معرفی و دانلود کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز

معرفی کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز

کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز، نوشته‌ی گوردن کورمن ماجرای گروهی از دانش‌آموزان لج‌باز و طردشده‌ی یک مدرسه است که‌ با نام «بدقلق‌ها» شناخته می‌شوند. حضور یک معلم پیر و بی‌حوصله به نام آقای «کرمیت» نیز ماجرای این کلاس را عجیب‌تر می‌کند؛ اما حوادثی که در آینده رخ می‌دهد و ورود یک شاگرد قدیمی به داستان، سرنوشتی به‌کل متفاوت را برای بدقلق‌ها و معلم پیرشان رقم خواهد زد. گفتنی‌ست این اثر نامزد جایزه‌ی گودریدز در سال 2019 بوده است.

درباره‌‌ی کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز

شاید شما هم تجربه‌ی حضور در یک کلاس شلوغ و آشفته را داشته‌‌ باشید؛ یا شاید هم تجربه‌ی بودن در آشفته‌ترین کلاس مدرسه! اما ماجرایی که گوردن کورمن (Gordon Korman) در کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز (The unteachables) برایتان تعریف خواهد کرد، از عجیب‌ترین کلاس‌هایی که در مدرسه از سر گذرانده‌اید هم عجیب‌تر است!

چه کسی‌ دوست دارد در کلاس بدقلق‌ها باشد؟ هیچ‌کس! فقط خود بدقلق‌ها هستند که تحمل این کلاس عجیب‌وغریب را دارند. برای همین است که این دانش‌آموزان را از باقی مدرسه جدا کرده‌اند. در این کلاس، تقریباً هیچ‌چیز سر جای خودش نیست. کلاس بدقلق‌ها در شیطنت و تنبلی شهره‌ی عام و خاص است و هیچ‌کس در این کلاس تابه‌حال رنگ موفقیت را به خود ندیده! پارکر -یکی از همین بدقلق‌ها- حتی خواندن هم بلد نیست. آلدو، نمی‌تواند جلوی خود را بگیرد تا هردقیقه از کوره در نرود. کیانا، ایلین و باقی شاگرد‌ها هم هرکدام مشکلات خود را دارند. کلاس‌ بدقلق‌ها گروهی از بچه‌های طرد‌شده در اتاقی جداافتاده از مدرسه است، جایی برای وصله‌های ناجور!

حال فرض کنید اگر به این کلاس عجیب‌وغریب، یک معلم عجیب‌وغریب هم اضافه شود چه خواهد شد؟ آقای زکری کرمیت که یک زمان در کار خودش حرف اول را می‌زد، اکنون یک معلم پیر و عصاقورت‌داده‌ است. او نیز از لشکر شکست‌خورده‌ها می‌آید و هنوز هم بابت تجربیات تلخ خود در گذشته غصه می‌خورد. اکنون آقای کرمیت در سالِ آخرِ مانده به بازنشستگی خود به جمع کلاس بدقلق‌ها اضافه شده؛ چه جمع عجیبی!

این دانش‌آموزان که هیچ ‌معلمی تا به حال از پسشان برنیامده، فکرش را هم نمی‌کردند گیر یک معلم بدقلق‌تر از خود بیافتند. حتی خود آقای کرمیت هم فکر نمی‌کرد روزی برسد که دوباره به آموزش توجه نشان دهد؛ اما از همه عجیب‌تر آنکه هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد ماجرای دانش‌آموزان طردشده‌ و معلم پیر و ناامیدشان در ادامه، رنگی از روشنی و تغییر به خود بگیرد! اما چه اتفاقی می‌توانست سرنوشت کلاس بدقلق‌ها را از این‌رو به آن‌رو کند؟ برای رسیدن به پاسخ این سؤال، با ماجرای رمان بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز همراه باشید. این کتاب اولین‌بار در سال 2019 منتشر شد و نسخه‌ی فارسی آن نیز به همت نشر پرتقال و با ترجمه‌ی غزل یزدان‌پناه در اختیار علاقه‌مندان فارسی‌زبان قرار گرفت.

جوایز و افتخارات کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز

• برنده‌ی جایزه‌ی Truman Readers در سال 2022
• نامزد جایزه‌ی گودریدز برای رده‌ی سنی کودک در سال 2019

نکوداشت‌های کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز

• یک رمان جدید و خنده‌دار نوجوانان از نویسنده‌ی محبوب و پرفروش، گوردن کورمن. (وب‌سایت آمازون)
• این کتاب همراه با طنز و صمیمیتی است که بسیاری از طرفداران کورمن انتظار دارند. (اسکول لایبرری ژورنال)

کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این کتاب به تمامی نوجوانان مشتاق به داستان‌های ماجرایی و خلاقانه پیشنهاد می‌شود.

با گوردن کورمن بیشتر آشنا شویم

گوردن کورمن (متولد 1963) یک نویسنده‌ی کانادایی-آمریکایی است. کورمن به‌عنوان یکی از پرکارترین نویسندگان ادبیات نوجوان شناخته می‌شود. او اولین کتاب خود را در نوجوانی و برای معلم‌اش نوشت. آمار کتاب‌های چاپ‌شده‌ی کورمن تا اکنون به نَوَد جلد رسیده و او را به یکی از پرفروش‌ترین نویسندگان نیویورک تایمز بدل کرده است. همچنین از این نویسنده کتاب‌های زیادی به فارسی ترجمه شده که در این بین می‌توان به «رمز امپراطور»، «یادداشت دروغی» و «بی‌استعداد» اشاره کرد.

کورمن اکنون در لانگ آیلند نیویورک به همراه همسر و سه فرزندش زندگی می‌کند.

در بخشی از کتاب بدقلق‌ها و معلمی به اسم قورباغه‌ی سبز می‌خوانیم

اگر این بچه‌ی بیچاره بخواهد شاگردهای متوسطه را هم به همان روش کلاس‌های مهدکودکش درس بدهد، تا قبل از روز کریستف کلمب، خرخره‌اش را جویده‌اند. باید با او صحبت کنم و نکته‌هایی را برایش توضیح دهم، اما اگر این کار را بکنم، یعنی اهمیت داده‌ام و همه‌ی دردسرها از همین اهمیت دادن شروع می‌شود؛ این درسی است که از تجربه‌های تلخ یاد گرفته‌ام. اما من از راه اهمیت دادن به نزدیکی قله‌ی بازنشستگی نرسیده‌ام. برای رسیدن به اینجا فقط سرم را انداخته‌ام پایین و بی‌خیالی طی کرده‌ام؛ حالا چه شاگردهای ممتاز به من بدهند، چه بدقلق‌ها، چه زامبی‌های آخرالزمانی. من فقط باید تاب بیاورم.

رضایتمندی‌های کوچکی هم وجود دارد؛ صدای فیسِ بسته شدن درِ ورودی مدرسه، پشت‌ سرم، وقتی که از ساختمان بیرون می‌روم؛ قرچ‌قروچ قدم‌هایم روی آسفالت‌ داغان پارکینگ؛ درد ناگهانی شانه‌ی کوفته‌ام، وقتی که درِ قراضه‌ی کراسیلرِ کونکورد 1992 را باز می‌کنم؛ همان ماشین آبیِ آسمانی که من و فیونا خریدیم تا زندگی جدیدمان را باهم شروع کنیم؛ البته حالا دیگر حسابی زنگ زده است و رنگی به تنش نیست. نمی‌دانم برای چه این‌همه سال نگهش داشته‌ام. مطمئناً علتش پول نیست. از هزینه‌هایی که تا حالا برای تعمیرش داده‌ام، می‌شد لامبورگینی خرید. سوئیچ را می‌چرخانم و استارت می‌زنم. موتور صدای خفه‌ای می‌دهد و خاموش می‌شود. چند دقیقه بعد، کاپوت را داده‌ام بالا و دارم گیج و سردرگم، داخل آن را نگاه می‌کنم. ناگهان صدای غیژِ لاستیک ماشین می‌آید و وانتی با سرعت زیاد، نعره می‌کشد و دنده‌عقب به‌سمت من می‌آید. تنها فکرم این است که اگر حالا، همین‌جا له‌و‌لورده شوم و بمیرم، دکتر تادئوس و اداره‌ی آموزش منطقه دیگر مجبور نیستند بازنشستگی زودهنگامم را پرداخت کنند.