معرفی و دانلود کتاب تابوت‌های دست ساز: گزارش واقعی از یک جنایت آمریکایی

معرفی کتاب تابوت‌های دست ساز: گزارش واقعی از یک جنایت آمریکایی

اگر به دنبال رمانی نفسگیر هستید که شما را با دنیایی از جنایات هولناک روبه‌رو کند، کتاب تابوت‌های دست ساز از معروف‌ترین آثار ترومن کاپوتی را از دست ندهید. او در این داستان گزارش‌گونه ماجرای واقعی قتل‌های زنجیره‌ای را به تصویر می‌کشد که شما را با هیجاناتی غیرقابل توصیف همراه خواهند کرد.

درباره کتاب تابوت‌های دست ساز:

معمولا رمان‌هایی که براساس رویدادهای واقعی نوشته‌ می‌شوند جذابیت چشمگیری دارند، زیرا شما به عنوان مخاطب رمان در خط به خط کتاب به این موضوع فکر می‌کنید که هر کدام از شخصیت‌های قصه در زمان وقوع وقایع مختلف چه احساسی داشتند و یا اینکه اگر شما جای آن‌ها بودید چه تصمیماتی را اتخاذ می‌کردید. حال گمان کنید اگر این رمان ژانری جنایی داشته باشد و شما بخواهید خودتان را جای کارآگاه اصلی داستانی تصور کنید که سعی دارد از مخوف‌ترین جنایات پرده بردارد، چه احساسی خواهید داشت؟

ترومن کاپوتی (Truman Capote) در رمان تابوت‌های دست ساز (The hand-carved coffins) ماجرای واقعی را به تصویر می‌کشد که در نوع خود فوق‌العاده است. روایتی معماگونه که از نظر فرم روایی و محتوا هیچ شباهتی به داستان‌هایی که تاکنون خوانده‌اید ندارد.

ماجرای این کتاب از جایی آغاز می‌شود که در دهه‌ی هفتاد میلادی چند قتل مرموز در روستایی کوچک در غرب آمریکا به وقوع می‌پیوندد. در ظاهر هیچکدام از قتل‌ها با هم ارتباطی ندارند، اما وجه اشتراک تمامی آن‌ها یک تابوت دست ساز کوچک است که همه‌ی مقتولین یک روز قبل از مرگ خود از قاتل هدیه گرفته‌اند.

در ادامه داستان از طرف دایره تحقیقاتی ایالت، کارآگاهی به نام جیک پیر به روستا فرستاده می‌شود تا به این پرونده پر رمز و راز رسیدگی کند. ترومن کاپوتی دوست نویسنده‌ی جک پیر نیز همراه با او به دهکده می‌آید تا راز این قتل‌های زنجیره‌ای را کشف کنند. آن دو به دنبال قاتل و انگیزه‌‌ی او برای این قتل‌های مخوف هستند. پس از تحقیقاتی مفصل کارآگاه جیک قاتل را پیدا می‌کند، اما هیچ ادله‌ی قانونی برای ادعایش ندارد و به این ترتیب قاتل به قتل‌های بی‌رحمانه‌ی خود ادامه می‌دهد.

کتاب تابوت‌های دست ساز مناسب چه کسانی است؟

اگر به داستان‌ها و رمان‌های جنایی و معمایی علاقه دارید، کتاب حاضر بهترین گزینه برای‌تان محسوب می‌شود.

ترومن کاپوتی را بیشتر بشناسیم:

این نویسنده‌ی معروف آمریکایی با نام واقعی ترومن استرکفاس پرسنز در سال 1924 در شهر نیواورلئان در ایالت لوئیزیانای آمریکا متولد شد. ترومن زمانی که چهار سال داشت والدینش از هم طلاق گرفتند و مجبور شد تا نه سالگی در آلاباما نزد اقوام مادرش زندگی کند و این گونه با نلی هارپر لی آشنا شد. آن‌ها در این ایام در همسایگی هم زندگی می‌کردند و به مرور به دوستانی صمیمی و نزدیک تبدیل شدند. این دوستی به حدی عمیق بود که هارپر لی برای خلق شخصیت «دیل هریس» یکی از شخصیت‌های رمان کشتن مرغ مقلد از ترومن الهام گرفت و کاپوتی هم در داستان «صداهای دیگر، اتاق‌های دیگر» هارپر را در وجود شخصیتی به نام آیدابل تامپکینز بازسازی کرد.

در نهایت مردی به نام جوزف کاپوتی او را به عنوان فرزند خوانده پذیرفت و نام ترومن گارسیا کاپوتی بر او نهاد و برای ادامه‌ی تحصیل در دبیرستان به او یاری رساند. ترومن در همان سنین نوجوانی به گروه نویسندگان مجله‌ی نیویورکر ملحق شد و دو سال نیز به عنوان کارمند با این نشریه همکاری کرد اما اوضاع بر همین منوال نماند و در نهایت باعث شد رابرت فراست، شاعر معروف آمریکایی، از مجله‌ی نیویورکر شکایت کند و ماجرا به اخراج وی ختم شد. ترومن هم پس از اخراج، نوشتن اولین رمان خود یعنی «تقاطع تابستانی» را شروع کرد ولی چون از نتیجه راضی نبود دست‌نویس نهایی کتاب را پاره کرد و در سطل زباله‌ انداخت. بیست سال پس از مرگ نویسنده، این دست‌نویس به وسیله‌ی سرایدار منزل کاپوتی پیدا شد و رمان تقاطع تابستانی در سال 2006 انتشار یافت. نورمن میلر نویسنده‌ی صاحب سبک و معاصر با کاپوتی پس از مطالعه‌ی آثارش به او لقب «بی‌نقص‌ترین نویسنده‌ی نسل خود» را داد. در نهایت، این نویسنده‌ی مشهور آمریکایی در سال 1984 در لس‌آنجلس فوت کرد.

در بخشی از کتاب تابوت‌های دست ساز می خوانیم:

شهری در یکی از ایالت‌های کوچکِ غربی. شهر مزارعِ پهناور بسیاری در خودش جا داده و پنبه‌زارهایی در اطرافش است؛ با جمعیتی کمتر از ده ‌هزار، دوازده کلیسا و دو رستوران دارد. توی خیابانِ اصلی شهر تالار سینمایی هست که اگرچه ده سالی می‌شود فیلمی نشان نداده، همچنان بی‌روح و ملال‌انگیز سر پاست. شهر زمانی هتلی هم داشته اما حالا تعطیل شده و این روزها تنها جایی که یک مسافر می‌تواند تویش سرپناهی پیدا کند، مُتل پرِیری است.

مُتلی است تمیز، اتاق‌هایش حسابی گرم‌اند؛ این کُلّ چیزی است که می‌شود درباره‌اش گفت. مردی به ‌نام جِیک پِپِر تقریباً پنج سالی آن‌جا زندگی کرده. پنجاه و هشت ساله است، زن مُرده با چهار پسرِ از آب و گِل درآمده. قدش پنج پا و ده است، در سلامتِ کامل، و پانزده سالی جوان‌تر از سنّش نشان می‌دهد. چهره‌ی ساده‌ی خوش ترکیبی دارد، با چشمانی به ‌رنگِ آبی روشن و دهانی کوچک و جمع و جور که حالت‌های عجیب و غریبی می‌گیرد، حالت‌هایی که بعضی ‌وقت‌ها خنده‌اند و بعضی ‌وقت‌ها نه. سرّ‌ِ ظاهرِ پسر بچه وارش در لاغر و باریک ‌بودنش نیست، در گونه‌های برآمده‌ی به ‌رنگ سیب‌های رسیده‌اش هم نیست، در خنده‌های پررمز و رازِ شیطنت‌بارش هم نه، در موهایش است که این آدم برادرِ کوچکِ کسی دیگر به نظر می‌رسد: طلایی سیر، کوتاه شده و چنان پیچ خورده‌ بالای پیشانی که واقعاً نمی‌تواند شانه‌شان کند؛ سرش را تقریباً خیس آب می‌کرد.