شده‌‌اند تا مأموریت پایانی خود را به انجام برسانند. لوئیس سپولودا در کتاب سایه‌ آنچه بودیم، به‌شکلی موجز داستان سه دهه از تاریخ شیلی را باز می‌گوید و با طنزی تلخ، زندگی کسانی را به تصویر می‌کشد که زمانی مبارزان آزادی بودند؛ کسانی که آرمانشان زیر پوتین دیکتاتورها از بین رفت. این کتاب جایزه‌ی Premio Primavera de Novela را از آن خود کرده است.

درباره‌ی کتاب سایه‌ آنچه بودیم

از گذشته‌های دور، زمانی که مردم درمقابل پینوشه - رییس‌جمهور خودخوانده و دیکتاتور شیلی - می‌جنگیدند، سه دوست باقی مانده‌اند: کاچو، لولو و لوچو. آن‌ها که در جوانی خود، افرادی انقلابی و بی‌پروا بودند، اکنون پا به سن گذاشته‌اند و هیچ شباهتی به گذشته‌ی خود ندارند. چاقی، موهای کم‌پشت و مشکلات قلبی، فقط برخی از نشانه‌های تفاوت و دوری این سه نفر از آن روزهای افتخارآمیز است.

در کتاب سایه‌ی آنچه بودیم (The Shadow of What We Were)، نوشته‌ی لوئیس سپولودا (Luis Sepúlveda)، متوجه می‌شویم که در این دوران طولانی، چگونه هرکدام از این سه دوست، زندگی متفاوتی را از سرگذرانده‌اند: کاچو و لولو با به قدرت رسیدن پینوشه به اروپا فرار کردند و زندگی جدیدی را از سر گرفتند؛ اما لوچو در وطن خود باقی ماند و تحت شکنجه، دچار مشکلات روانی و بدنی شد.

اکنون آن‌ها، پس از سال‌های زیاد جمع شده‌اند تا آخرین عمل انقلابی خود را انجام دهند؛ اما پیش از آن، باید منتظر انقلابیِ آنارشیستی به نام «سایه» باشند که وظیفه‌ی رهبری آن‌ها را به عهده دارد. تجدید دیدار آن‌ها، با سخن گفتن پیرامون گذشته و اتفاقات آن مصادف شده است؛ غافل از اینکه در همین زمان، «سایه» به علت تصادف جان داده و آن‌ها را بی‌رهبر گذاشته.

در این وضعیت، تکلیف آن‌ها چیست؟ آیا باید همچنان در انجام عمل انقلابی خود ثابت‌قدم باشند و یا از آن صرف‌نظر کنند؟ آیا آن‌ها می‌توانند بدون رهبر کاری از پیش ببرند؟ به نظر می‌رسد این زمان، بهترین نقطه برای یکی از آن‌هاست تا بتواند توانایی‌هایش را به دیگران ثابت کند و سازماند‌هی آن‌ها را برعهده بگیرد؛ اما چه کسی؟

کتاب سایه‌ آنچه بودیم مناسب چه کسانی است؟

کتاب سایه‌ٔ آنچه بودیم برای تمام علاقه‌مندان به رمان‌های تاریخی جذاب خواهد بود. همچنین کسانی که به تاریخ شیلی و مبارزات آن علاقه دارند، این کتاب را بسیار خواندنی خواهند یافت.

با لوئیس سپولودا بیشتر آشنا شویم

لوئیس سپولودا، نویسنده، کارگردان، فیلمنامه‌نویس و روزنامه‌نگار اهل شیلی بود. او که مقارن با دوران ریاست جمهوری سالوادور آلنده، در وزارت فرهنگ مشغول به کار بود، با قدرت گرفتن پینوشه به زندان افتاد و با تلاش عفو بین‌الملل آزاد شد. سپولودا ‌بار دیگر توسط حکومت پینوشه به هشت سال تبعید محکوم شد و این نقطه، آغاز جدایی او از کشور شیلی بود. از دیگر کتاب‌های او می‌توان به «پیرمردی که داستان‌های عاشقانه می‌خواند»، «کشف بزرگ حلزون» و «جوجه مرغ دریایی» اشاره کرد. این نویسنده‌ی مشهور، درنهایت به‌واسطه‌ی ویروس کرونا از دنیا رفت.

در بخشی از کتاب سایه‌ آنچه بودیم می‌خوانیم

عصر روزی که دنبال نسخۀ آنلاین روزنامۀ لوموند بود، به اشتباه رفت به صفحه‌ای پر از تبلیغات، و میان انبوه پیشنهادهای مربوط به همۀ جنسیت‌ها و شغل‌های شناخته‌شده، چشمش به یک آگهی افتاد که رعشه به جانش انداخت.

«ان‌ال‌ایستون ویسکاچاس. تماس بگیرید.» در کنار آن آدرس اینترنتی یک شبکۀ اجتماعی بود. روی آن کلیک کرد، ثبت‌نام کرد و آنچه بعد خواند بیشتر شگفت‌ز‌ده‌اش کرد. «اگر یکی از رفقای ستون ویسکاچاس بودید، به این پاسخ دهید. پلنگ سیاه.»

خوشحال شد از اینکه فهمید لولو گارمندیا هنوز زنده است. هر دوی آن‌ها کمونیست‌های جوان را ترک کردند و به صفوف سوسیالیست‌ها پیوستند، و خیلی زود به قوی‌ترین جناح حزب، ارتش آزادی‌بخش ملی، ملحق شدند. گرایشی انترناسیونالیستی که هرچند مبارزۀ مسلحانه را وسیله‌ای ممکن برای کسب قدرت می‌دانست، تشخیص داد شیلی موردی خاص است، کشوری آرام در قاره‌ای که بوی باروت می‌داد. ان‌ال‌ا‌یِ شیلی برای حمایت از مبارزه‌ای که چه ‌گوارا در بولیوی آغاز کرد، پا گرفت.

بعدها، با گذشت ماه‌ها و سال‌ها، فهمیدند که آلنده و رفقای گارد ریاست‌جمهوری تا زمانی که مهماتشان تمام نشده بود جنگیده بودند. اگرچه با دشمنی مسلح مواجه شده بودند که صد به یک از آن‌ها بیشتر بود، تلفات زیادی به آن‌ها زدند و فقط دو مدافع لا موندا جان باختند، روزنامه‌نگار آگوستو اولیوارِس بهترین دوست آلنده و خود رئیس‌جمهور. هر دو خودکشی کرده بودند.

رفقای گارد ریاست‌جمهوری طبق آخرین دستور آلنده خودشان را تسلیم کردند. آن‌ها را خلع‌سلاح‌ کردند و به ارتش شیلی و شکنجه‌گرانش تحویل دادند که برای کنوانسیون ژنو پشیزی هم ارزش قائل نبودند. هرگز هیچ ارتشی مانند ارتش شیلی چنین حیثیت خود را لکه‌دار نکرده بود.