معرفی و دانلود کتاب صوتی آن قدر سرد که برف ببارد

معرفی کتاب صوتی آن قدر سرد که برف ببارد

جسیکا او در کتاب صوتی آن قدر سرد که برف ببارد (که اولین برنده‌ی جایزه‌ی دوسالانه‌ی Novel بوده است) ماجرای ساده و لطیفِ سفر مادر و دختری به کشور ژاپن را روایت می‌کند. مادر و دختر از هر دری با هم صحبت می‌کنند؛ صحبت‌هایی که در ابتدا سطحی و نه چندان مهم به نظر می‌رسند، اما در اعماق خود از واقعیات روابط انسانی پرده بر می‌دارند.

درباره‌ی کتاب صوتی آن‌قدر سرد که برف ببارد

جسیکا او (Jessica Au) نویسنده‌ی کتاب صوتی آن‌قدر سرد که برف ببارد (Cold Enough for Snow) نویسنده‌ای چینی‌تبار و ساکن استرالیا است که از بابت آثار درخشانش، اخیراً در صحنه‌ی ادبیات استرالیا خبرساز شده. پدربزرگ جسیکا او سال‌ها پیش از چین به مالزی مهاجرت کرده و پس از آن مادرش نیز، از مالزی به استرالیا نقل مکان کرده است. جسیکا او که خود سال‌ها در اروپا ساکن بوده به خاطر این تجربه‌ی زیستی چندملیتی، هیچ‌جا را به درستی وطن خود نمی‌داند و برایش مفهوم خانه، جایی به بزرگی تمام دنیاست. طبیعی است که چنین مهاجر ماجراجویی برای نوشتن یکی از موفق‌ترین آثار خود، «سفر» را به عنوان تم و مضمون اصلی انتخاب کند تا در قالب آن، جهان‌بینی‌اش را در اختیار مخاطب قرار دهد.

اما کتاب صوتی آن‌قدر سرد که برف ببارد چیزی بیش از روایت یک سفر و آشنا شدن با مکان‌ها و مردمان جدید است. در این کتاب، داستان دختری را می‌شنویم که به مادرش پیشنهاد کرده تا با او به ژاپن سفر کند. راوی و شخصیت اول کتاب که همان دختر باشد، شباهت زیادی به خود جسیکا او دارد و مانند او، ساکن استرالیاست. مادرش هم به فاصله‌ی چند شهر از او، در استرالیا زندگی می‌کند. شاید این فاصله و مسافت چندان زیاد به نظر نرسد، اما فاصله‌ای که روزمرگی و کار میان این مادر و دختر ایجاد کرده به حدی بوده که آن‌ها تصمیم گرفتند با هم به این سفر دونفره بروند تا صمیمیت مادر و فرزندی‌شان را دوباره به جریان بیندازند.

در طول روایت این سفر که با فضاسازی بی‌مانندش شما را به دل پاییز رنگارنگ ژاپن می‌برد، با این مادر و دختر همراه می‌شویم تا در کافه‌های کوچک اما زیبای این کشور غذای محلی بخوریم، با شتاب از باران‌های سیل‌آسایی که در یک چشم برهم زدن شروع می‌شوند به زیر سایه‌بان مغازه‌ها و ساختمان‌ها پناه ببریم و در سالن‌های تودرتو و گیج‌کننده‌ی ایستگاه‌های قطار به دنبال قطار سریع‌السیر مورد نظر بگردیم.

شاید در نگاه اول سفری که این مادر و دختر آغاز کرده‌اند چیزی بیشتر از یک تجربه‌ی خانوادگی نباشد، اما در دل مکالمات و رفتارهای ساده‌ی آن دو، نشانه‌هایی از روابط گنگ و البته گسترده‌ی انسانی دیده می‌شود. شکاف میان دو نسل مختلف و زندگی در شهرهایی با کیلومترها فاصله، آن دو را از هم دور و با هم غریبه کرده و حالا آن‌ها در جریان این سفر، در تلاشند تا دوباره یکدیگر را بشناسند. مکالمه‌هایی که حول محور بازدید از مکان‌های دیدنی ژاپن، خاطرات گذشته، طالع‌بینی و ستاره‌شناسی، پیگیری اتفاقات زندگی خواهر و برادرها و... رخ می‌دهد، زاویه‌ی دیدی تازه از تفکرات و پیچیدگی‌های روان انسان به مخاطب می‌دهد که در نوع خود، جالب و شنیدنی است.

کتاب صوتی آن‌قدر سرد که برف ببارد توسط نیما حسن ویجویه به فارسی ترجمه شده و روایت‌گری آن نیز به عهده‌ی مهران نوروزی بوده است. نشر صوتی لحن دیگر و انتشارات بیدگل، ناشرین این کتاب هستند.

جوایز و افتخارات کتاب آن‌قدر سرد که برف ببارد

• نامزد دریافت جایزه‌ی New South Wales Premier
• نامزد دریافت جایزه‌ی ادبی Miles Franklin
• برنده‌ی جایزه‌ی ادبی Prime Minister
• برنده‌ی جایزه‌ی Victorian Premier
• نامزد دریافت جایزه‌ی Australian Book Industry
• برنده‌ی The Novel Prize

نکوداشت‌های کتاب آن‌قدر سرد که برف ببارد

• نوشته‌های او بی‌دردسر و شاعرانه پیش می‌رود. (The Australian)
• جسیکا او یک استعداد نوظهور است. (Australian Book Review)
• تابه‌حال به ندرت با خواندن کتابی این‌قدر تحت تأثیر قرار گرفته‌ام. (Edouard Louis)
• این اثر، کتابی با سادگی فریبنده است که پرسش‌های عمیق را در تاروپود پیش‌پاافتادگی روزمره می‌گنجاند. (Claire Messud)
• این رمان زیبا و دقیق است. (The Guardian)
• کتابی پر از تأمل در مورد هنر، خاطرات، روابط و شرایط انسانی. (Japan Times)

کتاب صوتی آن‌قدر سرد که برف ببارد برای چه کسانی مناسب است؟

کسانی که به رمان‌های اجتماعی و روان‌شناختی علاقه دارند، از شنیدن این کتاب لذت خواهند برد.

در بخشی از کتاب صوتی آن قدر سرد که برف ببارد می‌شنویم

آن شب برای خوردن شام به رستورانی رفتیم که در خیابانی تنگ و باریک نزدیک خطوط راه‌آهن قرار داشت. مسیر کنار آبراه را پیش گرفتیم که به نظرم در آن ساعت شب، جذاب‌تر به نظر می‌رسید. ساختمان‌های اطراف و درختان بی‌حرکت در تاریکی فرو رفته بودند و دیواره‌های پرشیب آبراه خزه بسته و تصویر لرزان جهان بالای سرمان بر آب افتاده بود. در رستوران و کافه‌های کنار خیابان فقط چراغ‌های کم‌نوری مثل فانوس روشن بود. درست وسط شهر بودیم، اما انگار که توی روستا باشیم. این حس را در مورد ژاپن دوست داشتم. حسی که گویی جایی بین واقعیت و کلیشه بود. به مادر گفتم: «واقعاً زیباست.» در جوابم لبخند زد. هرچند مطمئن نبودم لبخندش از سر تأیید باشد. رستوران طبقه‌ی بالای ساختمانی دوطبقه بود. راه‌پله باریک بود و شیب تندی داشت. انگار که از نرده‌بان بالا بروی.

فهرست مطالب کتاب صوتی