معرفی و دانلود کتاب قطار دهلی بمبئی

معرفی کتاب قطار دهلی بمبئی

تارهای سفید مو سال به سال بیشتر می‌شود و خطوط روی پوست عمیق‌تر؛ به عمق رنج‌هایی که در زندگی به جان می‌خریم. کتاب قطار دهلی بمبئی، روایتی از دغدغه‌های زندگی در اجتماعی آسیب‌پذیر است. روایت چالش‌های زندگی روزمره و به دوش کشیدن بار سنگین تلخی‌های دیروز. فریده خرمی با قلم روان و جان‌دار خود، توانسته است شخصیت‌هایی را خلق کند که با یک یا چند نفر از آن‌ها می‌توانیم احساس هم‌ذات‌پنداری داشته باشیم.

درباره‌ی کتاب قطار دهلی بمبئی

کتاب قطار دهلی بمبئی شامل چهار داستان است که در هر کدام از آن‌ها یک نفر راوی است و داستان خود را با لحنی بسیار ساده روایت می‌کند. در این کتاب خبری از پیچیدگی‌های زبانی نیست و همه چیز بسیار شفاف تصویرسازی شده است. فریده خرمی در داستان‌های خود، وضعیتی را ایجاد نمی‌کند؛ بلکه نوعی درون‌نگری دارد و خواننده را به فضای ذهنی شخصیت‌ها هدایت می‌کند. در داستان اول این مجموعه، راوی یک زن معمولی با خواسته‌های معمولی است. زنی که از چین و چروک‌های افتاده پای چشمش ناراضی است و هر روز موهای سفیدش را در آینه رصد می‌کند. زندگی عاطفی این زن ثباتی ندارد و درگیر چالش‌هایی است که به ظاهر حل نخواهند شد.

در داستان دوم کتاب قطار دهلی بمبئی که نام کتاب نیز از آن برداشته شده، نیز راوی یک زن است که طی سفر به هند، خاطرات خود را مرور می‌کند و از پیشینه‌ی خانوادگی خود می‌گوید. دیالوگ‌های این داستان، کوتاه اما جان‌دار هستند و به جذابیت متن افزوده‌اند. راوی این داستان، در میان عطرهای تند و شلوغی دلهره‌آور دهلی، قصه‌ی زندگی‌اش را برای ما می‌گوید و ما را با فضای ذهنی خود همراه می‌کند.

کتاب قطار دهلی بمبئی یک مجموعه داستان ایرانی است که انتشارات هیلا آن را منتشر کرده و در دسترس علاقه‌مندان قرار داده است.

کتاب قطار دهلی بمبئی برای چه کسانی مناسب است؟

طرفداران داستان‌های فارسی معاصر، از مطالعه‌ی کتاب قطار دهلی بمبئی لذت خواهند برد. این کتاب می‌تواند برای علاقه‌مندان به داستان‌های اجتماعی که در آن به امور روزمره پرداخته می‌شود نیز جذاب باشد.

در بخشی از کتاب قطار دهلی بمبئی می‌خوانیم

سرما از کف زمین به تن لاله نفوذ مى‌کرد. با خودش لج کرده بود. از جا بلند نمى‌شد. آن‌وقت‌ها که براى تعطیلات به باغ مى‌آمدند و نیشِ زبانى از آقاجان مثل ترکه خیس به تنش مى‌خورد، پیاده راه مى‌افتاد مى‌رفت برگ جهان. از بلندى، روستا را آرام و بى‌صدا توى دره مى‌دید. بیراهه خاکى مارپیچ را تند و تیز پایین مى‌رفت. شوکا بود. لب رودخانه روى اولین تخته‌سنگ مى‌نشست. سنگ پرت مى‌کرد توى آب. نگران برگشتن نبود. تا قبل از تاریکى یک نفر با جیپ دنبالش مى‌آمد؛ آقاجان یا جاوید. کاش مرد بود. لب رودخانه چادر مى‌زد، آتشى برپا مى‌کرد و شب تا صبح به تماشاى شعله‌ها مى‌نشست.

وقتى که برمى‌گشتند آقاجان به عزیز مى‌گفت: «تحویل بگیر دخترت رو. مثل خودت و تیر و طایفه‌ت سرْبزرگه. اما یه روز رام مى‌شه.»

عزیز مثل لاله از این حرف‌ها آتشى نمى‌شد. خونسرد و خاموش کارش را مى‌کرد. انگار هیچ اتفاقى نیفتاده. دلش را با وعده سالیان خوش مى‌کرد. به لاله مى‌گفت: «یه روز به آخر عمرم مونده، از این مرد طلاق مى‌گیرم.»

یا مى‌گفت: «سِر شده‌م. پوستم کلفت شده.»

لاله دلش مى‌خواست عزیز سِر نباشد، پوستش کلفت نباشد. چشم‌غره برود. داد و بیداد راه بیندازد. پا به زمین بکوبد. اگر فایده نداشت ظرف بشکند. فایده نداشت بشقابى، لیوانى، چیزى سمت آقاجان پرت کند.

عزیز یک روز به آخر عمرش مانده، طلاق نگرفت. به لاله سفارش کرد که مواظب جاوید و آقاجانش باشد. تنهایشان نگذارد. نگفت که مواظب خودش هم باشد، مبادا تنها بماند. گفت: «از بابت تو خیالم راحته. از پس زندگى خودت برمى‌آى.»

فهرست مطالب کتاب

1: آب حیات
2: قطار دهلى‌ بمبئى
3: گیاه بى‌مرگى
4: قوچ سیاه و سپید