معرفی و دانلود کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب

معرفی کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب

کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب نوشتۀ لیندا سو پارک، یکی از عناوین پرفروش نیویورک تایمز است که براساس داستانی واقعی به نگارش درآمده و قصۀ دو نوجوان اهل سودان را به تصویر می‌کشد که درگیر جنگ و خشکسالی کشورشان می‌شوند و رنج‌های بسیاری می‌بینند.

لیندا سوپارک (Linda Sue Park) دو داستان موازی در دو تاریخ متفاوت را در رمان راهی دراز برای رسیدن به آب (A long walk to water) روایت می‌کند. سالوا شخصیت اصلی داستان اول، پسربچه‌ای است که در یک دهکدۀ کوچک در کشور سودان زندگی می‌کند. سال 1985 در سودان یک جنگ داخلی روی می‌دهد که همۀ مردان و پسران دهکده درگیر آن می‌شوند. دهکده از بین می‌رود و سالوا در این شرایط می‌کوشد خانواده‌اش را بیابد.

داستان دوم در سال 2008 در سودان می‌گذرد و قصۀ دختر نوجوانی به نام نیا را به تصویر می‌کشد. در این سال سودان با مشکل خشکسالی دست‌وپنجه نرم می‌کند. نیا ناچار است برای یافتن آب برای خود و خانواده‌اش روزانه هشت ساعت پیاده راه برود و برای اینکه از فقر و بی‌آبی نجات بیابند تلاش کند.

در ادامۀ داستان با سالوا در سال 2010 و در آمریکا مواجه می‌شوید که داستان واقعی زندگی‌اش را برای شما بازگو می‌کند. دو نوجوان با دو داستان متفاوت از یک سرزمین، که در کشور سودان هر یک به طریقی برای زندگی کردن می‌جنگند.

جنگی که در این رمان حیرت‌انگیز به آن پرداخته شده، جنگ داخلی دوم کشور سودان است که در سال 1983 آغاز شد. گروه‌های گوناگونی در این کارزار درگیر شدند. در طول جنگ، رهبری گروه‌ها نیز به کرات تغییر کرد، اما در اصل، کسانی که با هم پیکار می‌کردند، حکومت مسلمان شمال و ائتلاف غیراسلامیِ جنوب بودند. غیر از مذهب، جنگ اقتصادی نیز نقشی مهم و اساسی داشت، به دلیل آنکه منابع نفتی کشور در جنوب سودان مستقر بودند.

انسان‌های زیادی کشته، زندانی و شکنجه و برخی دیگر نیز دزدیده و به بردگی برده شدند. میلیون‌ها نفر برای همیشه سرگشته شدند و هیچ‌وقت نتوانستند به خانه‌هایشان‌ بازگردند. در میان این آوارگان، صدها هزار نفر همچون سالوا، «پسران گمشده» نام گرفتند. این افراد در جستجوی یک پناهگاه ایمن، به سختی و با پای پیاده از سودان جنوبی گذر کردند و راهی اتیوپی و کنیا شدند.

تعداد زیادی از این بچه‌ها، زمانی که پس از جنگ، سرانجام به خانه‌هایشان بازگشتند، فهمیدند خانواده‌هایشان ناپدید شده‌اند. بسیاری‌ هم در اردوگاه‌هایی مثل اردوگاهی که سالوا در آن زندگی می‌کرد، نابود شدند. برخی از آن‌ها بعد از سال‌ها دوری، بالاخره عزیزانشان را یافتند.

افتخارات و جوایز کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب:

- برنده جایزه Jane Addams در سال 2011
- نامزد جایزه Golden Sower در سال 2013
- نامزد جایزه Flicker Tale در سال 2012
- نامزد جایزه Rebecca Coudill در سال 2015
- کتاب پرفروش نیویورک تایمز

نکوداشت‌های کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب:

- [این] رمان سخت، تصویری به یاد ماندنی از دو کودک در سودان را ارائه می‌دهد ... غم‌انگیز و دلخراش. (Publishers Weekly, starred review)

- سوپارک به سادگی و در عین حال قانع کننده هرج و مرج جنگ را به تصویر می‌کشد... . (Kirkus Reviews)

- درخشان... روایتی تأثیرگذار درباره نزاع و بقا در مقیاسی که اکثر خوانندگان آمریکایی هرگز نمی‌بینند. (Book Page)

- کتابی که به سرعت خوانده می‌شود... کتابی عالی برای دانش‌آموزان دبیرستان و یک رمان مهم برای بزرگسالانی که از یادگیری فرهنگ‌های دیگر جهان لذت می‌برند. (VOYA)

خواندن کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

این رمان برای نوجوانانی که به داستان‌های واقعی و تاریخی علاقه‌مند، بسیار جذاب و هیجان‌انگیز خواهد بود.

در بخشی از کتاب راهی دراز برای رسیدن به آب می‌خوانیم:

سالوا دیگر بیست و دو سالش بود. پنج سال گذشته را در اردوگاه‌های شمال کنیا زندگی کرده بود. اول در اردوگاه کاکوما، بعد هم ایفو.

کاکوما جای ترسناکی بود. تنها در صحرایی خشک و پر از باد رها شده بود. حصاری بلند از سیم خاردار، اردوگاه را محاصره کرده بود. کسی اجازه‌ نداشت آن جا را ترک کند، مگر برای همیشه. مثل زندان بود.

هفتاد هزار نفر در کاکوما زندگی می‌کردند. بعضی‌ها می‌گفتند بیشترند، و به هشتاد تا نود هزار نفر می‌رسند. بعضی‌هایشان خانواده‌هایی بودند که موفق شده بودند دسته‌جمعی فرار کنند، ولی آن جا هم مثل اتیوپی، بیشتر پناهندگان پسربچه‌های یتیم و مردان جوان بودند.

مردم محلی منطقه، از اینکه اردوگاه پناهندگان نزدیکشان بود، دل خوشی نداشتند. گهگاه پنهانی وارد اردوگاه می‌شدند و از پناهندگان دزدی می‌کردند. حتی گاهی‌ درگیری‌هایی پیش می‌آمد و عده‌ای کشته یا زخمی می‌شدند.

سالوا بعد از دو سال زندگی سخت در کاکوما، بالاخره تصمیم گرفت از آن جا بیرون بزند. شنیده بود در جنوب غربی آن جا اردوگاه دیگری هست. با خودش فکر کرد شاید آن جا وضع بهتری داشته باشد.

سالوا و چند مرد جوان دیگر، باز راه افتادند و ماه‌ها پیاده‌روی کردند. ولی به اردوگاه ایفو که رسیدند، فهمیدند وضع آن جا هیچ فرقی با کاکوما ندارد. مردم همیشه گرسنه بودند و غذا هیچ‌وقت به قدر کافی پیدا نمی‌شد.

خیلی‌ها مریض شده بودند، یا در آن راه طولانی و وحشتناک‌ برای رسیدن به اردوگاه از پا در آمده بودند. چند پزشک داوطلب در اردوگاه بودند ولی نمی‌توانستند به همه‌ی کسانی که کمک لازم داشتند رسیدگی کنند. سالوا با خودش می‌گفت شانس آورده که لااقل بدنش سالم است.

ناامیدانه دلش می‌خواست کاری پیدا کند. کمی پول در بیارود تا بتواند غذایی بخرد. حتی آرزو داشت پول جمع کند تا روزی بتواند از اردوگاه خارج شود و هر طور که شده درس بخواند.