معرفی و دانلود کتاب گرگ آباد

معرفی کتاب گرگ آباد

در پارکی کوچک و پرتردد، شُهره دست‌فروشی است که بافتنی‌هایش را می‌فروشد و از خلال سرگذشت و دردهای مردمانی که در رفت‌وآمد هستند، پرسش‌های بی‌پاسخ خود را مرور می‌کند. مریم سمیع زادگان در کتاب گرگ آباد داستانی اجتماعی خلق کرده که آسیب‌های اجتماعی چون فقر، بیکاری، اعتیاد و خیانت را از نگاه یک زن بازتاب می‌دهد.

درباره‌ی کتاب گرگ آباد

کتاب گرگ‌آباد روایت زندگی شهره شهیدی، زنی جوانی با خانواده‌ای مذهبی و فرهنگی متأثر از انقلاب است که برای تأمین زندگی‌اش کلاه، دستکش، شال‌گردن و پاپوش‌های رنگی می‌بافد و محصولاتش را در پارک محل می‌فروشد. این پارک محل تلاقی سرگذشت‌ها، دردها و امیدهای شخصیت‌های مختلف است. شهره در این پارک با آدم‌هایی متفاوت مواجه می‌شود و در هر مواجهه، پاسخ پرسش‌های دیرینه‌اش را باز می‌یابد. مریم سمیع‌زادگان در کتاب گرگ آباد با نثری روان و بی‌واسطه، تعارضات درونی، روابط انسانی و تأثیرات اجتماعی بر سرنوشت شهره را بازتاب می‌دهد؛ بی‌آنکه بخواهد پاسخ قطعی به بسیاری از مسائل دهد و بسیاری از گره‌ها را باز کند.

در کتاب گرگ آباد، شهره در مسیر زندگی با مسائلی مانند فقر، بیکاری، اعتیاد و خیانت روبه‌رو می‌شود و از کودکی تا بلوغ و زن بودن، در جست‌وجوی هویتی است که به نظر گم‌شده می‌آید. او، زن مجرد و مستقلی است که مدام به گذشته و مسائل حل‌نشده‌ی ذهنی‌اش بازمی‌گردد و خواننده را با خود هم‌سفر می‌کند. شهره در پارک کوچک خود، با دردهای جامعه روبه‌رو می‌شود و تصویری ملموس و باورپذیر از زندگی زنان ایرانی ارائه می‌کند. اجتماعی که شهره در آن حرکت می‌کند، جهانی است از تناقض‌ها و پرسش‌هایی که راه‌حلی ندارند؛ اما نیاز دارند که شنیده شوند. مریم سمیع‌زادگان این داستان را با اشارات مختلف به عناصر ادبی و فرهنگی همچون ترانه‌ی الهه‌ی ناز یا شعر ارغوان از هوشنگ ابتهاج همراه کرده است. به این طریق، وی خاطرات شیرین و محبوب را به ذهن خواننده متبادر می‌کند و به عمق و غنای اثر نیز می‌افزاید.

رمان اجتماعی گرگ آباد خط داستانی ساده‌ای دارد؛ اما داستان به‌هیچ‌وجه سطحی نیست. شخصیت‌ها، به‌ویژه شهره، با تعارض‌های درونی و روابطی که در پارک شکل می‌گیرد، شخصیت‌پردازی‌های عمیقی دارند. همچنین موضوعاتی چون فقر اجتماعی، بیکاری، اعتیاد، خیانت و بحران هویت به زیبایی از خلال موقعیت‌های روزمره و بدون شعارگویی مطرح می‌شوند. مریم سمیع‌زادگان در این کتاب نثر ساده و صمیمی را با دیالوگ‌های تأثیرگذار و گاهی طنزآمیز همراه کرده و موفق شده در کنار نمایش فقر، خیانت و دیگر دردهای اجتماعی به زیبایی‌های کوتاه زندگی هم اشاره کند.

در مجموع، کتاب گرگ آباد رمانی اجتماعی و درام از مریم سمیع‌زادگان است که با زبانی ساده اما تأثیرگذار، داستان زنی به نام شهره را روایت می‌کند که میان تعارض‌های درونی، آسیب‌های اجتماعی و روابط انسانی، جست‌وجوی خود را ادامه می‌دهد. این کتاب با تمرکز بر زنان و آسیب‌های اجتماعی، تجربه‌ای صمیمی، ملموس و واقعی را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.

این کتاب را کتابسرای تندیس منتشر کرده است.

کتاب گرگ آباد برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به داستان‌ها و رمان‌های اجتماعی ایرانی، به‌ویژه داستان‌هایی که با نگاه زنانه روایت می‌شوند، علاقه‌مند هستید یا درباره‌ی چنین رمان‌هایی مطالعه می‌کنید، این کتاب برای شما مناسب خواهد بود.

در بخشی از کتاب گرگ آباد می‌خوانیم

به داخل کیسه مشمعی سبز خال‌خال سفیدم که سال‌ها پیش آن را از بازار تجریش خریده‌ام نگاهی می‌اندازم. پُر است از گلوله کاموا‌های رنگی، از سال‌های دور و نزدیک، با هر جنس و ضخامتی که بخواهید، نازک، کلفت، پشمی. گلوله کاموای سفید لاجونی برمی‌دارم. انتخاب بعدی‌ام یک کلاف کاموای سرمه‌ای‌رنگ است که هفته پیش آن را خریده‌ام. نیم ساعتی طول می‌کشد تا گلوله‌اش کنم. منیرخانم می‌گفت: «کار باید درست انجام شود. قدم اول برای بافتن، گلوله‌کردن کلاف کاموا است. گاهی ممکن است ساعت‌ها طول بکشد اما ارزشش را دارد، بافتن را برایت آسان می‌کند.» من شاگرد‌زرنگ منیرخانم بودم، هر چه یادم داد به گوش گرفتم و مو به مو عمل کردم. بزرگ‌تر که شدم جای کاموا با کتاب عوض شد. دیگر منیرخانم نبود. جایش را ممدلی‌خان گرفت. اولین کاری که کرد آشنایی من با کتابخانه‌اش بود، کتابخانه‌ای در اتاق پنج دریِ خانه‌ی قدیمیِ بلوار کمالی که اندرونی و بیرونی داشت و با بالا رفتن از سه چهار پله سیمانی از کف حیاط آجر فرشی به آن می‌رسیدیم. حیاط، حوض فیروزه‌ای مستطیل شکل و دو باغچه گِرد داشت، در بهار و تابستان همیشه غرق گل‌های آهار و پامچال بود و زمستان‌ها عطر گل یخ خانه را پُر می‌کرد. خانه، مطبخی نقلی داشت که در زمان حیات ماه‌منظرعمه خرابش کردند و به واسطه قولی که ممدلی‌خان به او داده بود آشپزخانه‌ای امروزی داخل خانه بنا شد. دستشویی و توالتی که ممدلی‌خان و عمه به آن مَبال می‌گفتند، بزرگ‌ترین مصیبت خانه بود، اتاقکی تنگ و تاریک کنج حیاط. زمستان‌ها نور علی نور بود. فشار معده و مثانه‌ی زبان‌نفهم که شروع می‌شد باید هفت‌خوان را طی می‌کردی تا به آن مستراح برسی.