معرفی و دانلود کتاب پس از تو

معرفی کتاب پس از تو

کتاب پس از تو به سراغِ داستان زندگی زنی می‌رود که معشوقش را به‌تازگی از دست داده است. جوجو مویز در این رمان احساسات مختلف انسان پس از یک فقدان را به زیبایی به تصویر می‌کشد. این کتاب در ادامه‌ی کتابِ پرفروشِ «منِ پیش از تو» نوشته شده است.

درباره‌ی کتاب پس از تو

جوجو مویز (Jojo Moyes) کتاب پس از تو (After You) را در ادامه‌ی رمان پرفروش منِ پیش از تو به رشته‌ی تحریر درآورد. ویل ترینور و لوئیزا کلارک، شخصیت‌های اصلی رمان عاشقانه‌ی منِ پیش از تو بودند. ویل که موتورسوار و مدیر اجرایی بود، در یک حادثه از گردن به پایین فلج شده بود. او برای کارهای روزمره‌اش نیاز به یک پرستار تمام‌وقت داشت. لوئیزا کلارک به‌عنوان پرستار وارد خانه‌ی ویل شد و کم‌کم جای خود را در دل این مرد تلخ باز کرد. اما ویل با وجود عشق لوئیزا هم نتوانست از ناتوانی حرکتی‌اش چشم‌پوشی کند، پس از لوئیزا خواست تا او را به سازمانی در سوئد ببرد که به خودکشی خودخواسته (اتانازی) کمک می‌کند.

این داستانْ پیش‌زمینه‌ای برای شروع رمان پس از تو بود، اما برای مطالعه‌ی کتاب پس از تو اجباری به خواندن آن نخواهید داشت. کتاب حاضر رمانی مستقل با مضمونِ غمِ از دست دادن است. زمانی که بسیاری از خوانندگان با لوئیزا برای از دست دادن ویل سوگواری کردند، مشتاق بودند سرنوشت او را بعد از این فقدان دنبال کنند. به‌این‌ترتیب جوجو مویز داستان پس از تو را در زمانی روایت می‌کند که هجده ماه از مرگ ویل گذشته. حالا لوئیزا با پولی که ویل برایش به جا گذاشته، در لندن خانه‌ای خریده و در کافه‌ای مشغول به کار است. اما هنوز نتوانسته به وصیتی که ویل به او کرده، عمل کند.

«چند وقتی در دنیای جدیدت احساس ناراحتی خواهی کرد. رانده شدن از منطقه‌ی امن، همیشه احساس غربت به‌همراه دارد... کلارک، اشتیاق و بی‌باکی در وجود تو هم هست؛ ولی مثل خیلی از آدم‌ها آن را در اعماق وجودت مدفون کرده‌ای. فقط خوب زندگی کن. فقط زندگی کن!»

این آخرین کلماتی است که ویل ترینور برای لوئیزا به جا گذاشته، اما لوئیزا همچنان در افسردگی به سر می‌بَرد. او مدام در فکر ویل است و در ذهنش با او حرف می‌زند؛ تااینکه یک اتفاق زندگی او را در مسیر جدیدی قرار می‌دهد؛ سقوطِ لوئیزا کلارک از پشت‌بام. حالا او مجبور است به شهر خودش برگردد که سلامتش را بازیابد. آشنایی با گروه حامیِ Moving On، و شرکت در جلسات غلبه بر سوگ، او را به بینش جدیدی می‌رساند. لوئیزا در این گروه با افراد دیگری که مثل خودش فقدان را تجربه کرده‌اند آشنا و در نهایت، به امدادگری به نام سم معرفی می‌شود؛ تنها کسی که ممکن است او را درک کند. ترس لوئیزا از این است که عشق ویل از دلش برون برود و عاشق سم شود.

آشنا شدن با دختری به اسم لیلی، اتفاق مهم دیگری است که زندگی لوئیزا را تغییر می‌دهد. او خودش را وقف سروسامان دادن به زندگی لیلی می‌کند. در این میان توانایی لوئیزا در کنترل مسائل، از او شخصیتی مثال‌زدنی می‌سازد.

کتاب پس از تو دربار‌ه‌ی روابط و احساسات انسانی است که هر شخصی در زندگی تجربه کرده یا ممکن است تجربه کند. غمِ از دست دادن بر شخصیت اصلی داستان سایه می‌اندازد، اما او را به‌مرور سرسخت‌تر می‌کند و به سمت روابط تازه‌ای با افراد سوق می‌دهد. شاید برای لوئیزا هجده ماه زمان ببَرَد، اما او در نهایت می‌تواند وصیت ویل را به کار گیرد و به زندگی بازگردد. برای لوئیزا کلارک، زندگی پس از ویل ترینور به معنای یادگیریِ دوباره‌ی عاشق شدن، با تمام خطراتی است که به همراه دارد.

این رمان با ترجمه‌ی فاطمه قربان‌زاده، توسط انتشارات یوشیتا به چاپ رسیده است.

نکوداشت‌های کتاب پس از تو

• رمان پس از تو موفقیت دوباره‌ای برای جوجو مویز است. (یواس‌ای تودی)

• مویز با لحن طنزی به ما یادآوری می‌کند که حتی اگر زمانی غمگین بوده‌اید، آینده‌ی متفاوتی در انتظارتان خواهد بود. (Miami Herald)

• نبوغ مویز در به تصویر کشیدن مسائل طبقاتی، آداب و رسوم اجتماعی و روابط پیچیده‌ی انسانی ستودنی است. (Bobbi Dumas، NPR)

• سرنوشت شخصیت‌ها چیزی است که بیشتر نویسندگان از آن دوری می‌کنند، اما جوجو مویز قصه‌ی هیجان‌انگیز زنی دل‌شکسته را به تصویر می‌کشد که دوباره عاشق می‌شود. (Maureen Corrigan، NPR)

کتاب پس از تو برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی رمان پس از تو برای علاقه‌مندان به ادبیات عاشقانه و افرادی که حس فقدان را تجربه می‌کنند، سراسر لذت و شگفتی است.

با جوجو مویز بیشتر آشنا شویم

جوجو مویز در سال 1969 در میدستون انگلستان متولد شد. او نوشتن رمان‌های عاشقانه را از سال 2002 شروع کرد. جوجو مویز با نوشتن رمان «من پیش از تو» در فهرست نویسندگان پرفروش نیویورک‌ تایمز قرار گرفت. این کتاب نامزد دریافت بهترین کتاب داستانی گودریدز شد. کتاب «باز هم من» ادامه‌ی دو رمان منِ پیش از تو و پس از تو است. این رمان داستان مهاجرت لوئیزا به نیویورک را روایت می‌کند.

جوجو مویز تابه‌حال دو بار برنده‌ی جایزه‌ی سال رمان عاشقانه از انجمن نویسندگان رمان عاشقانه (Romantic Novelists' Association) شده است. این جایزه به کتاب‌های «میوه‌ی خارجی» و «آخرین نامه‌ی معشوق» تعلق گرفت.

از دیگر آثار مطرح جوجو مویز می‌توان به کتاب‌های «ماه‌عسل در پاریس»، «دختری که رهایش کردی» و «ستاره‌بخش» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب پس از تو می‌خوانیم

خیابان‌های دل‌باز زادگاه من حالا برایم غریبه شده‌اند. با چشمانی تحلیل‌گر و غیرصمیمی به آن‌ها نگاه می‌کنم و متوجه می‌شوم که همه چیز چقدر کوچک، خسته‌کننده و ناچیز به نظر می‌رسد. با خودم فکر می‌کنم که شاید ویل، وقتی برای اولین بار بعد از تصادفش به خانه برمی‌گشت همه چیز را همین‌قدر کوچک می‌دید. بعد سعی می‌کنم این فکر را از سرم بیرون کنم.‌‌ همان‌طورکه در خیابان خودمان پیش می‌رویم، احساس می‌کنم که آرام‌آرام در صندلی خودم فرو می‌روم. دلم نمی‌خواهد بایستم و با همسایه‌ها گپ‌وگفت مؤدبانه داشته باشم و برایشان توضیح بدهم. دلم نمی‌خواهد به خاطر کاری که کرده‌ام من را قضاوت کنند!
- خوبی؟
بابا طوری روی خودش را برمی‌گرداند که انگار می‌داند چه افکاری در سرم می‌گذرد.
- خوبم!
- آفرین دختر خوب!
بعد کمی به من نزدیک می‌شود.
وقتی توقف می‌کنیم، مامان را می‌بینم که جلوی در ایستاده است؛ فکر کنم از نیم‌ساعت پیش پشت پنجره منتظرمان بوده است. بابا یکی از کیف‌هایم را روی پله می‌گذارد، بعد برمی‌گردد تا به من کمک کند، در همان حال کیف دیگرم را روی دوشش می‌گذارد.

عصایم را با دقت روی سنگ‌فرش می‌گذارم و‌‌ همان طور که آرام‌آرام جلو می‌روم، تکان خوردن پرده‌ها را در پشت سرم احساس می‌کنم. زمزمه‌ی همسایه‌ها را می‌شنوم که می‌گویند، ببین چه کسی آمده، فکر می‌کنی این بار چه کار کرده؟

بابا من را به جلو راهنمایی می‌کند. او با دقت به پاهایم خیره شده، انگار هر لحظه ممکن است پاهایم فرار کنند و جایی بروند که نباید. مدام می‌گوید: «خیله خب! فعلاً زیادی تند نرو.»

پدربزرگ را می‌بینم که زیرپیراهن چهارخانه و بلوز آبی زیبایش را پوشیده و پشت سر مامان داخل سالن منتظر ایستاده است. هیچ چیز تغییر نکرده؛ کاغذدیواری همان کاغذدیواری، فرش سالن هم همان فرش قبلی است؛ حتی از آنجا می‌توانم خطوط نخ‌نمایی را ببینم که به خاطر جاروبرقی صبح مامان روی فرش ایجاد شده است. کاپشن خزدار قدیمی و آبی‌رنگم را هم در جارختی می‌بینم. تازه هجده ماه گذشته؛ ولی احساس می‌کنم ده سال از اینجا دور بوده‌ام.