معرفی و دانلود کتاب آخ باخ ورماخت: تاریخ آلمان به روایت فریور خراباتی

معرفی کتاب آخ باخ ورماخت: تاریخ آلمان به روایت فریور خراباتی

مشخص نیست که چه اتفاقی باعث می‌شود تا یک ملت نازیست بشوند و بدون اینکه بخندند «هایل هیتلر» را فریاد بزنند! اما تاریخ مملو از اتفاقات و آدم‌های عجیب است و باید قضاوتشان را به خدا بسپاریم. کتاب آخ باخ ورماخت نوشته‌‌ی فریور خراباتی است که به سبک و شیوه‌ی خاص خود تاریخ آلمان را از دوران فرانک‌ها تا زمان آنگلا مرکل روایت می‌کند. خاصیت طنز بودن این کتاب به نویسنده اجازه می‌دهد تا به جانب‌داری برخی از گروه‌های سیاسی و نقد برخی دیگر نیز بپردازد.

درباره‌ی کتاب آخ باخ ورماخت

نویسنده معتقد است مردم آلمان سختکوش و زحمتکش هستند! چرا؟ چون موفق شده‌اند در دو جنگ جهانی شکست بخورند، کشور را به دو پاره تقسیم کنند، معروف‌ترین نسل‌کشی تاریخ را در کارنامه‌ی خود ثبت کرده و انقلاب‌های مختلف را شاهد باشند. البته ابتدای کتاب آخ باخ ورماخت اصلاً ربطی به جنگ جهانی‌ها ندارد و ما را به دوران قبل از ویلهلم دوم می‌برد؛ زمانی که فرانک‌ها به حکومت رسیدند و شارلمانی بر تخت سلطنت تکیه زده بود. اما همان ویلهلم داستان جالبی دارد، برای همین به‌سرعت به‌سراغ او می‌رویم. پادشاهی که با دستان خود حکم استعفایش را امضا و کشور را دو دستی به نازیسم تقدیم کرد. البته این بنده‌ی خدا هم حق داشت و نباید او را قضاوت کنیم؛ شاید اگر من و شما هم با شکست در جنگ جهانی اول کشورمان را به فقر و مصیبت می‌کشاندیم، خود عرصه را خالی کرده و اجازه می‌دادیم تا حزب نازیسم و هیتلر روی کار بیایند و با شکست در جنگ جهانی دوم کشور را به فقر و مصیبت بکشانند! به هر روی فریور خراباتی کوشیده تا ویلهلم را بیش از حد قضاوت نکند و قضاوت‌های خود را برای زمانی که شوروی نیمی از آلمان را تصاحب کرد نگه دارد و اغلب قضاوت‌گری‌های خود را به «آلمان شرقی» اختصاص دهد.

خوشبختانه کتاب آخ باخ ورماخت طنز است؛ زیرا در غیر این صورت نمی‌توانستیم بپذیریم که کسی این‌گونه به جهت‌گیری و جانب‌داری میان گروه‌های سیاسی مختلف بپردازد و از کلمات نه‌چندان محترمانه برای شخصیت های گوناگون تاریخی استفاده کند، اما این کتاب طنز و فریور خراباتی نیز طنزپرداز است. خاصیت طنز هم این است که حقایق را در برخی از موارد با تفریط و گاهی اوقات با افراط بازگو کند. کوچک‌نمایی و در مقابل آن اغراق، از ابعاد جدانشدنی فکاهی و طنز هستند و خراباتی نیز به‌عنوان یک طنزپرداز، واقعیت‌های تاریخی را با ادبیات و زبان خاص طنز خود بازگو کرده است.

حقیقتش را بخواهید فحاشی همیشه هم کار غلط و اشتباهی نیست؛ مثلاً هنگامی که فریور خراباتی در کتاب آخ باخ ورماخت هیتلر را «گوسفند» خطاب می‌کند، نمی‌توانیم به او خرده بگیریم. انصافاً نمی‌توان نسبت به بعضی از سیاستمداران موضعی بی‌طرف داشت و باید کسانی چون هیتلر و موسولینی را به بدترین شکل ممکن مورد انتقاد و ناسزا قرار داد. کتاب آخ باخ ورماخت از دوران جنگ جهانی اول و دوم عبور می‌کند و سپس به‌سراغ دوره‌ی جنگ سرد می‌رسد. فریور خراباتی در این بخش از کتاب آلمان شرقی را نسبت به آلمان غربی، خیلی مفلوک‌تر می‌داند و کلاً از بلوک شرق دل خوشی ندارد.

مهم‌ترین و متفاوت‌ترین شخصیتی که در کتاب آخ باخ ورماخت با او آشنا می‌شویم خانم آنگلا مرکل است. استثناء خانم مرکل برخلاف اغلب سیاستمداران آلمانی که تا پیش از ایشان روی کار بودند، به نابودی و تخریب آلمان همت نگمارد و اوضاع این سرزمین را سر و سامان داد. بسیاری از ما ایشان را در اخبار دیده‌ایم و فریور خراباتی نیز کوشیده است تا با زبان و نگاه طنز خود، شخصیت این بانوی سیاستمدار را به ما معرفی کند و از دستاوردهای ایشان بگوید.

کتاب آخ باخ ورماخت در انتشارات کتاب کوچه منتشر شده است.

کتاب آخ باخ ورماخت برای چه کسانی مناسب است؟

درست است که اصلاً به زبان و خیابان‌ها و غذاهایش نمی‌خورد که یکی از قدیمی‌ترین مناطق زیستگاه‌های بشر باشد، اما آلمان واقعاً سرزمین باقدمتی است. انسان‌های اولیه نیز برای جلوگیری از هرگونه شک و ظنی، با نقاشی‌های خود بر روی دیوار غارهای آلمان، این ادعا را اثبات کرده‌اند. از این تفاسیر که بگذریم تاریخ 200 - 300 سال اخیر این کشور بسیار جالب است و آشنایی با آن خالی از لطف نیست؛ البته کتاب آخ باخ ورماخت بیشتر از اینکه ما را با تاریخ آلمان آشنا کند، با زبان طنز به تحلیل وضعیت سیاسی آلمان، از گذشته تا امروز، و جهت‌گیری علیه گروه‌هایی خاص پرداخته است. این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات طنز و فکاهی مناسب است.

در بخشی از کتاب آخ باخ ورماخت: تاریخ آلمان به روایت فریور خراباتی می‌خوانیم

آدولف اُتو آیشمن: دومین آدولف حزب نازی در ابتدا یک فروشنده جاروبرقی در اتریش بود. از آنجایی که مشخص نیست هیتلر بر چه اساس افراد را انتخاب می‌کرده، او هم مانند هیملر که روزی مرغ‌دار بود، درحالی‌که داشت به یک مشتری توضیح میداد که «این مدل مَکِشش عالیه!» به عنوان رئیس اداره مربوط به یهودیان در سازمان امنیت رایش سوم منصوب شد. او در ابتدا از هیملر پرسید: «یهودی چیه؟» و وقتی فهمید چیزی است که می‌تواند آن را بُکُشد، قبول زحمت کرد و در پروژه «راه‌حل نهایی» او بود که برای «سرعت در انتقال اُسرا و روش اعدام» پیشنهاد قطارهای سریع‌السیر و اتاق‌های گاز را داد. آیشمن پس از جنگ به آرژانتین گریخت اما سال‌ها بعد دستگیر و به اورشلیم برده شد.

شرح این ماجرا در کتاب «آیشمن در اورشلیم» به قلم «هانا آرِنت» نوشته شده است. آیشمن معتقد بود که او مسئول کشتار نبوده و فقط کارمندی بوده که از دستورات مافوقش پیروی می‌کرده. همین پاسخ در نهایت موضوع «ابتذال شر» را مطرح می‌کند. آیا انسان صرفا باید مجری دستورات باشد یا از خودش باید عقل و شعور و انسانیت و دل‌رحمی داشته باشد؟ هرچند او در نهایت اعدام شد اما تا روز آخر زیر بارِ نقش خودش در کشتار یهودیان نرفت و در طول دادگاه با خونسردی تمام مانند یک کارمند به سوالات دادستان پاسخ داد. روانشناسان حاضر در دادگاه ماه‌ها روی آیشمن کار کردند و در پایان روی پرونده‌اش نوشتند: «هیچ نشانه بیماری روانی در متهم یافت نشد!»