معرفی و دانلود کتاب حکمرانی بر خود و دیگران: درس‌گفتارهای کولژ دو فرانس 1982 - 1983

معرفی کتاب حکمرانی بر خود و دیگران: درس‌گفتارهای کولژ دو فرانس 1982 - 1983

ایده‌ی مرکزی کتاب حکمرانی بر خود و دیگران پیرامون رابطه‌ی فلسفه و سیاست شکل می‌گیرد. میشل فوکو می‌کوشد در این کتاب از خلال پژوهشی مهیج و بدیع، به بررسی شیوه‌های حقیقت‌گویی و آزادانه صحبت کردن در دموکراسی‌ها و حکومت‌های استبدادی باستانی بپردازد و دیدگاه جدیدی را درباره‌ی رابطه‌ی خاص فلسفه با سیاست ارائه دهد.

درباره‌ی کتاب حکمرانی بر خود و دیگران

انتشار سخنرانی‌های فوکو در کالج دوفرانس ما را با سیر حیرت‌انگیز تحولات فکری او آشنا می‌کند. کتاب حکمرانی بر خود و دیگران (The government of self and others) به ما نشان می‌دهد که فوکو چگونه رابطه‌ی بین خود و دیگران را در بستر سیاست درک می‌کرد، چطور مفهوم «پارزیا» را در مرکز این رابطه قلمداد می‌نمود و به چه صورت از خلال این ایده به تعریف کنش فلسفی می‌رسید. این کتاب که دربرگیرنده‌ی سخنرانی‌های میشل فوکو در کالج دوفرانس است، پژوهشی را پیرامون مفهوم پارزیا در بر می‌گیرد و بازخوانی فوکو را از فلسفه‌ی باستانی حول این ایده پوشش می‌دهد. فوکو از طریق بررسی این مفهوم می‌کوشد حقیقت‌گویی، آزادی بیان و حقوق شهروندی یونان باستان را واکاوی کند و نشان می‌دهد که به‌راستی اصول اخلاقی فراموش‌شده‌ی دموکراسی آتن را چه چیزی تشکیل داده است.

فوکو این سخنرانی‌ها را برحسب تفسیر خود از برداشت کانت از نقد یا اخلاق انتقادی ایراد می‌کند و از خلال این تفاسیر به بررسی عمل حقیقت‌گویی به عنوان شکلی از خودسازی در فلسفه‌ی باستان می‌پردازد. فهم آراء و اندیشه‌های فوکو دشوار اما ضروری است. برای هرکسی که به دنبال سرآغازی برای مطالعه‌ی آثار میشل فوکو است، مجموعه‌ی سخنرانی‌های او در کتاب حکمرانی بر خود و دیگران می‌تواند انتخابی سنجیده و مناسب باشد.

از آنجایی که این سخنرانی‌ها برای عموم مردم نوشته شده‌اند، مفاهیم عمیق و پیچیده‌ای که در این کتاب از آن‌ها سخن به میان می‌آید، با زبانی قابل‌درک و آسان‌تر از دیگر نوشته‌های فوکو بیان می‌شوند. فوکو در کتاب حکمرانی بر خود و دیگران عناصر اساسی قواعدی را که فرهنگ غربی به عنوان جنبه‌هایی از حقیقت قلمداد می‌کند، بررسی کرده و از گفتمان‌های متعارف دراین‌باره فراتر می‌رود. او از بررسی حقیقت به عنوان قِسمی از واقعیت، خواه تجربی، مطلق یا نسبی، عبور می‌کند و می‌کوشد آن را به مثابه نوعی خاصی از اعمال انسانی واکاوی کند.

نشر چشمه ترجمه‌ی سید محمدجواد سیدی را از این اثر تهیه و منتشر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب حکمرانی بر خود و دیگران

• فوکو درست در میانه‌ی درک ما از جایی است که در آن قرار داریم. (The Nation)

• این سخنرانی‌ها بینش‌های مهمی را در مورد تکامل تمرکز اصلی آثار بعدی فوکو پیرامون رابطه‌ی بین قدرت و دانش ارائه می‌دهند. (اسکول لایبرری ژورنال)

• میشل فوکو ذهن هوشیار و حساسی دارد که می‌تواند سطوح آشنا و تثبیت‌شده‌ی روشنفکری را نادیده بگیرد و سؤالات جدیدی را مطرح کند. او به تکاپوی فرهنگ کیفیتی دراماتیک می‌بخشد. (نقد کتاب نیویورک)

• ایده‌های فوکو تقریباً در هر صفحه‌ی کتاب جرقه می‌زنند. ممکن است کلمات در دهه‌ی 1970 گفته شده باشند، اما آن‌قدر زنده و مرتبط به وضعیت کنونی به نظر می‌رسند که انگار همین دیروز نوشته شده‌اند. (انجمن کتاب)

کتاب حکمرانی بر خود و دیگران برای چه کسانی مناسب است؟

اگر به مطالعات فلسفی و سیاسی علاقه دارید، خواندن کتاب حکمرانی بر خود و دیگران را از دست ندهید.

با میشل فوکو بیشتر آشنا شویم

میشل فوکو (Michel Foucault) فیلسوف، نظریه‌پرداز اجتماعی و مورخ فرانسوی بود. او در پانزدهم اکتبر 1926 در پواتیه‌ی فرانسه به دنیا آمد و در 25 ژوئن 1984 در پاریس درگذشت. فوکو به عنوان یکی از تأثیرگذارترین متفکران قرن بیستم شناخته می‌شود و ایده‌های او تأثیر عمیقی بر زمینه‌های مختلف مانند فلسفه، جامعه‌شناسی، تاریخ و مطالعات فرهنگی از خود بر جای گذاشته‌اند.

ایده‌های فوکو به دلیل آن که به نحوی ریشه‌ای اشکال سنتی دانش را به چالش می‌کشند، همواره مورد تحسین و انتقاد قرار گرفته‌اند. آثار او در حوزه‌های متعددی، از جمله نظریه‌های انتقادی، پست مدرنیسم و نظریات فمینیستی، از اهمیت بسیاری برخوردار است. علی‌رغم مرگ نابه‌هنگام فوکو در سن پنجاه‌وهفت‌سالگی، میراث فکری او همچنان به بحث‌های معاصر درباره‌ی قدرت، دانش و تغییرات اجتماعی شکل می‌دهند. «تاریخ جنون»، «اراده به دانستن»، «سیاست و خرد»، «نبردی برای نجابت» و «منیت، قلمرو، جمعیت» از جمله آثار میشل فوکو هستند که به فارسی ترجمه شده‌اند.

در بخشی از کتاب حکمرانی بر خود و دیگران: درس‌گفتارهای کولژ دو فرانس 1982 - 1983 می‌خوانیم

هنوز در مقام مقایسه‌ی پارسیا با امر اجرایی هستیم می‌دانید که منزلت سوژه در اظهار اجرایی مهم است. شخصی که جلسه‌ای را با صرف این جمله که «جلسه شروع شده است» آغاز می‌کند باید واجد مرجعیتی برای این کار باشد و رئیس جلسه باشد. شخصی که می‌گوید: «معذرت می‌خواهم» فقط اظهاری اجرایی را بیان می‌کند و وقتی در واقع در وضعیتی است که به مخاطب خود توهین کرده است یا در وضعیتی است که باید از او عذرخواهی کند یا می‌تواند عذرخواهی کند. شخصی که می‌گوید: «من تو را تعمید می‌دهم» باید واجد منزلتی باشد که به او اجازه‌ی تعمید دادن دهد، یعنی باید دست‌کم مسیحی باشد، و باقی شرایط. اما هر چند این منزلت برای تحقق یک اظهار اجرایی ناگزیر است، برای این‌که اظهار مذکور اجرایی باشد، وجود نسبتی شخصی بین شخص گوینده و خود بیان ضرورت ندارد. به عبارت دیگر، تنها در مقام یک امر واقع، اهمیتی ندارد که مسیحی‌ای که می‌گوید: «من تو را تعمید می‌دهم» و نشانه‌های مناسب را اجرا می‌کند به خدا یا شیطان باور نداشته باشد. وقتی در واقع ژست‌ها را تحقق بخشد و کلمات را بیان کند، تعمید صورت گرفته است، و بیانْ اجرایی خواهد بود. مهم نیست که رئیسی که می‌گوید: «جلسه آغاز شده است» در واقع حوصله‌اش سر رفته باشد یا چرت بزند؛ او جلسه را آغاز کرده است. همین درباره‌ی عذرخواهی هم صادق است: آن‌چه «معذرت می‌خواهم» را بدل به گزاره‌ای اجرایی می‌کند هرگز صداقت سوژه در بیان این عبارت نیست که «معذرت می‌خواهم.» تنها این مهم است که او این جمله را بیان کند، حتی اگر در دلش بگوید: سر فرصت مناسب نشانت می‌دهم. از سوی دیگر، در پارسیا، آن‌چه مقوم پارسیاست این است که نه‌تنها این بی‌تفاوتی ممکن نیست، بلکه پارسیا همواره نوعی صورت‌بندی حقیقت در دو سطح است.

سطح نخستین، سطح اظهار خود حقیقت است (در این نقطه، همچون امر اجرایی، شخص چیزی می‌گوید و تمام). سطح دومِ کنش پارسیایی، تقریر پارسیایی، این تصدیق است که در واقع شخص صادقانه قایل به اصالت حقیقتی است که به آن می‌اندیشد، درباره‌اش حکم می‌دهد و در نظرش می‌گیرد. من حقیقت را می‌گویم، و من در حقیقت فکر می‌کنم که {این سخن} حقیقی است، و من در حقیقت معتقدم که بیان آن عبارت است از تقریر حقیقت.