معرفی و دانلود کتاب قتل زیر 60 ثانیه

معرفی کتاب قتل زیر 60 ثانیه

کتاب قتل زیر 60 ثانیه رمانی از مرجان بیرانوند و در ژانر پلیسی و جنایی است. داستان درباره‌ی سرگرد آیین نواب است که برای رمزگشایی از قتل یکی از همکارانش به نام سرهنگ مظفری، وارد مسیر خطرناکی می‌شود و در این مسیر، راز تلخی را کشف می‌کند.

درباره‌ی کتاب قتل زیر 60 ثانیه

کتاب قتل زیر 60 ثانیه نوشته‌ی مرجان بیرانوند رمانی در ژانر جنایی و پلیسی است. این رمان در سال 1397 توسط انتشارات آئی‌سا منتشر شد و با استقبال خوانندگان به سرعت به نوبت سوم چاپ در سال 1400 رسید.

داستان از این قرار است: سرگرد آیین نواب در میانه‌ی تحقیقات حول پرونده‌ی قتل یک پیرمرد توسط قاتلی آماتور است که از کشته شدن نیروی بازنشسته‌ی پلیس یعنی سرهنگ مظفری خبردار می‌شود. نواب، شوکه از این قتل، تحقیقاتش را برای رمزگشایی از قتل سرهنگ مظفری آغاز می‌کند و متوجه می‌شود که این دو قتل احتمالاً به هم مرتبط هستند. هرچه که پرونده‌ی سرهنگ جلوتر می‌رود و نواب به کشف راز نزدیک‌تر می‌شود، خطرات هم بیشتر شده و خانواده‌اش هم با این قتل رازآلود درگیر می‌شوند. سرگرد نه تنها باید انتظار خطرات راه را داشته باشد، بلکه باید برای کشف رازهایی باورنکردنی و تلخ درباره‌ی اطرافیانش هم خودش را آماده کند.

علت محبوبیت این اثر را جدای از قلم نویسنده، باید در استفاده‌ی او از پرونده‌های واقعی جست. پرونده‌ی اصلی داستان خیالی است اما پرونده‌های متفرقه با کمی دخل و تصرف، برگرفته از پرونده‌های واقعی هستند. به همین دلیل این اثر گزینه‌ای بسیار مناسب برای علاقمندان به ژانر جنایت واقعی (True crime) نیز محسوب می‌شود.

کتاب قتل زیر 60 ثانیه برای چه کسانی مناسب است؟

کتاب قتل زیر 60 ثانیه به طرفداران رمان‌های پلیسی و جنایی توصیه می‌شود. همچنین علاقمندان به پرونده‌های واقعی نیز از این رمان لذت خواهند برد.

با مرجان بیرانوند بیشتر آشنا شویم

مرجان بیرانوند رمان‌نویس ایرانی متولد سال 1373 است که با نام هنری «ماه‌پسند» نیز می‌نویسد. او تاکنون چهار اثر به‌نام‌های «سناتور»، «کاج‌های برفی»، «بوی نای عشق» و «قتل زیر 60 ثانیه» منتشر کرده است.

در بخشی از کتاب قتل زیر 60 ثانیه می‌خوانیم

شکیبا بلند می‌شود و به دنبال مرد به طرف راهرویی در نزدیکی جایی که نشسته‌ایم می‌رود. لیوان شربتم را برمی‌دارم و همان طور که جرعه‌ای می‌نوشم خانه را از نظر می‌گذرانم. خیلی بزرگ نیست. یک پذیرایی که دور تا دورش مبل چیده شده و یک بوفه در بین‌شان قرار گرفته و یک میز کنسول و آینه‌اش که در جایی نزدیکی در ورودی است و در انتهای دیگر خانه یک میز خاطره که روی آن و بالایش، روی دیوار، قاب عکس‌های فراوانی قرار دارد.

با همان لیوان شربت بلند می‌شوم و به طرف میز می‌روم. نگاه‌های کنجکاو چند آدمی که آنجا نشسته‌اند را بی‌خیال می‌شوم و به عکس‌ها نگاه می‌کنم. یک عکس سیاه و سفید از عروسی. عکس از دخترش وقتی که کوچک بوده، یک عکس خانوادگی، عکس دخترش با لباس مدرسه و کنارش عکسی از همین دختر ولی با لباس فارغ‌التحصیلی، روی دیوار چند عکس از خودش با لباس نظامی و چند عکس دیگر که همه قدیمی هستند و او را در کنار همکارانش نشان می‌دهند. لیوان شربت را بالا می‌گیرم و تک‌تک نگاه‌شان می‌کنم که برای لحظه‌ای از خوردن شربت باز می‌مانم. به عکس پیش رویم بیشتر دقت می‌کنم. نه، اشتباه نمی‌کنم! قاب عکس را از روی دیوار برمی‌دارم و در روشنایی، دوباره نگاهش می‌کنم. خودش است! سرهنگ مظفری و او در کنار تعدادی دیگر در یک اتاق که همه دور میزی جمع شده‌اند و لبخند می‌زنند. مربوط به سال‌ها پیش است. وقتی سرهنگ یک سروان بوده و سرگرد سلیمانی یک استوار!

- می‌تونیم بریم قربان.

به طرفش می‌چرخم و قاب عکس را رو به ‌رویش می‌گیرم.

- این عکسو نگاه کن!!!

با ابروهایی درهم شده به عکس خیره می‌شود ولی احتمالاً چیزی دست‌گیرش نمی‌شود. شاید او مثل من سرهنگ مظفری را از همان ابتدای راه، به یاد نداشته باشد.