معرفی و دانلود کتاب نوبت من

معرفی کتاب نوبت من

داستان رویایی که به واقعیت بدل شد! کتاب نوبت من، اتوبیوگرافی یوهان کرایف است که از رویای کودکی‌اش برای حضور در زمین استادیوم آژاکس، تا مربی‌گری برای این تیم نیز پیش رفت. این اثر که در سال 2017 نامزد دریافت جایزه‌ی کتاب هلند شده، قصه‌ی ظهور یک فوق‌ستاره در جهان فوتبال را روایت می‌کند.

درباره‌ی کتاب نوبت من

یوهان کرایف (Johan Cruyff)، اسطوره‌ی فوتبال هلند، از پیشگامان اصلی فلسفه‌ی توتال فوتبال بود که در حال حاضر بر سبک‌های مربیگری و بازی در بسیاری از باشگاه‌های پیشرو در سراسر جهان حاکم است. او با وجود این که در اصل یک هافبک تهاجمی بود، طبق همین فلسفه که به عنوان فوتبال شناور نیز شهرت دارد، در تمام پست‌های زمین بازی می‌کرد و از همین رو از اولین بازیکنان مقید به این فلسفه شناخته می‌شود. امروزه، فلسفه‌ی بازی او در تیم‌های سراسر اروپا، همانند بارسلونا و بایرن مونیخ و در سبک بازی بازیکنانی همچون لیونل مسی و فابرگاس، ادامه پیدا کرده است. کتاب نوبت من (My Turn)، زندگی‌نامه‌ی خودنویس کرایف است و خاطراتی از روزهای کودکی او که رویای حضور در تیم آژاکس را داشته، تا زمانی که به یکی از بزرگترین بازیکنان فوتبال تبدیل شده.

این اثر داستان زندگی حرفه‌ای و فوتبالی کرایف را روایت می‌کند که در آژاکس شروع شد؛ جایی که او 8 قهرمانی در لیگ برتر هلند و 3 قهرمانی در جام ملت‌های اروپا را به دست آورد. در اولین فصل حضورش در بارسلونا در سال 1973، قهرمان لالیگا شد و نیز عنوان بهترین فوتبالیست اروپا را از آن خود کرد. او سه بار برنده‌ی توپ طلا شد و تیم ملی هلند را به فینال جام جهانی 1974 رساند. پس از دوران بازی در زمین، مربیگری آژاکس و بارسلونا را بر عهده داشت و بارسلونا با هدایت او در سال 1994 قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را از آن خود کرد. یوهان کرایف، علی‌رغم موفقیتی که در زمین بازی داشت، زندگی چندان موفقی را تجربه نمی‌کرد. اما در سال 1999، به عنوان بهترین بازیکن قرن اروپا انتخاب شد و در نظرسنجی بهترین بازیکن قرن جهان، در رده‌ی دوم، پس از پله قرار گرفت. کتاب نوبت من، به خوبی تمام جزییات زندگی این بازیکن اسطوره‌ای را روایت کرده است.

محبوبیت و شهرتی که یوهان کرایف به دست آورده، تنها برآمده از موفقیت چشمگیر او در فوتبال هلند و اسپانیا نیست. بلکه از اثربخشی او بر کلیت ورزش فوتبال نشأت می‌گیرد. فلسفه‌ی توتال فوتبال که با بازی‌های او جان گرفت و وارد تیم‌های مختلف شد، از سبک‌هایی است که امروز در بسیاری از تیم‌های مطرح و توسط بسیاری از بازیکنان مشهور دنبال می‌شود.

این اثر به قلم ماشاالله صفری و طاها صفری به فارسی برگردانده شده و توسط انتشارات گلگشت به چاپ رسیده است.

نکوداشت‌های کتاب نوبت من

• اثری در رابطه با بازیکنی که بیشترین تلاش را برای بهبود فوتبال در طول تاریخ داشته است. (Gary Lineker)
• کرایف بازیکنی بود که در هر لحظه می‌توانست شما را شگفت‌زده کند. سبک بازی او که موسوم به توتال فوتبال است، به‌قدری تاثیرگذار بود که توانست تحولات بزرگی در فوتبال ایجاد کند و حتی هنوز هم بازیکنان زیادی از این سبک پیروی می‌کنند. (Eric Cantona)
• کافی بود بخواهد تا در موقعیتی در زمین بازی کند؛ در آن صورت، می‌توانست بهترین بازیکن آن موقعیت باشد. (Bobby Charlton)

کتاب نوبت من برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این زندگی‌نامه‌ی پرکشش را به تمامی علاقه‌مندان فوتبال پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب نوبت من می‌خوانیم

بزرگتر که شدم به تنهایی همه جا سرک می‌کشیدم و در خیابان با دوستانم فوتبال بازی می‌کردم. از همان زمان استادیوم آژاکس تبدیل به خانه‌ی دوم شد. تقریبا همیشه آنجا بودم و هیچ وقت خانه را بدون توپ فوتبال ترک نکردم. از پنج سالگی، وقتی برای کمک به عمو هِنک به استادیوم می‌رفتم، همیشه کیفِ کفش‌های فوتبال‌ام را همراه داشتم. شاید تیم یک بازیکن برای تمرین یا بازی کم داشت، که اکثر اوقات شانس با من بود، و البته بیشتر به این دلیل که دل‌شان برایم می‌سوخت. پوست و استخوان بودم، شبیه یک مِیگو، و دل آنها به حالم می‌سوخت که به این معنی بود که با وجود اینکه آنجا کاری نداشتم و حتی در تیم نوجوانان هم نبودم، از سنین بسیار کم با تیم آژاکس تمرین می‌کردم. نمونه‌ی دقیقی از باورِ جاری در زندگی من است که همواره تلاش کرده‌ام آن را به دیگران انتقال دهم: که می‌توانید یک تهدید را، مانند ظاهرِ شبیهِ مترسکِ من، به فرصت تبدیل کنید.

همیشه از من سوال می‌شود که بهترین خاطره‌ام به عنوان یک فوتبالیست چه بوده است. راستش را بخواهید، نمی‌توانم جزئیات زیادی را به یاد آورم، حتی چیزهایی مانند اولین گل‌ام برای آژاکس در خانه بعد از اینکه حرفه‌ای شدم. اما چیزی که بسیار روشن آن را به خاطر دارم، اولین باری است که اجازه پیدا کردم قدم روی چمن استادیومی پر از تماشاگر بگذارم. نه به عنوان فوتبالیست، با یک چنگک چمن‌های اطراف دروازه را سوراخ می‌کردم تا آب جمع نشود. تقریبا هشت ساله بودم، پدرم زنده بود و هیچ کس من را نمی‌شناخت، اما درون زمین مقابل استادیومی پر از تماشاگر، کمک می‌کردم تا چمن برای تیم آماده شود.