معرفی و دانلود کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی

معرفی کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی

خطیب و فیلسوف مشهور روم، مارکوس تولیوس سیسرون، در کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی از دو موضوعی می‌گوید که هنوز هم با گذشت دوهزار سال، اهمیت خود را از دست نداده‌اند. در رساله‌ی عیش پیری، کاتن 84 ساله به دو جوان از مزایای پیری می‌گوید. رساله‌ی راز دوستی، گفت‌وگویی میان للیوس 51 ساله است که اهمیت دوستی را برای دو مخاطب خود روشن می‌کند.

درباره‌ی کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی

مارکوس تولیوس سیسرون (Marcus Tullius Cicero)، یکی از مشهورترین خطیبان و فیلسوفان روم، در سال 106 قبل از میلاد به دنیا آمد و در دوران زندگی‌اش، تأثیری چشمگیر بر زبان و ادبیات لاتین گذاشت. او در کودکی به روم نقل‌ مکان کرد و بلاغت، حقوق و فلسفه را آموخت. سپس در 25 سالگی به یک وکیل حرفه‌ای تبدیل شد و استعدادهای خود را در اجرای عدالت نشان داد. او پس از مدتی به مقام‌های سیاسی از جمله قائم‌مقامی و کنسولگری رسید. او روزبه‌روز پله‌های ترقی را طی می‌کرد؛ تااینکه در یک توطئه محکوم و تبعید شد. او در زمان تبعید به این و آن نامه می‌نوشت، از مقامات سیاسی شکایت می‌کرد و جدایی از همسر و فرزندانش او را عذاب می‌داد؛ تااینکه در سال 57 قبل از میلاد، فرمان عفو او صادر شد و سیسرو به رم بازگشت. او مناصب سیاسی را به‌کلی کنار گذاشت و باقی عمر خود را وقف وکالت و تألیفات ادبی کرد. وی پس از کشته شدن ژولیوس سزار، به توطئه علیه آنتونی متهم شد و سرانجام در سال 43 پیش از میلاد به قتل رسید. آگاهی از جزئیات زندگی این سیاستمدار و فیلسوف بزرگ باعث می‌شود که شرایط اجتماعی دوران او را بهتر بفهمیم و با آثار او ارتباط بیشتری برقرار کنیم. دو رساله عیش پیری و راز دوستی (Treatises on Friendship and Old Age)، آثاری هستند که از زمان حیات سیسرون مورد توجه قرار گرفته بود. با وجود گذشتن بیش از دوهزار سال از نگارش این دو رساله، هنوز هم می‌توان از اندیشه‌های این خطیب رومی در زندگی بهره برد.

با بالا رفتن سن، دوستی اهمیتی ویژه پیدا می‌کند. وقتی با دوستانمان هستیم آرامش داریم و امیدمان به زندگی بیشتر است. در نبود دوستان، آینده برایمان هیچ ارزشی ندارد و به پایان رسیدن زندگی برایمان خوشایندتر است. بنابراین هیچ تعجبی ندارد که سیسرون کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی را فقط با فاصله‌ی یک سال از هم نوشت؛ زیرا هر دو از مهم‌ترین دغدغه‌های او بوده‌اند. وی هر دو اثر را به دوست نزدیکش، آتیکوس، تقدیم کرد و در تقدیم‌نامه‌ی رساله‌ی راز دوستی نوشت: «من که مردی سالخورده هستم، در رساله‌ی پیشین به دوست سالمند دیگری درباره‌ی پیری گفتم. در این رساله نیز با بهترین دوست خودم، از دوستی حرف می‌زنم.»

در رساله‌ی عیش پیری، سه فرد اصلی‌ترین نقش را دارند: کاتُن که پیرمردی 83 ساله است، سیپیون و للیوس که هر دو سی سال دارند و از کاتن سؤالاتی می‌پرسند. داستان این رساله در 150 سال قبل از میلاد می‌گذرد. سپس در رساله‌ی راز دوستی دوباره با للیوس در سال 129 ق. م مواجه می‌شویم؛ زمانی که سیپیون، دوست صمیمی‌اش، به‌تازگی از دنیا رفته است.

در کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی ما را دعوت می‌کند تا پیری را مرحله‌ای طبیعی در زندگی بدانیم که مملو از خرد و تجربه است. سیسرو عقیده دارد شاید در این دوران از لحاظ جسمی ضعیف شویم؛ اما ذهن و روح ما به درک عمیق‌تری از زندگی رسیده‌اند. درواقع جوهره‌ی حقیقی زندگی، اندیشیدن، خردورزی و تجربه‌اندوزی پس از سال‌هاست. او در رساله‌ی دوستی اهمیت دوستی واقعی را در زندگی برجسته می‌کند. دوستی واقعی بر پایه‌ی ارزش‌های مشترک و پیوند میان روح‌هاست و از هر رابطه‌ای در جهان بیشتر ارزش دارد. مارکوس تولیوس سیسرون ما را وامی‌دارد که دوستی‌های واقعی و پایدار را در زندگی‌مان به وجود آوریم و تا پایان عمر از احساس آرامش و حمایت عاطفی برخوردار شویم.

کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی را انتشارات علمی و فرهنگی با ترجمه‌ی محمد حجازی منتشر کرده است.

نکوداشت‌های کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی

• مجموعه‌ای از نصایحی سودمند و درخشان. (روزنامه‌ی شانگهای دیلی)
• هر چه تعداد افرادی که آثار سیسرو را می‌خوانند بیشتر شود، جهان به جای بهتری برای زیستن بدل می‌گردد. (آنتونی کوربیل، استاد ادبیات کلاسیک دانشگاه ویرجینیا)

کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان به حکمت باستان، از مطالعه‌ی کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی می‌خوانیم

و اما من در جوانی، مرد سالخورده‌ای را به نام فابیوس دوست می‌داشتم. همان مردی بود که «تارانت» به دست او گشوده شد. با ظاهری موقر و جدی، دلی پر از مهر و عطوفت داشت و کهولت در خلق و رفتار او اثری نکرده بود. در ابتدای این دوستی چندان پیر نبود، لکن من از او خیلی جوان‌تر بودم؛ یعنی یک سال پس از تولد من، او بار اول به مقام قونسولی رسیده و هنگامی‌که من سرباز جوانی بودم و در کاپو می‌جنگیدم، بار چهارم قونسول شده بود.

پنج سال بعد با او در جنگ تاراش شرکت کردم و زمانی‌که من پیشکار دارایی بودم، او در عین کهولت از قانون «چین‌چیا» درسنا دفاع می‌کرد. گرچه در نبردها این مرد پیر، شور وحدت جوانی داشت، ولی به نیروی صبر و خویشتن‌داری بود که بر هانی‌بال فائق آمد. انیوس می‌گوید «این رهبر بی‌مانند، کار ما را با صبر و تأمل به‌سامان رسانید و افتخاری که با نام او قرین بوده و خواهد بود، از این است که نجات میهن را بر اسکات ناراضیان مقدم می‌شمرد.»

فتح تارانت مدیون کمال احتیاط و تدبیر اوست. شنیدم سالنیاتور که پس از شکست و از دست رفتن شهر، به حصار ارگ پناه برده بود، به او گفت که «اگر من نبودم، تارانت به دست تو گشوده نمی‌شد.» فابیوس خنده‌کنان پاسخ داد که «بلی، اگر تو شهر را از دست نداده بودی، من نمی‌توانستم آن را فتح کنم.»

نه فقط در جنگ‌ها بلکه در کارهای اجتماعی نیز به‌ همان اندازه کیاست و لیاقت داشت، چنان‌که وقتی بار دوم قونسول بود و همکارش کارویلیوس خود را به‌کلی باخته و بیچاره و ساکت مانده بود، او در مقابل خطیب معروف، فلاهینوس، که در تقسیم اراضی «گل» پافشاری می‌کرد، دلیرانه ایستاد و مانع شد.

هنگامی‌که شغل غیب‌دان و پیشگو داشت، درنهایت بی‌باکی و صراحت گفت که هرچه را بر وفق مرام و مصلحت کشور باشد به فال نیک بگیرید و هرچه را خلاف آن بود، شوم و بد بدانید.

فهرست مطالب کتاب

مقدمه‌ی مترجم
1: عیش پیری
2: راز دوستی